Eerste single “Oh Hi” klonk opmerkelijk vrolijk en deed even vrezen dat Crowded House een al te lichtvoetige album zou afleveren. Tweede single “Life’s Imitation (Teenage Dream)” stelde onmiddellijk gerust. Die achtste plaat zou toch een sterke, licht weemoedige plaat worden waarop de op Revolver geïnspireerde hoes niet misstaat.
In 2020 beleefde Crowded House zijn tweede comeback met Dreamers are Waiting. Een sterke maar in de details wat wisselvallige plaat met te veel verschillende muzikanten die samen een plaat maken en nog niet overal als een band klonken. Vier jaar later klinkt Crowded House opnieuw hecht en brengt het met Gravity Stairs hun beste plaat in dertig jaar uit. Natuurlijk is die niet zo goed als Together Alone, maar toch haalt hij moeiteloos de top vier van beste Crowded House-platen.
Crowded House heeft in veertig jaar al verschillende incarnaties gekend, de vaste ankerpunten blijven Neil Finn en Nick Seymour. In de eerste fase hadden ze een sound die stevig in de jaren ’80 en ’90 geworteld was, aanvankelijk synchroon met de aanpak van producer Mitchell Froom. Daarna creëerden ze met Youth als producer hun magnum opus Together Alone, waarna de groep splitte en Neil Finn een solocarrière begon met een sound die niet bij hem paste. Marius de Vries was geen geschikte producer voor zijn fragiele songs, maar het lag ook aan Finn zelf. De samenwerking met broer Tim als The Finn Brothers in 2005 kenmerkt deze zoekende periode. De broers lieten de helft van de door Tony Visconti sterk geproduceerde songs bewerken door Froom, wat leidde tot een zeer steriele sound. Dit ondermaatse geluid teisterde ook de twee platen die Crowded House uitbracht na de zelfmoord van drummer Paul Hester. Hoewel sterke songs, leken ze stuurloos opgenomen. Alsof Neil Finn zijn eigen stem en songs verstikkend vond.
Finn was duidelijk aan een herbronning toe. De familieprojecten hielpen ontegensprekelijk. Er waren platen met vrouw Sharon (The Pajama Game, 2010) en zoon Liam (Lightsleeper, 2017). Maar de volwaardige kentering kwam er in 2014 met Dizzy Heights. Hoewel geen meesterwerk, experimenteerde Finn vrijuit met psychedelica en bombast, waarbij voor het eerst de nummers ondergeschikt werden aan de sound. Soloplaat Out of Silence uit 2018 werd de eerste plaat van een vernieuwde Finn, met nog steeds de prachtige pop waarop hij patent heeft, een mix van The Beatles en The Kinks met een vleugje The Byrds, maar dan in genuanceerdere en meer gelaagde songs. Waar zijn oude werk onmiddellijk toegankelijk was, vroegen deze songs meerdere beluisteringen om volledig open te bloeien. In 2020 stond een nieuwe soloplaat gepland, maar het werd onverwacht een nieuwe Crowded House-plaat. Niet langer met Mark Hart, maar nu met Mitchell Froom, de producer uit de begindagen als vast lid. Bassist Seymour keerde ook terug, terwijl jongste zoon Elroy de drums verzorgde en oudste zoon Liam gitaar speelde en tweede stem zong. Gravity Stairs is hun tweede in deze bezetting en daarop klinken ze hechter dan vier jaar geleden.
Wat onmiddellijk opvalt: Een slechte gewoonte losgelaten, en een goede heropgepikt. Op Gravity Stairs staat geen draak van een song als “Kill Eye” (Temple of Low Men), “Fame Is” (Woodface), “Skin Feeling” (Together Alone), of “Sweeth Tooth” (Dreamers are Waiting). Voor het eerst sinds 1993 zingt oudere broer Tim Finn op een song mee en “Some Greater Plan (for Claire)” is meteen een van de hoogtepunten van de plaat. De broertjes zijn oud geworden. Neil is 66, Tim 72, en hun stemmen beginnen te kraken. Ondanks dat ze niet meer perfect toonvast de hoge noten halen, blijft die hemelse harmonie van hun stemmen van het puurste popgoud en geven ze een les in waardig oud worden. “Some Greater Plan” doet door het gebruik van de bouzouki trouwens sterk denken aan “Disembodied Voices” uit 2005, dat hoogtepunt van hun gezamenlijke schrijfcarrière. Het is er een waardig jonger broertje van geworden, aangevuld met die warme Hammond-klanken van Mitchell Froom die het oude werk van Crowded House kenmerkten. Liam Finn bewijst met zijn harmonieën in het refrein dat hij ontegensprekelijk de zoon van zijn vader is.
Nadeel is dat de plaat na deze song wat minder lijkt. “Black Water, White Circle” houdt nog stand en is een song die pas na een paar weken luisteren volledig tot bloei zal komen. De percussie roept vage echo’s op aan “Private Universe”. Twijfelachtiger zijn “Blurry Grass” en “I Can’t Keep Up With You” die te veel als het oude solowerk van Neil Finn klinken of als een rip-off van een banale Blur-song. “Thirsty”, de voorlaatste song, trekt de plaat opnieuw op het pad van de eerste songs en vormt met “Night Song” een mooie afsluiter. Voor het eerst sinds 1993 klinkt Crowded House opnieuw als een groep die samen songs speelt, niet langer als de veredelde begeleidingsband voor Neil Finn. Op deze manier is de band gerodeerd genoeg voor nog een paar geweldige popplaten.