Het rurale en lang vergeten Amerika van begin vorige eeuw weerklinkt nog steeds in oude bluesnummers, (folk)traditionals en in Moonshine-whisky gedrenkte Americana. Een enkele "moderne" artiest weet de vinger aan de pols van voorheen te houden en zich tussen de verschoppelingen, predikers en uitgebuite negers te plaatsen.
Wanneer een hedendaagse artiest aansluiting zoekt bij deze stokoude zielen, gebruikt hij maar al te vaak het instrumentarium en klankenpalet van weleer om aan te tonen hoezeer hij zich verwant voelt met dat tijdperk. Met de éénmansgroep Ignatz bewijst de Brusselse Bram Devens dat het mogelijk is in dat tijdloze universum binnen te treden zonder de vormelijke elementen over te nemen, een zuivere ziel volstaat.
Ignatz ontleent zijn naam aan het gelijknamige personage "Ignatz Mouse", uit de legendarische comic Krazy Kat (ca. 1910-1939) van George Herriman. Net als de "folkies" uit die periode creëerde Herriman een eigen wereld die nauw aansloot op de reële, maar er ook mijlenver van verwijderd stond. Die wereld weet Ignatz nu al twee albums lang op eigen kracht te bereiken.
In 2005 wist het titelloze debuut eenieder te verstommen, zelfs het Amerikaanse toonaangevende e-zine Pitchfork bedacht Ignatz met een lovende recensie en een score van 8(/10). Devens vat immers de atmosfeer die albums als Harry Smith’s Anthology Of American Folk Music uitademden treffend samen en vertaalt die naar een eigen idioom. De songs verzuipen in lagen van noise en feedback maar dragen een kiem van zuiverheid en onschuld in zich die voor de aandachtige luisteraar onmiddellijk hoorbaar is.
Op II bewijst Devens dat hij nog steeds de taal van weleer niet verleerd heeft en dat zijn ziel daarentegen nog meer doordrongen is van de geesten van de ouden. "He Deals With Love And Her Eyes Gaze" laat de akoestische gitaar duidelijk horen, al zweven feedback en noise als kwade geesten door het nummer. Ook Devens stem is hoorbaarder dan voorheen, al blijven zijn bezweringen vooral binnensmonds.
Het korte "I Was Not There" gaat nog een stap verder en laat alle ballast achterwege: Devens bant alle feedback, noise en geluidseruptie en brengt een naakte song die aantoont dat ook zonder de hulp van de moderne effecten Ignatz een waardige erfgenaam van de "oude folkies" is. Ruw en in pijn gedrenkt strompelt nummer verder, het is het geschikte breekijzer voor hen die hem nu pas leren kennen.
In "The Dream" wordt het allemaal weer iets irreëler en obscuurder. Een nummer lang hangt er een echo over de song die tast- en voelbaar is maar op geen enkel moment op de voorgrond treedt. Net als in een spookstad waarin de nacht valt over steeds meer verlaten huizen en lege straten, wordt het nummer steeds beklemmender tot de primaire angstgevoelens en nachtmerries haast uit de boxen spatten en alles met een deken van duisternis overdekken.
"Silver moon…Shine Sun! Sun! Sun!" wil een antwoord vormen en blaast vergeten Indiaanse rituelen nieuw leven in; wanneer het christelijke geloof het af laat weten, kunnen alleen de heidense rituelen nog soelaas brengen. Maar de Kerk laat niet met zich spotten, "Hurling Incense" neemt wraak en laat voor een eerste maal een keyboard met orgelallures horen.
In "She Will Freeze" is het eerste album te horen, de groezelige lo-fi klanken verzuipen het nummer haast maar tillen het paradoxaal ook op naar een hoger niveau. De scherpe gitaar snijdt door dikke lagen van noise en ruis om de scalpel van de vijand te kunnen claimen. In de overwinningsroes klinkt "All Your Love" opnieuw helderder. De opgejaagde en opgewonden gitaar krijgt vrij spel en duldt pas in de laatste momenten een menselijke stem.
Dik een jaar na zijn debuut verrast Ignatz met een tweede plaat die naadloos aansluit bij Ignatz, maar er ook wezenlijk van verschilt. Als geen ander weet Devens zich de taal van pre-americana en pre-blues eigen te maken zonder in de val van het louter kopiëren te trappen. Ignatz heeft zelf zijn weg gevonden naar die vreemde wereld van de oude folk. Laat hem u nu tot gids dienen.