We mogen weer! Al is het met Covid Safe Ticket en identiteitskaart in de hand, het doet toch deugd om de AB-tempel te betreden. De Ancienne Belgique heeft van de lange sluiting gebruikgemaakt om hier en daar wat nieuwe toetsen aan te brengen, zo is de Club nu ook in stemmig rood gehuld. Ook het podium straalt diezelfde warmte uit, met als mooi contrast Adrian Crowleys witte Mellotron en rode Gretsch.
Crowleys muziek is moeilijk in een vakje te stoppen, zo zal de grote massa nooit voor zijn intimistische en surrealistische vertellingen vallen, maar toch is de club goed gevuld, en dat ligt niet alleen aan de honger naar livemuziek. Normaal gezien speelt een muzikant met een nieuw album onder de arm bijna uitsluitend nummers van dat nieuwe album. Niet zo Adrian Crowley, de eerste helft van het optreden is een mengelmoes van ouder werk, en beginnen doet hij met een hartverscheurende interpretatie van “Wild is the Wind”. Met een eerste keer die rode Gretsch in een hoofdrol, en niet voor het laatst die avond.
Het siert Crowley dat hij niet de ster uithangt, hij bedankt meermaals het publiek en je weet dat het gemeend is. Hier zit een muzikant die niet alleen blij is voor een publiek te mogen spelen, hij is nog entertainend ook. Tussen de nummers door dolt hij ontspannen met het publiek, om dan weer geconcentreerd en intens te musiceren. Hij is ook niet te beroerd om oude nummers op te rakelen, zoals “Fortune Teller Song” uit I See Three Birds Flying, of ons te verrassen met een volledig nieuw nummer.
Ook het halfironische “Halfway to Andalucia” uit Crowleys vorige album Dark Eyed Messenger krijgt een gitaarbewerking, korter en soberder dan de albumversie, maar het doet de tekst zeker geen kwaad (“And if you see your sister, please tell her I’m sorry for starting the fire and for faking my death”). Hier en daar wordt in het publiek zacht meegezongen of gegrinnikt.
En dan toch nog nummers uit The Watchful Eye of the Stars: opener “Northbound Stowaway”, volgens Crowley het verhaal van een clandestiene odyssee, wordt ineens ingrijpender: de Gretsch huilt en door van toonhoogte te veranderen, creëert Crowley een bijna verstikkende atmosfeer. Voelde de verstekeling zich ook zo tijdens zijn reis? En dan wordt het tijd voor de Mellotron. Op het album gebruikt Crowley dit instrument om meerdere lagen aan te brengen in zijn songs, en ook live komen de mogelijkheden van het instrument naar de voorgrond, wat een vollere sound geeft. Een serieuze meerwaarde, want vroeger klonken Crowleys songs live al eens te sober of te kaal.
“The Colours of the Night” klinkt zo dreigender en “I Still See You Among Strangers” melancholischer dan op plaat. En in “Underwater Song” speelt de Ier met intonatie, interpretatie van de tekst, toonhoogtes in zijn stem. Aangevuld met de etherische klanken van de Mellotron krijgen we een nieuw hoogtepunt. Hier zit een man die zich duidelijk amuseert en op zijn gemak voelt.
De jonge Adrian Crowley verslond alles wat David Bowie in de jaren 70 uitgebracht had, en met zijn eigenzinnige versie van “Cat People” krijgen we nog een gepast eerbetoon en nieuw hoogtepunt: de Mellotron geef het nummer een “Warszawa”-feel.
Met “Take Me Driving” sluit de rijbewijsloze Crowley zijn set af, maar natuurlijk is het nog niet gedaan. “Bread And Wine” over “someone with a checkered past planning his next move” en “Lullaby To A Lost Astronaut”, maar vooral de uitgeklede versie van “Unhappy Seamstress” overtuigen opnieuw: Adrian Crowley zal nooit een gitaargod worden, maar af en toe laat hij toch staaltjes van zijn kunnen zien die subtiel en tegelijkertijd verbluffend zijn. En zo komt er na bijna twee uur een einde aan deze magische avond. De batterijen zijn weer opgeladen, een beter begin van het post-Covid-tijdperk kon de AB Club zich bijna niet wensen.
Adrian Crowley is voorlopig niet meer te bewonderen in België, maar wel vlak over de grens, zo speelt hij op 6 oktober in het Patronaat in Haarlem, op 7 oktober in Ekko in Utrecht, en is hij ook een gast op het Crossing Border festival in Den Haag op vrijdag 5 november.