Toro y Moi is als een goede, maar verre vriend die regelmatig wel eens iets van zich laat horen. Dit doet hij nu weer met het funky en frisse “Deja Vu”. Het leven is goed, hier aan de West Coast, zo laat hij ons weten.
Als het jeukt, dan moet je krabben. Een leuze die misschien wel boven de wastafel van Chaz ‘Bear’ Badwick, de man achter Toro y Moi, hangt. Als hij het weer voelt opkomen, die viscerale kreet om te creëren, duikt hij zijn studio in en volgt daaruit niet zelden een hapje nieuwe muziek. Geen groots gedoe met jarenlang geanticipeerde conceptalbums. Neen, gewoon muziek maken als het juist aanvoelt. Pretenties zijn dan ook nooit aan de man besteed geweest. Just an ordinary, Afro-Filipino, average sort of guy, zo klonk het op “Ordinary Guy” uit 2020. En zo klinkt Toro y Moi ook weer op deze nieuwste toevoeging aan zijn met mondjesmaat geloste plaat Mahal, die eind deze maand uitkomt. Complexloos, psychedelisch, en sexy. Smooth funk in tapasvorm.
De track opent met vlagen fuzzgitaar die binnengewaaid komen op een heupwiegend drumroffeltje en een funky, bluesy baslijntje. We horen echo’s van Thundercat, Unknown Mortal Orchestra en ja, misschien zelfs Jimi Hendricx en late Beatles. Het nummer is een cocktail van allerhande stijlen, of wat had je verwacht van een Afro-Filipino. Het waggelend karretje wordt bijeengehouden door de stem van Chaz, enkel in het refrein vergezeld van wat extra zanglijntjes. Een slaperig, idyllisch dorpje verschijnt voor ons geestesoog. Maar, gezeten op het afgebladderd bankje aan de sputterende fontein op het kleine dorpsplein, horen we dat de boel ook niet overdreven geromantiseerd mag worden. Vergis je niet, toerist: het is hier fijn vertoeven voor een dag of twee, maar er dag in, dag uit leven durft wel eens te vervelen. Maar ach, dat is natuurlijk het einde van de wereld niet. Zodus, schouders ophalen en weer verder. En zo verdampt de track ook plots, na een goeie tweeënhalve minuut. Net voldoende om onze instantnoedels op te warmen terwijl we door de brief gaan.
De bijbehorende videoclip laat dan weer een ander universum zien. De binnenkant van Chad Bear’s schedel blijkt gevuld met miljoenen tegelijk flikkerende neuronen, eilandjes van Lynchiaanse taferelen en vage impressies van het leven on the road. Deze zorgen voor een continue achtergrondruis in zijn hoofd, een oceaan aan white noise waaruit de man zijn creaties vist.
Al bij al horen we hier een leuke, degelijke single die ons even laat spacen in het ruimteschip van Toro y Moi, maar die ook snel weer naar de achtegrond van ons geheugen verdwijnt. En zo dobbert onze nieuwsgierigheid verder richting de release van het nieuwe album. Het bezorgt ons geen slapeloze nachten, maar het is wel voldoende om ons af en toe eens af te vragen: ‘hoe zou het nog zijn met… de nieuwe Toro?’ Ja, zo gaat dat nu eenmaal met verre vrienden.
