Om afscheid te nemen van 2020 (Good Riddance, bitch) presenteert in december elke dag één enolamedewerker zijn of haar song van het jaar.
Het was “The Truth” van I Like Trains dat de temperatuur van de wereld dit jaar uitermate accuraat mat, maar op klein persoonlijk vlak was het elke keer opnieuw “Vivre” van Glauque dat bleef terugkomen: “on est tous voués à vivre”, we moeten er door. En zo was het in 2020, meer dan ooit.
Het begint donker: 6 kogels in de kamer. Het telt af. Vader ging weg, moeder vergaart de alimentatie. Conclusie? “Bien, ça c’est que l’intro, dans un bar sinistre / Fin de verre sinistros, fin de vers sinistre.” Wat volgt is een beschouwing over het leven die niet vrolijk stemt.’ Heel erg gelooft Louis Lemage ook niet in de liefde: ” J’suis acteur, t’es actrice / On est laxiste en terme de vérité / Vaut mieux l’éviter pour les cicatrices”. En toch klinkt dat refrein “On est tous voués a vivre” – “we zijn allemaal gedoemd om te leven” – meer vastberaden dan gelaten; het is niet anders.
Glauque was dit jaar een verfrissende stem die de Franstalige hiphop een scheut muzikale inventiviteit injecteerde. Opererend als liveband creëert het viertal achter Lemage een dynamisch decor voor Lemages overpeinzingen, is het de kat met de negen staarten die hem opzweept, doet dansen als het al te zwartgallig dreigt te worden Het stemt dan ook hoopvol dat “Vivre” eindigt als een beginselverklaring: J’vais monter un empire en vinyle, en cd, en cassette / Car rien laisser derrière moi ce serait le pire”.
Het is hen geraden.