Folk, een Indisch aandoende naam, akoestische en exotische instrumenten. En toch klinkt het debuut van Basia Bulat niet als een doorslagje van Devendra Banhart of CocoRosie. Oh, My Darling biedt hemelse muziek in overvloed.
Ze ziet er uit als het verlegen buurmeisje waarvoor jongens bereid zijn te duelleren, zonder dat ze evenwel de indruk geeft daar zelf iets van te merken, zozeer lijkt het lieve kind in een droomwereld te vertoeven. Een droomwereld waar de zon altijd schijnt en waar hemelse muziek weerklinkt, daar zijn we vrijwel zeker van. Op haar myspace valt bijvoorbeeld te lezen dat Basia Bulat, het meisje in kwestie, houdt van boeken, bomen, schattige dingetjes én haar gitaar. Die voorliefdes leveren een pareltje op dat zo breekbaar klinkt dat je tijdens het luisteren amper durft te bewegen.
Hoewel Basia Bulat — Intitiales BB! — absoluut haar looks meeheeft, valt het helemaal niet zwaar haar als muzikante au sérieux te nemen. Wat zij doet, staat mijlenver af van wat het doorsnee popzangeresje uitvreet. Waar die laatste categorie uitblinkt in het fabriceren van plastic popdeuntjes, schittert Bulat in het creëren van pure popliedjes. Het zijn misschien nuanceverschillen, maar in de grote eindspurt richting geloofwaardigheid én weg van de kloof der vergetelheid waar zoveel fabrikanten der popdeuntjes op afstormen, ondanks hoge rotatie op diverse blitse televisiekanalen, maakt het een heus verschil. Ook in het humeur van de luisteraar is na afloop van het beluisteren van respectievelijke muziekjes een merkbaar verschil vast te stellen.
Oh, My Darling, Bulats eerste voorzichtige stapje richting eeuwigheid, is — er bleek echt geen betere omschrijving beschikbaar — de ochtendseksvariant op Songs For The Deaf: net zoals die klepper van Queens Of The Stone Age is dit fijne debuut een plaat die je compleet overrompelt, maar dan op uitermate lieftallige wijze. Neem "Snakes And Ladders", een melancholische brok schoonheid die, gedragen door rillingen veroorzakende strijkers, een van de mooiste liedjes is om bij te ontwaken. Het enige waarvan het concurrentie heeft te vrezen, is "Little One".
Met haar zachte, een tikje hese stem pakt Basia Bulat je nummer na nummer in, iets waartegen weinig of geen weerstand te bieden valt. Muzikaal lijkt het op het eerste gezicht allemaal sober en eenvoudig in elkaar te zitten, maar luisterbeurt na luisterbeurt beginnen pareltjes als "The Pilgriming Vine" en "Little Waltz" meer en meer te blinken en valt het rijke instrumentarium, dat bij eerste luistersessies enigszins verborgen zat achter de eenvoud van de songs, pas helemaal op en ontpopt het zich als bloem die de zon ontdekt heeft.
Als we een favoriet moeten uitkiezen van de jonge Canadese, dan is het "I Was A Daughter", dat met z’n bij momenten jachtige ritme en meeslepende percussie doet denken aan het even zo heerlijke "Welcome Home" van Radical Face, nog zo’n talent als het aankomt op het schrijven van pakkende nummers met een subtiele feel-good-toets. Met enige permissie kan Oh, My Darling gezien worden als de vrouwelijke en folky variant van diens Ghost, of vice versa natuurlijk, gezien de kwaliteit van beider albums. De soundtrack voor een hemelse zomer is bij deze beschikbaar.