Nee, vrolijk werd een mens niet van 2015. Het eindigde zoals het al niet veelbelovend begonnen was, daar in Parijs. En terwijl de wereld weer een beetje meer Titanic werd, inclusief pijnlijk duidelijke klassenverschillen over wie mag verzuipen en wie niet (het moment dat de boot in twee breekt nadert, trouwens), werden we ook niet echt vrolijk van wat het orkest ondertussen speelde. Maar goed: toch weer een handjevol platen waar we elk jaar wel mee doorkomen.
- Maaike Ouboter :: En Hoe Het Dan Ook Weer Dag Wordt Dat ze veel meer is dan het meisje dat “Dat Ik Je Mis” zelfzeker in de microfoon prevelde, had ook Joost Zweegers gezien. En hij maakte met haar een ontzettend pakkende plaat met uitzonderlijk tedere, bijwijlen harde, uitzonderlijk doorvoelde en bijwijlen confronterende songs. “Nieuwe Dag”, “Smoor”, “Als Het Kon”, het beenharde “Lijmen” zouden al classics in onze moerstaal geworden moeten zijn. Luisteren is voelen. Ze heeft geen referenties in ons taalgebied, ze is er voor de komende jaren zelf een.
- Florence + The Machine :: How Big How Blue How Beautiful Gelukkig is er ook nog altijd Florence, die zowaar haar beste plaat tot dusver uitbracht. Vol hoop, euforie, energie. En dat onovertroffen en onovertrefbaar ook live uitstraalde in Werchter en in het Sportpaleis. Krachtige songs, bloedmooie arrangementen, een klep die over oceanen heen klinkt. Florence is bigger dan ooit, en maar goed ook. Aan de taferelen in het publiek te zien mag de wereld een beetje meer Florence worden.
- Björk :: Vulnicura Over naar het andere uiterste. Veruit de mooiste break-upplaat van het jaar. Na enkele muzikaal wisselvallige maar huiselijk gelukkige jaren, eindigde haar relatie met Matthew Barney. Kwijnend van verdriet maakte ze er een naar het strottenhoofd grijpende conceptplaat over. Het donkere spiegelbeeld van Vespertine, en ook nog eens haar beste plaat sindsdien.
- CHVRCHES :: Every Open Eye Het popsnoepje van 2013 smaakte dit jaar nog lekkerder. Ze gingen meer all the way, het mocht allemaal wat catchier, waardoor hun tweede de beste popplaat van het jaar werd, met “Never Ending Circles” en “Clearest Blue” de beste popnummers van het jaar. Om compleet loos te gaan op de dansvloer tussen hart en benen. Een van de festivalhoogtepunten van volgend jaar.
- Tourist Le MC :: En Route Een van de mooiste verhalen van het jaar. Een aangrijpende, intelligente plaat met het juiste buikgevoel waar wij en de wereld meer nood aan hebben dan we beseffen. Zeggen dat Johannes Faes een brug bouwt tussen hiphop en kleinkunst is te simplistisch. Hij slaagt erin een Oosterweelverbinding te bouwen tussen genres, en tussen thema’s en woorden als niemand anders in Vlaanderen.
- Richard Hawley :: Hollow Meadows Na de stijlbreuk Standing At The Sky’s Edge, een soort best of van de vier vorige platen, maar dan met nagelnieuwe en uiteraard wederom ijzersterke nummers. Een plaat vol mijmeringen en gepieker die woelen in de nacht, maar ze dienen louter om het leven overdag, waar het ’m echt om draait, te plaatsen.
- Ryan Adams :: 1989 “Oh nee, niet wéér”, dachten we toen Adams verkondigde dat hij heel Taylor Swifts plaat uit 2014 zou coveren. Weer morsen met z’n talent. Niks daarvan. Vanuit zijn eigen stukgelopen huwelijk een ode maken aan de plaat die hem in die periode het meeste troost bracht. En dat is eraan te hóren. Hij en Swift lopen elkaar tegemoet op het kruispunt dat Bruce Springsteen heet. Krachttoertje.
- The Slow Show :: White Water Aanvankelijk afgedaan als een coverband van The National, maar het is een van die paar platen die altijd in de buurt was het afgelopen jaar. En waarnaar het opvallend snel teruggrijpen is deze laatste dagen. Prachtig album, dat ook nog een grote belofte in zich draagt. Met de tweede zou het wel eens hard kunnen gaan. Maar tot dan is het laven aan dit opengekrabde litteken van een plaat.
- Joanna Newsom :: Divers Toegegeven: nog niet klaar met deze, waar de vorige drie platen al sneller geplaatst konden worden (altijd op het hoogste schavot). Die frank valt wel verder in de Bozar in februari. Maar op z’n minst bewijst Newsom zich wederom als een van de boeiendste, meest eigenzinnige artiesten van het moment. Een van de platen die sowieso over de feestdagen wordt getild om nog wat verder te koesteren.
- Balthazar :: Thin Walls Jawel hoor, het jaar van de bevestiging. Balthazar tekende met “Then What” meteen ook voor één van de sterkste singles van het jaar en maakte met Thin Walls hun beste, meest complete en meeslepende plaat tot dusver, over het hectische tourleven. Een band die naar boven kan blijven kijken.
In een kil jaar ook nog veel liefde voor en van:
11. Blur :: The Magic Whip
12. Iron Maiden :: The Book Of Souls
13. Lana Del Rey :: Honeymoon
14. Guy Garvey :: Courting The Squall
15. Illuminine :: #1
16. Trixie Whitley :: Porta Bohemica
17. El Vy :: Return To The Moon
18. Faith No More :: Sol Invictus
19. Adele :: 25
20. Laura Marling :: Short Movie
Concerten van het jaar: de magistrale comeback van U2 in het Sportpaleis, waarin ze met “Zooropa” nog eens een flinke (weliswaar inhoudelijke) djoef op de tand des tijds gaven zoals weleer, en de euforie van Florence + The Machine in datzelfde Sportpaleis.
