‘Welkom op onze babyborrel!’ Hoezo, al een albumpresentatie? Onze bespreking van die vorige vrijdag verschenen plaat is nog niet af! Soit, naar Brussel dus. Zei iemand daar ‘Bommetje?’

‘Het is de schuld van corona, mijnheer!’; lang geleden dat we dat excuus nog eens hoorden, maar voor deze band is het waar. Jasper De Petter en Bram Delcourt zagen het lot van hun postrockbandje If Anything Happens To The Cat – net een nieuwe plaat uit nochtans – zachtjes gewurgd, en dus werd dat eindeloze lockdownwachten maar verzacht door met vrienden samen te spelen. En daar was plots Ronker: beleefd onbehouwen, zachtaardig bruut, kwetsbaar ongenaakbaar, en vooral hard.

Ronker speelt zoals het Denderleeuw, waar het ontsproot, stemt: met weinig reserve, en een beetje gevaarlijk. Je ziet het vanavond meteen wanneer de groep over hiphopbeats bezit neemt van het podium van de AB Club, en De Petter zich “Professional Facebreaker” in brult. Hij ziet er in zijn halflange jas wat uit als een niet helemaal te vertrouwen schlemiel, maar ontpopt zich tot een slimme volksmenner: “Vanavond is even hard van jullie als van ons. We kunnen maar zo hard gaan als jullie hard gaan.”

Het duurt even voor het publiek die boodschap echt ter harte neemt. Met “Kennedy” en single “Slow Murder” wordt dan ook nog even netjes het openingstrio afgewerkt van dat kersverse debuut Fear Is A Funny Thing, Now Smile Like A Big Boy, een plaat waarop de groep de beklemming van het beige leven uitzweet. In dat laatste nummer klinkt dat alsof IDLES zich aan een logge interpretatie van hardcore waagt, met een De Petter die raast “Life is easy, murder slow”. Conclusie? “Energy level is dead fucking right.”

We zijn waar we moeten zijn. Bij het soort kolken dat je vandaag vooral vindt bij postpunkshows, waar de moshpit wordt gevierd alsof hiphoppers daar níét mee aan de haal zijn gegaan. De Petter zweet ondertussen voor ons plezier wat demonen uit. “All I know is that the voices in my head tell me I’m toast,” giert hij, en dat wil zeggen dat we bij “Black Toast” zijn, waarin kortaangebonden gitaren bewegen op het ritme van een swingende bas. In “HIIT” blijkt dat het zelfgekozen genrelabel ‘speed noise’ juist zit. Dit is razernij, in een metrum gedwongen.

“Denderleeuw is zwaar de shit. Maar sommige mensen vinden dat Denderleeuw enkel van hen is. Daarom hebben we wat vrienden uitgenodigd die niet van daar zijn.” En daarmee krijgt een verraderlijk ingehouden “Denderslijk” ook zijn lading. Ouder werk, van op EP Self Loathing Self Help, mag ook passeren. “Old Reliable” wordt meegebruld als de persoonlijke hit die het in een paar aanwezige huishoudens is. En dan moest “MJ” nog komen; de eerste single die de groep ooit op de wereld losliet, en al meteen van ambitie blijk gaf.

“I wanna be like Michael Jordan”, gaat het immers. “The second best is not an option”, en dat is niet gelogen, want we zijn zo langzamerhand aan de finale toe, en daarin is “Hools” het klapstuk. De Petter zoekt voor de zoveelste keer het publiek op, voor die mantra “It’s a pitch black hole and it calls for blood / Can you help me?” Een circle pit opent zich nog maar eens; pandemonium. De bas danst als een trampoline, de gitaren voeren een indianendans op die in de eindspurt onhoudbaar raast. Hoe noem je zoiets? Toch maar weer speed noise?

Het ingetogen slotnummer van Fear Is A Funny Thing, Now Smile Like A Big Boy, “Ballad Of The Big Boys”, is niet meer dan een opmaatje naar een laatste woedende bocht. De openingsdrums van “Goliath” kunnen nu al naast die van Steak Number Eights “The Sea Is Dying” staan, die riff dwingt ons te schrijven “Dié. Riff!!!” Met zoveel uitroeptekens, ja. Dit is een Belpopklassieker waarover de gepensioneerde Jan Delvaux over tien jaar smeuïge verhalen zal vertellen.

“Er is geen bis. Ik herhaal: géén bis. Laatste moment.” Niet dat het publiek dat nodig heeft om van “Fear :)” een ererondje te maken. “Straks aan de merch tekenen we alles. Ik wil balzakken!” We hebben even getwijfeld, maar zijn toch maar voor de eerstvolgende trein gegaan. Die review, ziet u; werk op de plank.

Maar dat Ronker een bandje is dat klópt, dat weet u nu alvast.