De Franse regisseur-scenarioschrijver en producent Yann Gozlan heeft kennelijk iets met vliegtuigen. In Boîte noire (waarmee hij vijf César-nominaties in de wacht sleepte en zijn naam definitief vestigde) onderzocht een gedreven geluidsanalyst wat er misliep tijdens een vlucht van Dubai naar Parijs, wanneer een toestel ter hoogte van de Franse Alpen neerstortte en een zware dodental eiste. Alles wat deze verrassend sterke fictiefilm boven zichzelf liet uitstijgen (spanningsopbouw, gevoel voor stijl en efficiëntie), lijkt helaas grotendeels zoek te zijn geraakt in Gozlans nieuwste creatie Visions.
De film speelt zich af aan de zonovergoten Franse Rivièra en volgt een briljante luchtvaartkapitein (Diane Kruger) die een ogenschijnlijk perfect leven leidt met haar liefhebbende en beschermende echtgenoot, een gerenommeerde arts vertolkt door Mathieu Kassovitz. Op een dag kruist de vrouw toevallig het pad van de raadselachtige Ana (Marta Nito), een fotografe met wie ze twintig jaar eerder een hartstochtelijke affaire had. Door deze reünie komen terugkerende visioenen en hallucinaties bovendrijven, waardoor de berekende blondine haar greep op de realiteit begint te verliezen.
Uit die herkenbare plot groeit een weinig vernieuwende maar gladde psychologische thriller die veel motieven uit de überklassieker Vertigo van Alfred Hitchock recycleert. Dit wordt al meteen bevestigd tijdens de begingeneriek, maar ook gedurende de verdere ontwikkeling van deze formulefilm springen er wel meerdere parallellen in het oog. Gozlan, die aanvankelijk economie studeerde en vervolgens gebeten werd door de filmmicrobe, steekt zijn liefde voor de master of suspense bepaald niet onder stoelen of banken – maar is vooralsnog zeker geen Hitchcock.
Visions is op z’n best wanneer er nog een waas van mysterie over de film heen hangt, maar dat is slechts van korte duur. Na een veelbelovende start begint de motor al vroeg te sputteren en is het vet van de soep. Niettegenstaande Gozlan goed heeft uitgedokterd waar hij met zijn verhaal naartoe wil, blijft de prent nodeloos rondjes draaien (lees: zichzelf herhalen) en nemen gangbare clichés steeds meer de bovenhand. 
Daartegenover staat gelukkig wel de visuele rijkdom van de film. De goede verstaander heeft dan ook al begrepen dat de uiterlijke vorm van Visions merkelijk interessanter is dan zijn inhoud. Door optimaal zorg te besteden aan cadrage en uit te pakken met sierlijke camerabewegingen, in combinatie met een explosie van levendige kleuren, weet de regisseur alsnog onze aandacht vast te houden. Qua pure enscenering laat Gozlan oprecht geïnspireerde dingen zien, maar jammer genoeg legt dit niet voldoende gewicht in de schaal om van Visions ook echt een memorabele kijkervaring te maken.