Met punkrock is het altijd serieus opletten geblazen. Krijgen we zielloos gefoeter? Of hautain gevingerwijs? Puberale rebellie, misschien? Ach, het kan ook anders, zelfs jaren na een gouden tijdperk voor het genre. Daar zorgen Worriers wel voor met hun debuut Imaginary Life: een half uur melodische punkrock, zonder de ongein.
Punkrock en ADHD: nog zo’n link die snel gelegd is. Daar heeft Worriers dan wel weer iets van. Stem en gitaar van The Measure [sa] Lauren Denitzio raakte haar ei niet kwijt in die band, dus startte ze maar een nieuwe. The Measure [sa] is trouwens nooit officieel gesplit, alle leden zijn gewoon met andere dingen bezig. Hoe dan ook: Worriers groeide snel uit tot Denitzio’s hoofdbezigheid, en ook daar gaf ze snel blijk van een rusteloosheid. Hoewel er maar enkele demo’s en een EP de langspeler Imaginary Life vooraf gingen, passeerde toch al een schare vrienden de revue, en is muzikaal een zekere groei te merken. De songs op Imaginary Life klinken minder ruw, minder agressief, minder compromisloos dan werk dat hooguit een paar jaar oud is. Denitzio stond toch even stil bij de dingen.
Op het vlak van thematiek krijgen we alvast geen grote verrassingen: alle traditionele vakjes van punkrock zijn aangevinkt. Anti-autoriteit: check (“Yes All Cops”, heerlijke songtitel ook), identiteitsdrang: check (“They/Them/Theirs”), antikapitalisme: check (“Most Space”), anti-oorlog: check (“Life During Peacetime”)! Ook “Parts” doet wat de beste punkrock doet: als een splinterbom alles openrijten en luisteraar of publiek geen kans geven om hulp of dekking te zoeken vooraleer de grens van twee minuten bereikt is. Da’s ook nergens nodig voor. De song vloeit als vanzelf op een melodie die de luisteraar na één keer vrolijk mee kan fluiten, en de “oohs” en “aahs” maken het af. Denitzio weet haar woorden en melodieën als weinig ander te versmelten tot een smakelijk geheel. Zo is ook “Most Space” punkrock van de bovenste plank zoals er precies in geen jaren gemaakt is.
Toegegeven, de songs volgen allemaal het voorspelbaarste stramien, maar wat mag dat nu kwaad kunnen? Worriers lijkt wel zo’n band waarbij de goeie ideeën met sprekend gemak als vanzelf komen. Met oudgediende uit de scene Laura Jane Grace (Against Me!) achter de knoppen kon het wel moeilijk mis gaan. Denitzio’s teksten neigen ook meer naar die van gepatenteerde poëten als Weakerthans’ John K. Samson dan naar die van betweterige brulboeien als Bad Religion’s Greg Graffin. “If it’s between you and any other adjective, just so you know for me there’s no contest”, zingt Denitzio op “Unwritten” als samenvatting dat woorden maar woorden zijn. Halfslaperige adempauze “Life During Peacetime” laat dan weer een sarcastische oorlogsveteraan aan het woord: “Welcome to life during peacetime, where I get to go home, flag waving high”. Dan is er nog afsluiter “Chasing” waarin Denitzio weet dat “it was addictive to be wanted like that”. ’t Kan niet stuk dankzij die gewéldige riff.
Zoals het de beste punkrock betaamt blijven alle songs onder de grens van drie minuten. En tja, dat betekent dan natuurlijk weer dat de plaat na zo’n halfuurtje rond is. Neem het maar voor lief. Als punkrock altijd wat wandelen over een slappe koord is, dan is wat Worriers doen onverstoord op dat koord dansen. En zelfs al verwatert de band omdat de leden eigen ideeën willen najagen (ADHD, weet u wel), dan nog heeft Worriers met Imaginary Life een dijk van een plaat gemaakt.
