Un P’tit Truc en Plus van Victor Artus Solaro is ontroerend en goedlachs. In Frankrijk en Wallonië is hij alvast een enorme hit, een fenomeen zelfs. Maar of de film ook in Vlaanderen zal aanslaan, blijft nog af te wachten.
Regisseur Artus’ jongste film is een Franse komedie die de kijker meeneemt op een charmante en ontroerende reis doorheen het leven. Op deze reis kruisen de paden van enerzijds een groep mensen met een verstandelijke beperking, en anderzijds een vader en zoon die zonet een juwelierszaak overvallen hebben. Om aan de politie te ontsnappen, doet zoon Paulo (Artus) zich voor als een jongvolwassene met een beperking, en zijn vader (Clovis Cornillac) als zijn speciale opvoeder. Op die manier kan het duo mee op kamp met de groep en beleven ze een onvergetelijke ervaring die hun leven voor altijd zal veranderen: geweld en onrecht maken voortaan plaats voor humaniteit.
Het centrale thema in de film is de zoektocht naar de kleine maar betekenisvolle dingen in het leven die alles veranderen. Kleine extraatjes die de groep in overvloed heeft, maar die ontbreken in het leven van vader en zoon. Zoals de titel al aangeeft is het dat kleine extraatje dat het leven net wat specialer maakt, voor en als mens. Artus slaagt erin om dit alles in beeld te brengen op een authentieke maar wel klassieke manier. Zowel inhoudelijk als formeel zijn er geen verrassende wendingen, maar het is net deze eenvoud die de film siert. In Un P’tit Truc en Plus domineert het Franse landschap met een overdaad aan kleuren en het gezang van de natuur. Naast een stabiele, statische camera speelt Artus met een vleugje zoom-in om de emoties van de personages te versterken, waaronder intieme handelingen zoals het betekenisvol aanraken van een hand, het bulderlachen van de bewoners wanneer Ludo de zoveelste vunzige doch komische uitspraak doet, of het onsmakelijke eten dat de groep krijgt voorgeschoteld. Deze eenvoudige techniek zorgt meteen voor een connectie tussen de kijker en de groep. Tegenover deze intieme momenten gebruikt Artus heel wat uitzoommomenten waarbij de camera het perspectief verbreedt en de personages in een brede context geplaatst worden. Dit contrast zorgt voor de uniekheid van de film: elk individu is uniek op zijn/haar manier, en samen maken ze als groep deel uit van een groter geheel.
Un P’tit Truc en Plus charmeert door de spontaniteit van de acteurs met een beperking: van Arnaud de Dalida-fan en Alexandre de Sarkozy-bewonderaar tot de verklede Boris en Marie die altijd (letterlijk) het deksel op haar neus krijgt. Hun speelse en gepassioneerde vertolking geeft de film een authentiek karakter. Hierdoor zijn de dialogen ook realistisch en doorspekt met humor, wat de personages menselijk en herkenbaar maakt. Artus laat het verhaal rustig ontvouwen, waardoor er ruimte is voor karakterontwikkeling en emotionele diepgang. Ook al worden de relaties ietwat clichématig opgebouwd, deze zijn niet storend voor de film in zijn geheel. Dit alles wordt ondersteund door Artus’ observerende stijl die een perfecte balans heeft gevonden tussen komedie en authenticiteit. Vervolgens wordt de sfeer van elke scène ook versterkt door het frisse gebruik van licht en kleur waardoor de film behoorlijk visueel aantrekkelijk oogt. Tot slot weerspiegelen de Franse chansons, in combinatie met Franse pop en rap, de zuiverheid van deze film. Kortom, Un P’tit Truc en Plus is een heerlijke film die een liefdevolle ode is aan de kleine dingen die het leven de moeite waard maken.