Donderdag 19 januari
Dag twee begint laat, want sinds wanneer gaat dat schrijven zo moeizaam? Uw band sleurt zich achter de laptops door de middag, belandt pas tegen receptietijd opnieuw in Groningen. Net op tijd om de mede-Belgen een knuffel te geven, een bitterbal of drie te proeven, dan is het alweer het uur van de werkzaamheden. Vooruit dan maar.
19.45u. Blauwe Hemel. En we starten meteen met een wachtrij, en dat aan de veel te kleine Blauwe Hemel-tent. Wat een idee om een kleine hype als Gurriers op zo’n locatie te zetten en niet in het veel idealere Vera. In het kielzog van The Murder Capital, Fontaines DC en Yard Act is dit vijftal de nieuwste in het rijtje om Ierland als muziekland op de kaart te zetten, met alweer postpunk, noiserock en shoegaze in de blender. Gurriers staat met veel overgave te spelen, heeft de hippe looks en nummers combineren rauwheid en scherpheid; nu begrijpen we waarom ze op de recentste editie van Left of the Dial een van de hoogtepunten waren. Op naar Best Kept Secret?
20.25u. Machinefabriek. Les van de dag voor Sprints: op een showcasefestival spelen is niet altijd een cadeau, zeker zo vroeg op de avond niet. Want ook al staat de Machinefabriek gezellig vol voor deze Ieren, het blijkt een afwachtend en stug publiek, dat niet van plan is zich zomaar te smijten voor de grungy postpunk van dit bandje. Doe daar nog een geluidsman bovenop die schijnbaar ergens een dutje ligt te doen, en je hebt een recipe for disaster. Frontvrouw Karla Chubb staat er duidelijk mee te worstelen: zij en haar mannen vlammen aanvankelijk nog door “Drones” en “Heavy”, maar tegen het derde nummer staat de twijfel op haar gezicht te lezen. “You’re gonna have to work on your enthousiasm”, spreekt ze ons vermanend toe, waarna ze zich schreeuwend door het heerlijk woeste “Modern Job” werkt.
En werken ís het: hoe goed songs als “How Does The Story Go” en “The Cheek” ook zijn, dit is gemaakt voor kleine zaaltjes en vuile kroegen, waar band en publiek elkaars zweet kunnen ruiken en samen “I’m not fine I’m not fine I’m not fine” willen brullen. Chubb telt af naar het einde, naar bier en jägershots, en als ze over slotnummer “Little Fix” vertelt dat het “really slams” – gelijk heeft ze – hoor je dat ze al lang niet meer gelooft dat iemand hier haar nog gaat bijtreden. Zonde.
20.45u. Vera. Ook niet al te bevlogen gaat het er aan toe bij Shanghai Baby, de nieuwste band van Hindsbassiste Ade Martin. Net als bij haar dayjob maakt Shanghai Baby klassieke, rammelende en aanstekelijke indierock die thema’s uit het leven van een jongvolwassene bezingt. Jawel, ze heeft de hooks, maar we missen enthousiasme, alsof de band met een jetlag staat te spelen. En zo wordt ook het publiek niet zo wild.
21.30u. Lutherse Kerk. De perfecte plaats voor een intieme act als Arny Margret, maar dat heeft ook meteen een keerzijde; de muzikale rust in het kerkje wordt al te vaak verstoord door het gestommel van het publiek dat binnen en buiten wandelt. Margret is afkomstig uit de Westfjorden, een van de dunst bevolkte streken van IJsland. En dat hoor je aan haar muziek die iets sobers, desolaats en sprookjesachtigs heeft. Er is ook een grote maar. Na een paar nummers beginnen de breekbare nummers meer van hetzelfde te klinken. “Sniglar”, een van haar nieuwste singles, schittert in eenvoud, maar een full band had het optreden sowieso meer cachet kunnen geven.
21.50u. Machinefabriek. Ze komen uit Amiens, maar het viertal van Structures doet zijn stinkende best om u te doen geloven dat ze uit de Britse ondergrond zijn gekropen: sjaaltje van de voetbalclub over de versterker, monochroom zwarte outfits, beetje geaffecteerd Londens accent, en dan zijn we nog niet over de muziek begonnen. Dit soort opgehitste, strakke postpunk is intussen aan zijn -tigste revival toe, en Structures heeft duidelijk geen zin om het genre compleet opnieuw uit te vinden. Maar is dat erg? De nummers zijn degelijk, de uitvoering is strak en de intensiteit authentiek. Zanger Pierre Seguin moet zichzelf af en toe uit zijn monotone voordracht trekken door eens goed door te brullen, maar wordt daar gelukkig goed in geholpen door bassist Marvin Borges-Soares, die met zijn sporadische gang vocals en tomeloze energie het geheel wat meer authentieke punkvibe meegeeft. Dikke pluim ook voor fantastische leadgitariste Ingrid Samitier, die die hele postpunksound volledig in de vingers heeft. De mannelijke boomers in het publiek hadden dat duidelijk ook goed gezien.
23u. DOT. We hadden het niet op onze bucketlist staan, maar bij deze checken we het af: een optreden in een planetarium. Voor de show van de Duitse elektronica-artieste Anushka Chkheidze (gezondheid) is het echter de geknipte setting. Ze klooit vrolijk met een hoop synths, sequencers en laptops, en knutselt daaruit een collage van Aphex Twin, oude Moby, Orbital en Autechtre. Een eigen smoel heeft dat misschien niet, maar het is duidelijk dat ze zich laat inspireren door alles wat aan de binnenkant van de cerebrale cortex kriebelt. De mannen van de visuals-afdeling hebben dat duidelijk goed begrepen, en belegden speciaal hun boterhammen met een extra dikke laag LSD. De beelden die we op het immense plafond van de DOT te zien krijgen, doen ons bijna in het pluche van de zetels smelten. Het is donderdagavond, en we zijn ons hier in een planetarium een oog aan het uittrippen. Gaat lekker, dat Eurosonic.
23.40u. Praedinius Gymnasium. Oeps, Noorwegen heeft per ongeluk zijn inzending voor het Eurovisiesongfestival gestuurd. Snappen we wel, wij vergissen ons soms ook al eens. Het is ondertussen alweer veertien jaar geleden dat Noorwegen het internationale kitschfestijn won, maar als het van Mettesson afhangt zal dat niet lang meer zo zijn. Werkelijk elk nummer dat de blonde god brengt zou kunnen meedingen naar de Eurosongtrofee, de show die hij opvoert in deze middelbare school is gesneden op maat van een veel groter podium. Respect voor de zangeressen die elk danspasje, elke gechoreografeerde move naar de microfoon uitvoeren met de ernst van een begrafenisondernemer. En je moet het Mettesson nageven: songs als “Under Your Shirt” en “Come, Cry” zitten onder hun glitterjasje behoorlijk goed in elkaar, “Harder” is een geheide Songfestivalwinnaar – nu alleen nog even inzenden. We weten niet of we dit helemaal op zijn plaats vinden op Eurosonic, maar het zorgde wel voor een onderhoudend halfuurtje. Douze points, dus.
23.45u. Mutua Fides. Van Fluisteraars tot Laster, van Doodswens tot Kjeld. Dat Nederland een vitale black metalscene heeft hoeven we niet uit te leggen. Een van de strafste bands bij onze noorderburen is Terzij De Horde, genoemd naar een strofe uit een gedicht van Hendrik Marsman. Intens is het minste wat je van deze band kan zeggen. We wanen ons het hele optreden in het koude, donkere Noorwegen, maar Terzij De Horde heeft ook een eigen overrompelende, vuile sound die je misschien nog het best kan vergelijken met Alkerdeel.
Op het recente Samhaim-festival in Hasselt was deze band een van de hoogtepunten, dit optreden bevestigt waarom. Kletterende blastbeats, versplijtende gitaarmelodieën en het gekrijs van Joost Vervoort zorgen voor een verderfelijke put waarin we maar al te graag worden meegezogen. Mocht er bij ons een metalprogrammator nog een goede support zoeken voor Wiegedood en consorten, ze mogen – neen, ze moeten! – bij Terzij De Horde aankloppen.
00.30u. Stadsschouwburg. Een mens kan zich al eens mispakken: op basis van de Eurosonicplaylist hadden we bij eee gee een fris popmeisje van de Sigridschool verwacht, maar Emma Grankvist blijkt zowaar een countryster in de dop te zijn. Getooid in een joggingbroek – weliswaar met haar naam in tien verschillende lettertypes – lijkt ze een Deense girl-next-door, maar haar briljante franjehandschoenen voegen een dosis kitscherige glamour toe die ook in al haar songs zit. Ze heeft een prachtige stem, die in “Killing It” trekjes van Jenny Lewis vertoont, en ook wel wat van Christine McVie heeft, en in klatergouden ballads als “You Don’t Have To Tell Me It’s Over” omkleedt ze die graag met flink wat theater.
Dit zijn ongegeneerd grootse nummers, klaar voor een groot publiek ook – al is de vraag of ze dat vanuit Denemarken zal bereiken. “Favourite Lover”, het prettige popliedje dat ons naar hier lokte, is dan ook de vreemde eend in de bijt. Catchy, dat wel, maar waarom ze plots opgepompte drums en een bak effecten denkt nodig te hebben, is een raadsel: met zo’n stem zijn dat soort onnozeliteiten volstrekt overbodig. Het debuutalbum van eee gee heet Winning: je zou het overmoedig kunnen noemen, maar misschien heeft ze wel gewoon gelijk.
01.15u. Vera. Hoeft Tramhaus zich na knalpassages op Best Kept Secret (herinner u de Casbah die omgetoverd werd in een sauna) en Lowlands nog te bewijzen? Sinds zijn oprichting in 2020 is de sneltrein van dit vijftal nooit tot stilstand gekomen. De mix van postpunk en noise rock smeult, vlamt, en knettert, en daarmee passen ze al in het rijtje van Viagra Boys en Pissed Jeans. Een bomvolle Vera is dan ook een logische volgende stap in de veroveringstocht van deze band. Zanger Lukas Jansen briest, springt en beweegt zijn heupen als een jonge Mick Jagger. Hoogtepunten is ongetwijfeld “I Don’t Sweat”, maar ook “Amour Amour” is geniaal gebrachte verschroeiende chaos.
01.15u. Huize Maas. Eindigen doen we vandaag in schoonheid waanzin. Het kon alle kanten opgaan met de sjarels van Mainline Magic Orchestra, vijf knotsgekke Catalanen die muzikaal overduidelijk geïnspireerd zijn door de prille Zuid-Europese housecultuur van eind jaren ’80. Panfluit-synths, Casio-beats, eenvoudige vocalen: dat auditieve plaatje klopt helemaal, maar qua beeld wrijven we een paar keer flink onze ogen uit. Dit is poppenkast. De band start het optreden in sterretjespakken, frontman John Heaven wordt al blaffend aan de leiband op het podium gebracht, een keytarist zit wat met zwaaiende benen op de boxen te balanceren; je zou bijna vergeten dat dat hier om te dansen is. Want hoe campy en kitscherig het allemaal oogt en klinkt, het is verdorie nog geen beetje aanstekelijk, en de late shift in Huize Maas zet zich dan ook moeiteloos in beweging. En wanneer de heren na een korte pauze zich in blinkende bodybuilderspakken op het podium hijsen, is de tent helemaal omgetoverd tot een knotsgekke dancing op Ibiza in 1989. Wat hebben we vandaag geleerd? Soms kunnen ook Spanjaarden gewoon te lang in de zon liggen.