Eindejaarslijstje 2014 van Kim Timperman

Als er een les kan getrokken worden uit het afgelopen muziekjaar dan is het dat het loont om de stoute schoenen aan te trekken en jezelf te vernieuwen, want dit jaar waren het vooral de vernieuwers die wisten te bekoren. Maar goed ook, want lange tijd leek 2014 een ondermaats muziekjaar te worden. Plaat na plaat stuurden we terug naar af wegens niet goed genoeg. Tot de zomer waren we zelfs vastbesloten om uit protest de top vijf van ons eindejaarslijstje blanco te laten. Gelukkig bracht de tweede helft van 2014 beterschap en telt de eindbalans alsnog zes degelijke en drie uitstekende platen, maar vooral een magistrale die er met kop en schouders boven uitsteekt.

1. Cold Specks :: Neuroplasticity     Het vooruitgestuurde “Absisto” met zijn dissonante blazers, kletterende drums en gedempte spookachtige backing vocals had ons erop moeten voorbereiden, maar dat er van hun debuut geen steen meer overeind bleef, kwam nog altijd compleet onverwacht. Met Neuroplasticity vervelde de muziek van Cold Specks tot de doom soul die zangeres Al Spyx altijd al had willen maken. Het gevoel van onbehagen waar de plaat van doordrongen is, greep ons bij het nekvel en heeft ons tot op de dag van vandaag nog altijd niet losgelaten. Grootse klasse!
2. Manic Street Preachers :: Futurology     Onze liefde voor de Manics is nooit helemaal verdwenen, maar was de laatste jaren toch getemperd tot een bescheiden waakvlam. Groot was dan ook onze vreugde toen bleek dat de groep toch nog brutaal en propagandistisch sloganesk kon klinken als in hun begindagen. Soms fluiten de invloeden ons om de oren op Futurology, maar terwijl een voet nog in het verleden staat, zet de andere een zelfverzekerde stap richting toekomst.
3. Ray LaMontagne :: Supernova     Nog zo iemand waar we op uit gekeken waren was Ray LaMontagne. Na de slaapverwekkende country van God Willin’ And The Creek Don’t Rise hadden we vier jaar geleden alle hoop opgeborgen dat het nog goed zou komen met hem. Maar met Supernova maakte hij dit jaar een verrassende en bezielde ommezwaai richting de psychedelische sixties. Zonder meer zijn beste en meest consistente plaat sinds zijn befaamde debuut Trouble. Bij deze is alles vergeten en vergeven!
4. Marianne Faithfull :: Give My Love To London     Van de iconen uit de sixties die nu nog in leven zijn, zijn er maar een handvol die niet gemakzuchtig teren op oude successen. Bijgestaan door schoon volk als Nick Cave, Roger Waters, Anna Calvi, Tom McRae en Flood bewees Marianne Faithfull met Give My Love To London tot dat selecte clubje te behoren. Haar stem kraakt dat het geen naam heeft, maar toch hebben we dit jaar geen jonge hond gehoord die zo verontwaardigd klonk als Faithfull tijdens “Mother Wolf”.
5. 
   Ed Harcourt :: Time Of Dust      Geen ommezwaai die dit jaar zo radicaal was als die van Ed Harcourt. Maakte hij vorig jaar met magistrale Back Into The Woods de meest uitgebeende plaat uit zijn carrière, dan trok hij nu met Time Of Dust letterlijk alle registers open zoals bijvoorbeeld tijdens “Parliament Of Rooks” waarin hij te midden van een zonsverduistering een orkaan weet te ontketenen. Dat hij zijn metamorfose op amper een half uur tijd weet te realiseren, maakt het eindresultaat des te indrukwekkender.
6. Anna Calvi :: Strange Weather      Slechts vijf songs, allemaal covers, uitgepuurd en toch vol vernieuwende elementen. Alleen een dame van het niveau van Anna Calvi kan bevestigen met een tussendoortje.
7. Archive :: Axiom     De voorgaande platen van Archive konden nog al eens zwaar beladen klinken — alsof Massive Attack een remake maakt van The Wall — maar voor Axiom werd veel van die ballast overboord gesmeten. En al mag het volgende keer misschien toch terug iets meer zijn, die aanpak leverde heel wat straffe momenten op.
8. Elbow :: The Take Off And Landing Of Everything     The Take Off And Landing Of Everything belichaamde lange tijd zowat alles wat er fout zat in dit muziekjaar. Bij vlagen ronduit prachtige nummers, maar daarnaast ook te veel nummers die gewoon oké waren en een onvergeeflijke stinker (“Honey Sun”). Elbow heeft het ons niet gemakkelijk gemaakt, maar we kunnen er niet om heen: ondanks al zijn gebreken zijn we The Take Off And Landing Of Everything uiteindelijk toch gaan koesteren.
9. Strand Of Oaks :: Heal     Nineties houthakkershemdenrock, eighties rock volgestouwd met synths, Neil Youngiaanse gitaaruitbarstingen, Americana… Terwijl iedereen stond te kijken naar The War On Drugs die een tikkeltje eenzijdig Bruce Springsteen en Tom Petty door de shoegaze-mangel haalde, maakte Strand Of Oaks met Heal een plaat die een pak boeiender en toch alleszins veel gevarieerder was dan Lost In The Dream.
10. Sharon Van Etten :: Are We There     Zonder enige twijfel de meest verraderlijke plaat van het jaar, want zonder echter uitschieters smeekte Are We There zachtjes om het toch nog maar eens luisterbeurt te gunnen. Godzijdank dat er ook zulke platen bestaan.