De Canadese regisseur Philippe Falardeau kwam in de filmwereld terecht toen hij een wedstrijd won voor kortfilmers. Dat was de springplank naar documentair werk en later kleinere studioproducties. Twintig jaar later kreeg hij Met Sigourney Weaver een grote ster op zijn set en nu komt My Salinger Year met vertraging ook in de Europese en Belgische zalen.
Zoals de titel doet vermoeden is de plot gelinkt aan de figuur van J.D. Salinger, auteur van de literaire klassieker The Catcher in the Rye. Toch is dit geen schrijversbiografie, wel een intiem portret van een assistente die gaat werken voor Salingers agent. Die assistente (Margaret Qualley) krijgt te maken met een koude veeleisende bazin (Weaver) waardoor dit onvermijdelijk een beetje doet denken aan een literatuurversie van The Devil Wears Prada. Er zijn zeker gelijkenissen tussen beide films – met Weaver in de rol die Meryl Streep speelde en in de relatie tussen de assistente en het steeds minder relevante vriendje– maar de toon van My Salinger Year is beduidend minder speels en legt veel meer de nadruk op een melancholische sfeeropbouw.
Die toon begint al met de fotografie die de wereld van het literaire New York in een gouden gloed hult en bewust op zoek gaat naar een universum dat enkel in films lijkt te bestaan. Daaronder ligt een verhaal over zelfzekerheid en trouw blijven aan jezelf, gegoten in een plot over een secretaresse die standaard antwoorden moet sturen op brieven aan de notoir contactschuwe Salinger en beslist over te gaan tot het schrijven van echte brieven met inhoud. Een aantal elementen daarvan werken – discussies, observaties en een klassieke beeldvoering – een aantal werken dan weer helemaal niet: Weavers opzichtige afkeer van computers (met een vroege knipoog naar problemen met auteursrechten op het internet) en de nogal zeurderige voice-over die alles steeds maar weer begeleidt. Ook de conversaties – uiteraard enkel via de telefoon – met de beroemde auteur zijn vaak wat te gezocht om echt te kunnen bekoren: ‘poetry is food for the soul’ geeft Salinger de jonge assistente als raad in een moment waarin de film zichzelf dreigt onderuit te halen door te verzanden in voor de hand liggende formules. Sterkst in My Salinger Year zijn dan misschien ook wel de minder opvallende zaken zoals het relatief eerlijke ‘coming-of-age’ portret, de bespiegelingen over schrijvers en ego, de kijk op het zelfingenomen literaire wereldje en vooral de liefdevolle ode aan de stad New York in haar vele gedaantes (met een uiterst subtiele hommage aan Henry Mancini’s onsterfelijke Moon River).
Je kan My Salinger Year verwijten dat zowel thematisch als vormelijk een aantal dingen iets te gemakzuchtig zijn, dat de beelden net iets te veel vertrouwen op nostalgie en dat veel rust op de schouders van Weaver en Qualley. Onder al die bedenkingen schuilt echter een vrij oprechte film die niet al te veel poogt om meer te zijn dan wat het materiaal te bieden heeft, die bewust een wat klassieke stijl hanteert en daarmee verder komt dan mocht dit aangepakt zijn als een ironisch postmodern sprookje. Veel meer hoef je van een kleine prent als dit soms niet te eisen.