“Wat een zaal! Hier zouden we wel een week kunnen kamperen” Afgaand op TicketSwap kon er alvast een derde concert bij, maar Keane hield het bij een dubbelslag. De tweede avond daarvan was naar eigen zeggen een even grote triomf als daags voordien. “Dat was … luid. Blijf dat gerust doen”
“What a way to say ‘happy birthday” to Hopes And Fears!” Yup, die is ook alweer twintig jaar oud, en dus werden de twaalf nummers van dat debuut voor één keer over de hele set uitgespreid. Want die eerste Keaneplaat mag het dan nooit tot echte klassieker geschopt hebben, er kwamen wel vijf massieve hits uit voort. En dan nog wat, want dat indrukwekkende “Can’t Stop Now” waarmee de werkzaamheden openen, was daar niet eens één van. Het is niettemin meteen zo’n nummer waarvoor zijn fans zo van Keane zijn gaan houden. Tim Rice-Oxley had die dansende ABBA-piano genomen, en er zijn ding van gemaakt. Hoor dit soort klaterende pianopop, en je wéét dat je deze drie Britten aan je broek hebt.
Dat de pianist de zang overliet aan Tom Chaplin was ook een gouden zet. Niemand van zijn generatie zingt met zoveel genereuze overgave, geeft het woord belten zo mooi gestalte. Chaplin is een loeier eerste klas, maar hij doet het zonder overdreven krullen, zonder patserij, maar met een overgave die tot meezingen uitnodigt. Dat gebeurt dan ook, veelvuldig. U zong, u brulde, u joelde. “Waw, that was very loud”, zal de zanger uitroepen na een enthousiast “Bend And Break”. “You can carry that on”
We hebben Chaplin ook al minder geëngageerd gezien dan vanavond. Sinds de groep in 2019 opnieuw bij elkaar kwam – even uit elkaar gegroeid, drugs- en ander verslavingkje dat moest overwonnen, het verhaal is al duizend keer verteld; dit was gewoon hun versie  – zie je dat hij veel beter in zijn vel zit, en met dat soort gusto smijt hij zich in de set. “Here we go” wordt afgeteld naar het wijdse refrein van “Silenced By The Night”, elders smijt hij vuisten in de lucht, wijst hij vingertjes naar het publiek – every inch de popster die hij nooit dacht te worden.
Want hij ziet er nog altijd als de jongere broer van Labourleider Keir Starmer; een Brits kostschooljongentje dat een houterige mop over Brussel, zijn vele vertalers en de Brexit hopeloos de mist doet ingaan. Maar wat een stem. Vooraleer “You Are Young” losbarst, leert hij het publiek alvast even hoe de finale mee te zingen, en dat gebeurt met enige showboating van die strot – dan toch wat patsen. Britse humor volgt: “Good, yes. Would like to join my backing band now?”
Het probleem van Keane is dat briljante popmomenten als “Everybody’s Changing” – die huppelende, euh, Bennypiano! – worden afgewisseld met balladmateriaal dat nooit zo hard tot de verbeelding sprak. “On A Day Like Today” is een melig smartphonelampjesmoment (scrabble this), “A Bad Dream” het soort drammerige pianopop waarin Coldplay veel beter/ergerlijker (schrappen wat niet past) is. Wanneer Chaplin “She Has No Time” aankondigt als “het eerste nummer dat we schreven waarbij we voelden iets bijzonders beet te hebben”, denk je vooral “Euh, neen.”
Dat was immers “Somewhere Only We Know”; een popmonument waarmee de groep zich voor eeuwig in Top 2000’s aller tijden betonneerde. Oxley en Chaplin weten dat ook wel, net als hun drummer en sessiebassist; ze houden dat voor het laatst: nog één keer meebrullen, nog één keer denken aan die zomer van 2004 – oh Cathy, oh Alison, oh Philipa. Het is allemaal lang geleden, wie hier staat, heeft ondertussen hoogstwaarschijnlijk zelfs geen babysit meer nodig, maar wat voelde dà t goed.
“Here’s to another twenty years”, toast Chaplin voor laatste bisnummer “Bedshaped”, dat niet toevallig ook dat Hopes And Fears afsloot. Welja, de kans is groot dat we hier dan allemaal terug staan voor een rondje. Het blijft verbazen wat voor herboren groep dit is.
