Beste maatjes Hannah Merrick en Craig Whittle trokken in 2022 de deur van hun Liverpoolse appartement achter zich dicht, en kwamen eindelijk dààr terecht waar ze al vanaf hun debuut-EP nadrukkelijk naar lonkten: Amerika. Big Swimmer is het indrukwekkende resultaat van maanden rondreizen, en vooral goed rondkijken.
Op deze tweede plaat zijn Merrick en Whittle, nog veel meer dan op de voorgangers, de best mogelijke versie van zichzelf geworden. De observaties van Merrick, die met haar kurkdroge delivery in Dry Cleanings Florence Shaw een zielsverwant heeft, waren altijd al raak, maar de tranche de vie die ze in “Milk Boy (I Love You)” serveert, over een ontregelend beeld in Philadelphia, is rauwer en bruter dan ooit. Er zit iets gevaarlijks in de muziek dat bepaald geen happy end belooft: hoe Whittle zijn gitaar kortstondig laat scheuren, om dan weer gas terug te nemen, en pas bij de treurige ontknoping alles los te laten in een verwoestende epiloog, het is harder en donkerder dan we van de band gewoon zijn. Ook “Somewhere Near El Paso”, alweer een ongrijpbaar King Hannah-vertelsel, opgetekend van achter het raam van de tourbus, bezwijkt net niet onder de dreigende woestijngitaren van Whittle.
Die ongegeneerd rockende richting, weg van het broeierige, nooit echt tot uitbarsting komende geluid van I’m Not Sorry I Was Just Being Me, lijkt een rechtstreeks gevolg van al dat touren. Het plezier dat de band beleefde aan een publiek dat loosgaat op “It’s Me And You, Kid” – het anthem van die vorige plaat – levert een album op dat onmiskenbaar gemaakt is om live te spelen. Dat was in het verleden wel anders; je zag de band op het podium bijna worstelen met zijn eigen songs. “Davey Says”, zo in your face poprockend dat je twijfelt of dit nog wel de makers van uitgesponnen slepers als “Meal Deal” zijn, is het net iets té simplistische bewijs dat het anders kan, en het lijzige, Velvet Underground-achtige “New York, Let’s Do Nothing”, met Merrick op haar meest sarcastisch, drijft op een gitaargroove die stiekem bijna dansbaar is.
Niet dat de band zijn hele verleden zomaar overboord gooit: “The Mattress”, tekstueel het equivalent van het plastic zakje uit American Beauty, herneemt het stapvoetse ritme van “A Well-Made Woman” van op die vorige plaat, al sluipt er wat meer bluesrock in, terwijl “Suddenly Your Hand” woordelijk naar “The Moods That I Get In” verwijst. Het ingetogen geluid van het nummer clasht nadrukkelijk met Merricks verontrustende tekst – het duo schijnt nogal verslaafd te zijn aan documentaires over seriemoordenaars – tot Whittle, die zich vierenhalve minuut lang ingehouden heeft, de song doorklieft met waarschijnlijk de mooiste solo die hij al schreef. Het is een spelletje dat we kennen van op Tell Me Your Mind And I’ll Tell You Mine, maar hier benadert het de perfectie.
Het titelnummer volgt een gelijkaardig stramien, met een warme, folky gitaarpartij die alle tijd neemt om op te bouwen naar alweer een grandioos Whittle-momentje. Geen afstandelijke praatjes hier, de focus ligt volledig op Merrick en haar stem – met subtiele backing vocals van Sharon Van Etten – en dat prachtige beeld: “I’m a big swimmer / I’ll dive in my head first / ‘cos if I want it I’ll go / grab it and never let go.” Voor het eerst heb je het gevoel dat Merrick kortstondig haar coole pantser afwerpt, in wat ze zingt en hóé ze het zingt: het maakt van “Big Swimmer” hun beste song tot nog toe.
Een hele plaat is net te lang om dat niveau vast te houden. “Lily Pad” en “This Wasn’t Intentional” zijn weinig memorabel, ondanks de niet toevallige Slint-referentie van het eerste en de terugkeer van Van Etten op het laatste, al zijn het niet veel meer dan kleine dipjes. Ook afsluiter “John Prine On The Radio” heeft misschien niet de grandeur van wat voorafging, maar het huiselijke moment – “The chicken’s been in the oven now since quarter to five / I hope it hasn’t dried out” – is wél vintage King Hannah, met de vriendschap van Merrick en Whittle als basis voor een lief country-miniatuurtje, rechtstreeks uit de keuken van het duo. Het is allesbehalve het uitroepteken dat “It’s Me And You, Kid” vormde, maar het sentiment blijft precies hetzelfde.
Laat die vriendschap dus nog maar láng duren.
King Hannah staat op 13 september in een uitverkochte AB Club (Brussel), op 15 september op Leffingeleuren en op 17 september in Bootstraat (Hasselt).