Hoe afkerig ik ook sta tegenover de christelijke ritualisatie,
het kerstfeest heeft mij altijd al kunnen bekoren. Die verlichte
naaldboom in de hoek van de kamer, een vette kalkoen op tafel,
protserig ingepakte flessen sterke drank … Voor één keer mag er
zelfs een Jezuskind aan te pas komen. Ondanks de charme van deze
feestdag, hou ik steeds twee heiligenbeelden bij de hand om in de
oren te proppen wanneer de onvermijdelijke Christmas carols door de
boxen weerklinken. Bij een album waarop ik op de hoes al sneeuw en
een plastic rendier detecteer, duiken de eerste tekenen van een
allergische reactie al op. De aanwezigheid van Aimee Mann in dit
tafereel zorgt dan toch voor een element van aantrekking. ‘Lost in
Space’ (2002) en ‘The Forgotten Arm’ (2005), haar laatste twee
schitterende studioplaten, liggen hier nog steeds binnen
handbereik. Dit wakkert dan toch de nieuwsgierigheid naar ‘One More
Drifter in the Snow’ aan.
Voor de eerste luisterbeurt liet ik het album op de achtergrond
voorbijglijden en zonder te letten op de lyrics zou je niet zeggen
dat er een kerstplaat opligt. De nummers hebben een sterke
retrosound en doen terugdenken aan de goede oude tijd van Peggy
Lee, Doris Day en Rosemary Clooney. Tegen alle verwachtingen in
blijft ook bij een tweede luisterbeurt een deel van de tracks
overeind. Bij ‘Whatever Happened to Christmas’ begrijp je meteen
wat Mann bedoelt wanneer ze zegt dat ze met deze plaat op zoek wil
gaan naar de spookachtige schoonheid van het mysterieuze
kerstfeest. In plaats van de afgrijselijke euforische kakofonie van
belgerinkel, kiest ze hier voor bluesy nostalgie met een bittere
toets. Ook ‘I’ll be Home for Christmas’ ademt de tijd van weleer
uit en had niet misstaan in een van de zeemzoete screwball comedies
met Rock Hudson en Doris Day. Het is fijn te horen hoe Mann hier de
clichés uit de weg gaat en een eigen draai geeft aan het
kerstgebeuren. ‘Calling on Mary’, het enige nummer dat speciaal
voor deze plaat werd geschreven, is bijvoorbeeld een typische
Mann-song waarbij de feestdag niet meer dan het thematische
uitgangspunt is. Het duet met Grant Lee Phillips, de Dr.
Seuss-bewerking ‘You’re a Mean One, Mr. Grinch’ zorgt voor een
geslaagde ludieke noot. ‘God Rest ye Merry Gentlemen’, waarin Mann
de meer Dickensiaanse sfeer van het gebeuren evoceert, is dan weer
net te bombastisch om naast een stijlexperiment ook een goede song
te zijn.
Ondanks het handvol sterke nummers op de plaat, kan ook dit werk
mij niet bekeren tot liefhebber van de deuntjes over dennebomen en
bebaarde dikkerds in rood-wit uniform. Het is namelijk net bij de
traditionele nummers dat het mis gaat op ‘One More Drifter in the
Snow’. ‘Have Yourself a Merry Little Christmas’, dat ook al op de
kerst-EP stond die ze in 2005 op iTunes plaatste, heeft nog enige
charme, maar ‘Winter Wonderland’ en ‘White Christmas’ zijn
ondertussen zo afgezaagd dat zelfs deze herinterpretaties totaal
overbodig zijn. Mann had er beter aan gedaan om deze zogeheten
klassiekers weg te laten van de plaat en de rest gewoon in
EP-formaat als tussendoortje te releasen. Meer dan dat is ‘One More
Drifter in the Snow’ namelijk niet. Met een speelduur van amper 33
minuten is deze plaat namelijk nog steeds te lang om te blijven
boeien en de thematiek maakt dat zelfs de aangename nummers een
beperkte houdbaarheidsdatum krijgen. Aimee verdient een pluim omdat
ze de eerste kerstplaat maakte die me geen braakneigingen bezorgt,
maar toch hoop ik dat ze snel terugkeert naar de opnamestudio voor
een volwaardige opvolger voor ‘The Forgotten Arm’.