Wie een kaartje koopt voor The New Boy zal met weemoed terugdenken aan de hoogdagen van de Australische cinema, toen klinkende namen zoals Peter Weir, Phillip Noyce, George Miller of Gillian Armstrong het mooie weer maakten, en constateren dat we anno 2024 ver verwijderd zijn van de grote impact die deze golf van stilistische vernieuwing gedurende de jaren negentienhonderdzeventig en -tachtig uitoefende (en later een heropleving kende onder impuls van onder andere Baz Luhrmann). Warwick Thornton, regisseur van The New Boy, probeert om het tegendeel te bewijzen, al slaagt hij daar absoluut niet in.
De film katapulteert ons terug naar het Australië van de jaren 1940. Nagenoeg de hele prent speelt in en rond een afgelegen benedictijnenklooster dat dienst doet als opvangtehuis en gerund wordt door de chagrijnige non Eileen (rol van tweevoudig Oscar-winnares Cate Blanchett). De rust raakt verstoord wanneer een negenjarige Aboriginal weesjongen er in het holst van de nacht wordt gedropt door de politie. Vervolgens ondervindt het kind, dat uit een totaal andere samenleving komt, de grootste moeite om zijn plaats tussen de andere bewoners te vinden. Toch lijkt zuster Eileen iets speciaals bij hem te ontwarren, al zijn de pogingen om dingen los te maken ook niet geheel zonder risico.
Met dit verhaal over een outsider die buiten zijn wil om terechtkomt in een sceptische omgeving en er verscheurd wordt door de keuze tussen zijn inheemse erfgoed en de waarden van het christendom, zoomt de maker van Sweet Country en het met de Camera d’Or bekroonde Samson & Delilah in op een donker hoofdstuk uit de geschiedenis van zijn geboorteland (meer bepaald toen Aboriginal kinderen werden ontvoerd en alles in het werk werd gesteld om hun identiteit te wissen en hun de christelijke geloofsleer op te leggen). De cineast kruidt het scenario, dat deels ook gebaseerd is op zijn eigen jeugdjaren in een kostschool, met een vleugje magisch realisme, maar verder vallen er geen verrassingen op te tekenen, verloopt alles volgens een nogal voorspelbaar stramien en is er inzake plot eigenlijk weinig te beleven. The New Boy, dat volgens recensente Meredith Taylor de gotische roman The Monk van Matthew Lewis voor de geest haalt, werkt eigenlijk nauwelijks ergens naartoe. Mij herinnerden deze botsing tussen religie en cultuur en de manier waarop het geloof van zuster Eileen op de proef wordt gesteld heel even aan Black Narcissus, met het verschil dat The New Boy nog niet tot aan de enkels reikt van deze invloedrijke Archers-productie van het eminente regisseursduo Michael Powell en Emeric Pressburger.
De enige verdienste van de film is het verbluffende camerawerk, dat Warwick Thornton overigens voor eigen rekening nam. Het door production designer Amy Baker en art director Daniel Willis gecreëerde klooster ligt op een uitgestrekt glooiend gebied dat zich uitstekend leent tot mooie natuurplaatjes, al neigen de close-ups van wuivende maïsvelden en het schilderachtige licht wel erg nadrukkelijk naar Terrence Malicks lumineuze Days Of Heaven. Thornton weet niettemin andermaal de vruchten te plukken van zijn bagage als fotograaf en bezit het talent om daarmee grote kunst te brengen. Dat wordt echter quasi volledig teniet gedaan door de overdreven symboliek die tegen alles wordt aangegooid. Zo is er een tafereel waarin de adoratie van de jongen voor een uit houtsnijwerk vervaardigd beeld van een gekruisigde Jezus dermate grote proporties aanneemt dat het potsierlijk wordt. Daarnaast is er een hopeloos verloren gelopen Cate Blanchett. Wat voor de steractrice een glorieuze terugkeer had moeten worden naar haar roots, draaide tot onze verbazing uit op een serieuze afgang. Een hemelsbreed verschil ten aanzien van Blanchetts recente tour de force in het voortreffelijke Tár.
Finaal komt het de film, die trouwens thematisch vage overeenkomsten vertoont met Rabbit-Proof Fence van Phillip Noyce, niet ten goede dat er flink in werd geknipt. De oorspronkelijke versie die destijds in première ging op de Croisette in Cannes, duurde net geen twee uur, terwijl de prent nu afklopt op 96 minuten. Helaas werden de vele pijnpunten daarmee niet weggesneden.