107 min. / USA
Van de eerste ‘Fast and
Furious’ schreef ik dat ik opgelucht was eindelijk nog eens een
actiefilm te zien die zich niet schaamde voor wat hij was, en die
ongegeneerd onnozel durfde te zijn, zonder excuses te zoeken.
Hetzelfde geldt nog steeds voor de onvermijdelijke sequel – van
enige pretentie kun je de makers van deze 110 minuten aan
adrenaline en benzine niet beschuldigen. Opgefokte machines razen
voorbij, en de mensen die erin zitten, kwetteren niets ter zake
doende regeltjes dialoog à la “How do you like them apples?” Dat is
het wel zo’n beetje, dat is alles dat ‘2 Fast 2 Furious’ te
betekenen heeft. Alleen lijdt dit vervolg aan twee zware handicaps:
we hebben deel één al gezien, dus er staan ons geen verrassingen te
wachten tijdens de autoscènes. En alle momenten tussen de races
door zijn zó lamlendig aangepakt dat het jonge publiek van dit
vehikel het risico loopt in slaap te vallen vooraleer er nog eens
wordt opgetrokken tot 200.
De plot (dit wordt lachen): agent Brian O’Conner (Paul Walker) werd
na het einde van de eerste film ontslagen omdat hij Vin Diesel liet
lopen, en vult zijn dagen nu met het rijden van illegale races. Tot
hij door zijn ex-collega’s wordt opgepakt en de keuze krijgt: ofwel
gaat hij de gevangenis in voor de talrijke misdaden op zijn
strafblad, ofwel helpt hij de politie om een drugsdealer de bak in
te krijgen.
Die drugdealer heet Carter Verone (Cole Hauser), en de flikken
weten dan wel hoe hij de dope Florida binnenkrijgt, maar niet hoe
hij zijn geld vervoert. Vraagje: als je al weet hoe een drugdealer
met z’n spul omgaat, wat kan het je dan nog schelen wat hij met z’n
geld aanvangt? In ieder geval, O’Conner krijgt opdracht te
infiltreren in het team van Verone om op die manier deel te kunnen
nemen aan het volgende geldtransport. Hij krijgt daarbij hulp van
zijn obligatoire komische side-kick, Roman Pearce (gespeeld door de
achternaamloze Tyrone).
Wie geen verdere details van de plot wil weten, kan beter nu
ophouden met lezen, maar hey, laten we nu eens even eerlijk zijn:
wat doet de plot ertoe in een film als deze? Wel dan. Verone is van
plan om O’Conner en Pearce een enorme lading cash van ergens in de
Keys tot naar Miami te laten brengen, in twee behoorlijk opgefokte
wagens, tegen een gemiddelde snelheid van 200, 210 km per uur. Hij
weet dat de hele politiemacht van Florida onmiddellijk achter hen
aan zal zitten, dus bedreigt Verone een corrupte politie-agent
ermee zijn vrouw en kinderen op te laten vreten door een hongerige
rat (!), indien deze O’Conner en Pearce geen 15 minuten voorsprong
geeft.
Lees die laatste alinea nu nog eens, en besef dat ik hier geen
woord van verzin. Niemand met een gram gezond verstand zou die plot
ooit kunnen verzinnen. Dames en heren, is dit een volslagen van de
pot gerukt verhaal of niet? De manieren waarop dit ding absurd is,
zijn niet te tellen. De enige vraag die ik me de hele tijd stelde,
was waar de tijd naartoe was toen criminelen er nog alles aan deden
om hun illegale transacties zo te plannen dat de hele politie niét
gegarandeerd achter je kont zal zitten. Had Verone nu gewoon een
onopvallende, roestige Honda Civic in de strijd gegooid, zo’n ding
dat doodsgereutel laat horen als je het waagt naar vijfde
versnelling op te trekken, dan had hij z’n poen óók gehad, en hij
had zichzelf een bespottelijk ingewikkeld plan kunnen
besparen.
Tja, maar dat is dan buiten de logica van de producers van dit
verhikel gerekend, die het uiteraard niet te doen was om plot of
logica of enige vorm waarin deze twee gecombineerd zouden kunnen
worden. Waar het om gaat, zijn de achtervolgingen – en net als in
de eerste film, zal het een knappe zijn die kan ontkennen dat de
scènes in kwestie goed in elkaar gestoken zijn. De climactische
race met de wet is wellicht de omvangrijkste chase sinds ‘The Blues
Brothers’, met tientallen sportkarretjes die tegen ruwweg
lichtsnelheid vluchten voor evenzoveel politiewagens, terwijl de
lucht ook nog eens volhangt met politie- en nieuwshelikopters. Af
en toe wordt er gecut naar de personages in de wagens – de
menselijke kant van het verhaal moet nu eenmaal bewaard blijven –
en zien we hen kraaiend, gillend en randdebiele opmerkingen kwelend
zitten genieten.
‘2 Fast 2 Furious’ is een film gemaakt voor mensen die zich graag
mogen vergapen aan snelle, luide dingen die “vroem” doen, en die
lak hebben aan elke vorm van scenario, acteerprestaties of echte
regie, voor zover het regisseren van een film het praktische niveau
van het in elkaar steken van een actiescène overstijgt. De scènes
tussen de achtervolgingen door zijn volslagen levensloos, en dienen
enkel om een kader te bieden aan die sequensen. Had regisseur John
Singleton (die het al even lamentabele ‘Shaft’ maakte) gekund, hij
had waarschijnlijk niets anders dàn races gefilmd. Gezien de
onvoorstelbare verveling die tussendoor toeslaat, was dat misschien
niet eens een slecht idee geweest.
In feite is dit helemaal geen film, maar hooguit de live-action
versie van een videogame. Wanneer u een videogame speelt, kijkt u
dan al die segmenten waarin het verhaal wordt uitgelegd, helemaal
uit? Welnee, je slaat dat gedeelte gewoon over en je begint te
spelen, gaandeweg zul je wel merken waar het over gaat, als iemand
anders het je al niet heeft verteld. Dezelfde neiging heb je met ‘2
Fast 2 Furious’ – telkens wanneer de personages hun mond opendoen,
weet je dat er zeer domme dingen uit gaat komen en zou je willen
dat ze gewoon hun smoel hielden en in hun wagens kropen om er
vandoor te sjezen. Dat is waar we voor gekomen zijn.
‘2 Fast 2 Furious’ is grensverleggend idioot, en ook de actiescènes
hebben een gedeelte van hun schwung moeten afstaan aan het feit dat
dit in essentie de tweede keer is dat we ze zien – deel één toonde
ons grotendeels dezelfde trucjes, alleen worden ze hier opgeblazen
tot grotere proporties, zoals het een sequel betaamt. Maar de fans
zullen er ongetwijfeld in drommen op afkomen, en ervan kunnen
genieten. Wie ben ik dan om hen te komen melden dat dit eigenlijk
niet eens met recht en rede een film genoemd kan worden? Het leven
is er te kort voor, en kan er, gezien de gemiddelde fanbasis van
dit soort prent, enkel maar korter op worden als je dat
waagt.
http://www.thefastandthefurious.com/