Dit was voor mij geen jaar van de gitaar. Ik luisterde naar croonende poolapen en héél veel goede Belgische muziek, maar het was vooral het moeras van hiphopbeats waar ik kniediep doorheen waadde. Het was dus een goed muzikaal jaar voor mij. Mijn top tien bestond uit tweeëntwintig platen, maar na lang wikken en wegen kwam ik bij deze tien favorieten uit.
- Damu The Fudgemunk & Raw Poetic :: Laminated Skies
Damu en Raw Poetic halen hier een straffe tour de force uit. Ze maakten geen dertien-in-een-dozijn-hiphopplaat met jazzy invloeden, maar trokken de esthetiek van het moeilijk grijpbare genre door in alle facetten van hun muziek: vrijvormelijke beats en associatieve (maar daarom niet minder diepgravende) teksten. - Warhaus :: Ha Ha Heartbreak
Stijl kan je niet kopen, stijlvolle plaatjes gelukkig wel. Doe jezelf een plezier en koop dit album waarop Maarten Devoldere dieper dan ooit in zijn ziel laat kijken en daarom des te dieper in de uwe zal snijden. - Dälek :: Precipice
Een plaat even hard, gruizig en solide als een betonblok waarin gangsters hun tegenstanders gieten. Zodoende kan ze dienen als pilaar voor de brug tussen mijn liefde voor hiphop en de verontwaardiging die ik bij momenten voel bij het lezen van de krant. - Arctic Monkeys :: The Car
De langspeler loste gelukkig alle door de marketing opgezweepte verwachtingen in. Dit album vind ik alvast beter dan Tranquility Base en Alex Turner lijkt de vorm te hebben gevonden waarin hij zich momenteel uitstekend voelt. Alleen hopen dat de rest van de Monkeys zich niet gaan beginnen vervelen. - Charlotte Adigéry & Bolis Pupul :: Topical Dancer
Stijlvolle plaatjes, deel twee. Charlotte en Bolis ontlokten ons dit jaar ritmische spasmen en besmuikte grijnzen. De internationale lof die hen te beurt valt, is uiteraard méér dan verdiend. - The Smile :: A Light For Attracting Attention
Drummer Tom Skinner bood Yorke en Greenwood voldoende zuurstof om nieuwe dingen uit te proberen én de kans om deze probeersels niet onder de Bandnaam-die-als-een-molensteen-om-hun-nek-hangt uit te brengen. Welkom terug, jongens. - Yard Act :: The Overload
‘If you don’t challenge me on anything, you’ll find I’m actually very nice’, zingt James Smith in de titeltrack van The Overload. De merites van het debuut van Yard Act werden op de redactie in elk geval stevig gecontesteerd, maar meningen kunnen en mogen gelukkig verschillen. Zelf heb ik erg genoten van en moeten lachen om de rants van James Smith en zijn kornuiten, die er bovendien bij wijlen een erg dansbaar feestje van maakten. - Gabriels :: Angels & Queens, pt. 1
Zelfs met een half album vestigt dit drietal zich comfortabel in mijn top tien. Minimalistische soulmuziek met een elektronisch randje of bombastische gospel, ze doen het allemaal zo makkelijk lijken. De benieuwdheid naar of ze het volgend jaar kunnen afmaken wanneer de rest van het album uitkomt, is groot. - Sault :: Today & Tomorrow
Er was dit jaar weer véél SAULT om uit te kiezen, maar voor mij springt deze vettige afrofunk-plaat er toch tussenuit. - Chillow :: Pauze
Ik ga niet beweren dat ik alles wat wordt gezegd volledig begrijp, maar ik voel het wel. Dit album moest en zou nog een plaatsje innemen in mijn top tien. We zijn ondertussen al gewend geraakt aan rappers uit elke provincie die hun lokale dialect hanteren, maar deze West-Vlaamse variant van de neo-soul is mysterieus genoeg om te blijven prikkelen en tegelijk wazig genoeg om grenzen te overstijgen.
Naast deze top tien moet de nadruk gelegd worden op de fantastische hiphopoogst uit alle hoeken van ons eigen land. Maakten mee deel uit van de grand cuvée 2022: de Antwerpenaren van blackwave. met No Sleep In L.A., de Brusselse connectie van Zwangere Guy en Lander Gyselinck met Pourriture Noble en Stikstof met Moeras, of de Limburgse variant van Tiewai op Stickies & Samples II. Kreeg ook een speciaal plaatsje op mijn rotatielijst: Beach Boy Schumann met zijn Dilla-esque self entitled EP.
Ook Belgisch, zij het net iets minder hiphop: Comité Hypnotisé, die de veelbelovende lijn van vorig jaar fluitend en met de vingers in de neus doortrok op Hiking The Trails of Mount Muzak. The Haunted Youth betoverde met Dawn Of The Freak, terwijl Jan Verstraeten genoeg had van die verdomde stilte van de afgelopen twee jaar en daarom met volle overgave en de ogen vol soul VIOLENT DISCO de wereld in schoot. En kijk, dan toch gitaren: Gnome liet de desert rock van King op ons los en dat deed meermaals veel deugd.
Ook buiten de landsgrenzen vond ik in Mr Morale & the Big Steppers van Kendrick Lamar en in 2000 van Joey Bada$$ uiterst genietbare beats & bars. Big Thief verkeerde op Dragon New Warm Mountain I Believe In You wederom in vorm – zij het net iets minder dan op hun albums uit 2019. King Hannah bezweerde op I’m Not Sorry, I Was Just Being Me de duivels die black midi op Hellfire hadden opgeroepen, terwijl Jimetta Rose & The Voices Of Creation op het prachtige en ontwapenende How Good It Is een stukje van de hemel deden ontluiken.
Na nog een aarzelende start waren vanaf de lente ook de concertzalen en festivals weer back in full force en uit dat royale aanbod noteer ik met stip bovenaan en zonder concurrentie: Pavement in het Koninklijk Circus en Nick Cave & the Bad Seeds op Best Kept Secret. Op datzelfde festival waren The Strokes een belevenis – als een splijtzwam verdeelden ze het publiek in twee kampen. Je was voor of tegen, een tussenweg was er niet. Ik was ontegensprekelijk pro. Daarnaast speelde black midi ‘s middags de tent plat – Amenra zelfs ‘s ochtends – en de heren van King Gizzard bliezen onze hersens eruit bij valavond. Mavis Staples was een voorrecht om te mogen aanhoren.
Ook heb ik enorm hard genoten van John Cooper Clarkes avond in de Ancienne Belgique en op Pukkelpop zag ik Sons Of Kemet voor het eerst en meteen ook voor het laatst spelen. Jammer natuurlijk, maar wát een intense show was dat.
Ten slotte zag ik Low in Trix de zaal stil krijgen, een optreden dat onlangs jammer genoeg nog extra diepgang en door zwarte rouw omrande betekenis kreeg. Dat is niet meteen het optreden waar ik normaal naartoe zou gaan, maar ik ben (pvw) dank verschuldigd om me toch mee te tronen.
Jep, de zalen gingen terug open en we gingen met zijn allen collectief voor een overdosis aan muziek. Meer van dat in 2023 graag.
