T Bone Burnett verzamelde al een kast vol Grammy’s en een Oscar, en zelfs op zijn 76ste blijkt het heilige vuur nog steeds niet geblust. Met The Other Side zal hij allicht geen extra zilverwerk verzamelen, maar ook dit album is een meesterlijk prentenboek om aan zijn portfolio toe te voegen.
De meesten onder ons kennen Joseph Henry ‘T Bone’ Burnett als producer van de geweldige O Brother, Where Art Thou?-soundtrack. Daarvoor maakte hij echter al naam als gitarist in de band van Bob Dylan en later ook als singer-songwriter onder eigen vlag.
Na zo’n rijkgevulde carrière speelt de man al een vijftal jaar met het idee zijn gitaren aan de wilgen te hangen. In 2019 bracht hij The Invisible Light: Acoustic Space uit, het eerste deel van een trilogie die de muzikale samenvatting zou worden van wat hem een halve eeuw inspireerde. Het drieluik zou zijn laatste kunststukje worden. Het tweede deel, The Invisible Light: Spells, verscheen in 2022. Beide platen zijn donkere, maatschappijkritische portretten, vormgegeven met dik geplamuurde bluesklodders en verfspatten electro; muzikale Jackson Pollock, Francis Bacon voor het trommelvlies. Het geluid druipt uit de speaker, de mix vermengt alle tinten tot een clair-obscur en het geheel geeft een onbehaaglijke aanblik.
Maar de muze leidt een mens niet altijd in rechte lijn naar het beoogde doel. Grote artiesten laten los, geven zich over en gaan waar de muziek hen brengt. Terwijl Burnett het derde deel van zijn triptiek schetste, trakteerde hij zichzelf op een nieuwe gitaar. Een paar weken later had hij genoeg nummers voor een LP die buiten de lijntjes van de Invisible Light-serie kleurt.
The Other Side werd mee geproduceerd door Colin Linden (o.a. Emmylou Harris), Mike Piersante (Krauss en Plant) en Burnett zelf. Tonen van akoestische gitaar, dobro en contrabas dienen als grondlaag, waar nodig geaccentueerd met handgeklap, een pennenstreep fiddle of een meerstemmig koorlijntje. Pastel, wittinten en pointillisme kleuren het spectrum. De arrangementen van The Other Side zijn zo sober dat ze zelfs geen drums bevatten. Bacon en Pollock zijn vervangen door Pisarro en Seurat.
Zijn de Invisible Light-albums een veroordeling van de mensheid die zich blind overgeeft aan technologie, dan is The Other Side de antithese. Een ongekunstelde schets, ingekleurd met Burnetts geloof in de menselijke geest. The Other Side is een wijzere, rijpere versie van het naturalistische, naar de meester vernoemde T-Bone Burnett uit 1986. De hemelse zang van het duo Lucius lengt het ganse album de roest in Burnetts timbre aan. De accenten op The Other Side zijn niet van elektronische aard. Het zijn Burnetts woordspelingen, die met eerbied knikken richting Johnny Cash en George Harrison, met name in “The Pain Of Love”.
Andere pareltjes die spontaan in het oog springen? “He Came Down”, een pastorale van Bijbelse beelden en legendarische archetypes. We danken het nummer aan mevrouw Burnett, die aan enkele noten genoeg had om manlief aan te zetten ermee door te gaan. De slenterende gitaar van “Come Back (When You Go Away)” schetst een ontrafelend mysterie, terwijl de teksten een stel portretteren dat bij elkaar blijft over de dood heen. Naarmate het einde van de plaat nadert, neemt het mysterieuze paar de hoofdrol, waarbij de bovennatuurlijke zoektocht en omzwervingen van de man centraal staan. De spanning drijft naar het hiernamaals, Lucius keert terug voor “The Time That Time Forgot” (“I’ve never seen her face / I was always a step behind / Or maybe she’s here now and I’m just blind”).
Het is niet verwonderlijk dat Burnett zowel een meesterlijke producer als een legendarische songwriter is. In zijn oprechtheid, elegantie en mededogen is The Other Side een van Burnetts warmste en meest emotioneel resonerende werken. Hoewel het minder ambitieus is dan de Invisible Light-albums, is het een krachtig voorbeeld van wat hij het beste doet als songwriter, vocalist en producer. Misschien moet iemand hem nog een nieuwe gitaar geven en kijken of hij nog een LP van dit kaliber voor ons in petto heeft. De stem van de meester mag dan wat kraken, maar als schilder van akoestische gitaarliedjes is en blijft T Bone Burnett nog altijd een grootmeester met een scherp oog en vaste hand.