"De dag dat het zonlicht niet meer scheen" kan niet anders dan het lijflied van Mat Sweet zijn, de man die al vier albums lang via alchemistische weg op zoek is naar de steen der wijzen. Niet om goud te maken, maar om zijn demonen finaal te verjagen. In afwachting daarvan bezweert hij ze middels zijn songs.
Het vijfde album, enkel op vinyl te verkrijgen, is een nieuwe poging hiertoe waarbij Sweet nogmaals kleine variaties in het thema aanbrengt in de hoop zo dichter bij zijn doel te komen. Dat leidt soms tot verrassende wendingen zoals in het gezongen "I Have Decided To Pass To Matter" waar Sweets stem dicht bij deze van Thom Yorke gelegen heeft. Het is jammer dat Sweet op de andere nummers blijft zweren bij zijn verdoemde fluisteren, want deze grotendeels akoestische track (er zitten enkele geluidseffecten op) laat een straatgeest horen die teruggekeerd is naar duistere middeleeuwse steegjes waar het zonlicht nooit echt doordringen kan.
Toch valt er net zo goed weinig af te dingen op Sweets klassieke fluisterdeclamatie. Per slot van rekening omhult het prachtig het weemoedige, op piano steunende openingsnummer "Bought Myself A Cat O Nine Tails", dat louter door zijn muzikale omlijsting veeleer een ingetogen "Venus In Furs"-verhaal laat vermoeden dan een onderdrukte zeemansmuiterij. De naschokken die in "Absolutely And Utterly Void" te horen zijn, klinken als een ingetogen snik. De sobere inkleding die volledig rond Sweets stem draait, weet zelfs de (elektronische?) drums en strijkers te reduceren tot een nauwelijks opgemerkt ruisen.
Ook in "They Get On Slowly" spelen de drums, ondanks een prominentere rol, toch op het achterplan mee. Want hoezeer het nummer ook voortgedreven wordt door het drumritme, er mag geen twijfel over bestaan dat Sweet degene is die de touwtjes in handen heeft. De door de new romanticsbeweging geïnspireerde song kiest ostentatief voor een duisterdere invulling dan de naar popsucces hengelende nazaten van de gothics ooit aandurfden. Geen wonder dus dat het nummer in zijn laatste stuiptrekking zijn venijn toont met een auditieve aanval.
In eenzelfde periode verkeert ook het avant-gardische "Green They Were, And Golden Eyed" dat nauwelijks een minuut duurt, maar in die tijdspanne zijn dreiging uitstekend weet over te brengen. Als verstoorde radiogolven uit een andere dimensie stuurt het nummer zijn onheilsboodschap door: er zijn monsters onder het bed en ze hebben honger. Mogelijk kan het Oosterse "Decapitation Blues" tijdelijk de nachtmerrie verdrijven. De rocksong (althans na minuut drie) laat horen dat Sweet zich niet tot folkmutaties dient te beperken en ook als Judas een rol van betekenis heeft.
Vooraleer het relatief uptempo "I Am Going Away And Never Coming Back" (is er dan toch licht aan het einde van de tunnel?) de plaat afsluiten mag, dient eerst nog voorbij het bijna acht minuten durende "The Giant Umbilical Cord That Connects Your Brain To The Centre" gezweefd worden. Het nummer is met zijn donkere folkinslag het meest klassieke Boduf Songsnummer op de plaat. De op de achtergrond dreunende percussie en alles doordringende geluidjes helpen mee een sfeer op te bouwen die een song (en plaat) lang onderhuids laat voortsluimeren.
Met elk nieuw album heeft Sweet getracht de akoestische folkschetsen van de eerste twee platen achter zich te laten zonder voor bruuske bewegingen te kiezen. Ook op This Alone Above All Else In Spite Of Everything kiest hij nauwelijks voor het shockeffect en laat hij vooral mutaties de boventoon voeren. De alchemist die zich achter Boduf Songs verschuilt, heeft nog steeds zijn steen der wijzen niet gevonden, maar in de paar strepen zonlicht die zijn dompige kelder verlichten, blinkt wel een nieuw artefact.