Metal Blade, 2011
Beste lezer, het zou kunnen dat ik ergens in de loop van dit
stukje mijn draad verlies. Wijt dat dan aan de impact die dit album
op mij heeft gehad. Primordial componeerde namelijk weerom een
beklijvend meesterwerk. De Ierse (folk/black) metalband had met de
vorige langspelers ‘To The Nameless Dead‘ en
‘The Gathering Wilderness’ al zo een eenzame ongenaakbare hoogte
bereikt dat enkel stagnatie en verval nog mogelijk leken. We
vreesden zelfs even dat het daarop ging uitdraaien met de
tijdelijke verwijdering van de drummer uit de band en het op
gemengde gevoelens onthaalde nevenproject, Blood Revolt, van zanger
Alan. Beide leveren van de weeromstuit de beste prestatie van hun
carrière op ‘Redemption At The Puritan’s Hand’.
Simon O’Laoghaire martelt zijn ketels op een zo goed als
onnavolgbare wijze. Hij heeft altijd al de neiging gehad om ten
opzichte van de rest van de band zijn eigen tempo op na te houden.
Nu lijkt hij meer dan ooit de aanjager te zijn. Hij drumt erg
bombastisch met veel fills, dubbele bas en in ritmische
patronen waar je volgens mij wiskunde voor moet hebben gestudeerd.
Toch is het allesbehalve een klinische roffelsessie: de klank is
super, perfect, alsof zijn trommels opgetrokken zijn uit het
wrakhout van vergane vluchtelingenboten en doodskisten van
oorlogsslachtoffers. Ik laat het aan uw verbeelding om de oorsprong
van de drumvellen te beschrijven.
Alan ‘Nemtheanga’ Averill dan, zoveel hyperbolen gebruiken in
tekst en zang, zonder een moment uit te schuiven over goedkope
pathetiek. Pure klasse! Zowel met zijn bezwerende, klaaglijke
uithalen uit ‘The Mouth of Judas’ en ‘Bloodied Yet Unbowed’, als
met de screams en grunts (waar er trouwens meer
van te horen is dan op de vorige platen), sleurt hij de luisteraar
aan het nekvel mee in de wereld van verval en verraad die op deze
LP geschilderd wordt. ‘The Black Hundred’ is bijvoorbeeld een
striemende beschrijving van de Goelag gevangenenkampen uit de
Sovjetrepubliek. Qua thematiek beperkt hij zich niet langer tot
Ierland en zijn cultuur. Het eveneens vrij heftige ‘God’s Old
Snake’ is niet de enige verwijzing naar bijbelse tijden.
Niet dat de andere bandleden geen lof verdienen: de gitaarmuur
is voortreffelijk geconstrueerd met ademruimte voor iedereen, maar
met toch een ontembare dwingende kracht in zich. Ik hoor vaker dan
vroeger wat toetsen van het “Isis / Neurosis
shoegazemetalgeluid” maar eveneens echte riffs geslepen uit het
blinkendste metaal. Solo’s komen eerder sporadisch voor, zoals in
‘The Puritan’s Hand’, maar kunnen op dat moment wel de dominante
positie van de zanger volledig overnemen. Geprangd tussen hem en de
manische drummer moeten de snaren vechten voor hun positie in de
composities.
Primordial wordt altijd als een folkmetalband getypeerd. Dat
slaat echter in de verste verte niet op het instrumentarium. Een
beetje akoestische gitaar aan het begin van ‘Death of the Gods’
verantwoordt dat label niet. Het folkaspect van deze prachtgroep
zit hem in het respect voor de pijn en de dromen van onze
voorouders. De voornaamste bron van inspiratie voor het geluid van
deze groep is de harde en oneerlijke strijd om een betere toekomst
te bouwen voor je nageslacht. Uitzichtloosheid en tegenslag zijn in
die menselijke strijd steeds dichter bij dan glorie, en toch
bestaat dat moment van voldoening en geluk. In mijn oren vangen
deze Ieren ook dat perfect door steeds hun eigen wortels in de
goede oude heavy metal voor ogen te houden. Wat is er immers
glorieuzer en heeft er meer verenigende kracht dan met het haar
recht op je armen, uit het diepste van je longen mee te brullen met
teksten als “So rise my brothers, rise from your graves. No grave
is deep enough to keep us in chains.”? Of dat nu gebeurt tijdens
een live optreden of achter je bureau maakt niet uit, de overgave
is volledig.
Het album is lang maar niet langdradig. Een LP die je zoveel
kippenvel en emoties bezorgt, heeft houdbaarheidsdatum noch
verzadigingspunt. Tenzij misschien het moment dat je gemoed vol
schiet en de spanning ondraaglijk wordt. Soms krijg je immers echt
het gevoel dat al dat lijden en verlangen jouw eigen botten kromt
en spieren verstramt. Primordial is al bijna twintig jaar
leverancier van metal met dergelijke capaciteiten. Daarom een
dubbele hulde dus, voor wat opnieuw een onevenaarbaar meesterwerk
lijkt.
Primordial speelt op 1 juni in de Biebob in
Vosselar.