Ook al is Inside Out 2 bij ons nog maar net in de zalen, wereldwijd is de film alvast een succes. In het openingsweekend alleen al kroonde de film zich tot de op één na meest succesvolle lancering voor een animatieprent (tenminste als je even geen rekening houdt met de inflatie van de ticketprijzen). Dat enthousiasme is mede te danken aan het origineel, dat door zowel jong als oud meer dan gesmaakt werd. Negen jaar later komt Pixar Animation Studios (nu beheerd door Disney) met een vervolg, dat misschien niet even sterk is als de eerste film, maar opnieuw een mooie balans vindt tussen amuseren en emotioneren.
Inside Out 2 speelt zich af twee jaar na de gebeurtenissen uit de voorganger. Riley is ondertussen 13 jaar, heeft twee goede vriendinnen en blinkt uit in ijshockey. Haar leven gaat goed, dat vinden ook haar emoties – Joy, Sadness, Fear, Anger en Disgust (Plezier, Verdriet, Angst, Woede en Afkeer). Hun rust en gemoedstoestand worden echter plots verstoord wanneer op een nacht uit het niks een knop ‘Puberteit’ verschijnt en er nieuwe emoties opduiken. Al snel verliest Joy de controle in het hoofdkwartier en nemen nieuwe emoties Anxiety, Envy, Ennui en Embarrasment (naar het Nederlands vertaald als Onzekerheid, Jaloezie, Ennui en Verlegenheid) het over. De gekende emoties worden zelfs verbannen (“onderdrukte emoties”) en beginnen zo aan een queeste om het zelfbeeld van Riley te redden.
In zekere mate is de opbouw van de sequel erg gelijkaardig aan die van het origineel. Ook daar moest Joy zich verzoenen met Riley haar andere emoties en aanvaarden dat niet alle herinneringen gelukkig kunnen of moeten zijn. Om tot dit besef te komen, baande ze zich samen met Verdriet een weg door Rileys geest. In deze film clashen opnieuw de oude gevoelens met de nieuwe. Voornamelijk Anxiety blijkt een andere visie te hebben op hoe Riley moet reageren en interageren. Om haar langetermijnplan zo goed mogelijk uit te voeren, laat ze de oude emoties zelfs opsluiten in een soort van geheugenkluis. Daar worden de gedachten en gevoelens die Riley wenst te vergeten, opgeslagen. Nadat het hen lukt te ontsnappen, besluiten de oude emoties om Rileys oude Zelfbeeld – dat Anxiety vernielde – terug te halen. Ondertussen creëert Anxiety een nieuw Zelfbeeld dat gedomineerd wordt door twijfel en een gebrek aan zelfvertrouwen. In een race tegen de klok proberen de oude emoties zo snel mogelijk hun Riley te herstellen in de hoop permanente schade te voorkomen.
Een ouder wordende Riley gaat gepaard met meer mature en zo complexere gevoelens. De sequel graaft bijgevolg nog dieper dan het eerste deel en spreekt zo ook een iets ouder publiek aan. Gezien de tijdsspanne van 9 jaar tussen de twee films is dat zeker geen slechte zet. Zowel qua humor als dialoog is Inside Out 2 meer gericht op
(jong)volwassenen, ook al blijft de prent nog steeds uitermate geschikt voor kinderen. Zo komen de oude emoties in de kluis bijvoorbeeld Bloofy tegen, een personage uit een oud kinderprogramma dat Riley graag keek. Bloofy is duidelijk geïnspireerd op echt bestaande kinderprogramma’s zoals Dora The Explorer (2000-2013) en Mickey Mouse Clubhouse (2006-2016) en heeft zelfs een heuptas genaamd Pouchy die verschijnt wanneer je ‘Oh Pouchy’ (zoals ‘Oh Toodles’) roept. Die zinspeling op nostalgie, in combinatie met de gekende interne strubbelingen, resulteert in herkenbaarheid voor al wie die vormende jaren reeds beleefde. De menselijke psyche wordt bovendien nog gedetailleerder uitgewerkt en uitgebeeld, met toevoegingen zoals de Stream of Consciousness rivier en de Sar-chasm (een kloof die sarcasme veroorzaakt). Maar los van alle achterliggende en diepgaande betekenissen, die overigens weinig verschillen met het origineel, blijft de animatiefilm vooral gevuld met verwondering, verbeelding en knappe animaties. Want welke emotie er ook achter de knoppen zit, Inside Out 2 staat bij kijkers jong en oud garant voor plezier.