In 1979 draaide George Miller – een spoedarts die filmmaker werd – Mad Max, een low-budgetfilm over een postapocalyptische toekomst die vervolgens zou uitgroeien tot een van de meest invloedrijke SF-prenten uit de geschiedenis. Hij vervolgde met het zo mogelijk nóg betere The Road Warrior en rondde de originele trilogie af met het wat teleurstellende Beyond Thunderdome. Decennialang werd er gespeculeerd over een mogelijk vierde deel tot Miller in 2015 DP John Seale uit pensioen haalde, naar de woestijn van Namibië trok en alle would-be-actieregisseurs van de eenentwintigste eeuw liet zien hoe het wél moest. Zijn fenomenale Fury Road – dat ook nog eens zeer terecht zes Oscars in de wacht sleepte – krijgt nu een prequel in Furiosa, en dus waren de verwachtingen meer dan hooggespannen.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Furiosa is géén Fury Road en eerlijk gezegd zelfs een behoorlijke tegenvaller. Daar zijn een paar heel duidelijke redenen voor. Ten eerste is de nieuwe fotografieleider Simon Duggan geen John Seale en de beslissing om alles rechtstreeks op 8K Redcode te schieten in plaats van te werken met een analoge tussenstap, geeft de film een harde en, ondanks een paar imponerende vistas hier en daar, vaak lelijke digitale glans die de visuele panache zeker niet ten goede komt. In de tweede plaats komt Miller zelf niet veel verder dan het ensceneren van vermoeiende variaties op de actie uit de voorganger, wat zorgt voor verrassend makke en zelfs eentonige achtervolgingen, wat wel het laatste is wat je associeert met een Mad Max-film. Een derde euvel heeft te maken met het feit dat naar verluidt bij het schrijven van Fury Road voor alle nevenpersonages al achtergrondverhalen bedacht waren, en dus eigenlijk de basis voor Furiosa al bestond. Het probleem is, net als in Beyond Thunderdome, dat het duidelijk is dat George Miller uit de bocht gaat wanneer hij de origine van zijn reeks vergeet en ze vervangt door bewuste mythologie en halfbakken filosofie. Millers werelden zijn altijd gevuld met rijke schakeringen en intrigerende terzijdes, maar wanneer die de bestaansreden worden van de film, zakt de boel in elkaar. Wanneer we aan het eind van wat eigenlijk een simpel wraakverhaal is getrakteerd worden op eindeloze bespiegelingen over revanche, dan zijn we wel heel erg ver verwijderd van de zwijgzame Mel Gibson die in 1979 op efficiënte maar wrede wijze zijn laatste tegenstander afmaakte.
Het personage Furiosa zelf was in Fury Road een soort vrouwelijke tegenhanger van Max, een door de woestenij getekend creatuur, dat hier helaas opgezadeld wordt met een verhaal over verloren jeugd en liefde en nu ingevuld wordt door twee actrices (Alyla Browne en Anya Taylor-Joy die het er overigens heel goed vanaf brengen). Als kind wordt de latere krijgster ontvoerd. De man die daarvoor verantwoordelijk is en haar nemesis wordt, is Dementus, een bendeleider die de Citadel van de nog jonge Immortan Joe wil innemen. Gespeeld met veel gevoel voor overdrijving door Chris Hemsworth met een valse neus, is deze opponent een van de zwakste elementen in de film.
Af en toe – dit is en blijft tenslotte een film van George Miller – vallen er momenten van demente grandeur te rapen zoals Fury Road er ten overvloede te bieden had. Het zijn echter eenzame lichtpunten in wat verder een teleurstellend kleurloze prent is. Het allerslechtste idee wordt bewaard voor laatst: tijdens de generiek beelden laten zien van de vorige aflevering, herinnert de toeschouwer er alleen maar nog meer aan hoeveel beter die was.