Welkom bij de hulplijn voor recensenten van Samen tegen elkaar van Goldband. Wij zijn er om u te helpen, want na het beluisteren van dit album wilt u naast uw oren immers ook niet uw hersenen nog eens pijnigen door te proberen hier iets zinnigs over te zeggen. Indien u het album toch nog een keer wil beluisteren: druk op 1. Indien u nog iets genuanceerder wil zeggen dan dat het een godvergeten keutel is: druk op 2.
-2-
Druk op 1 indien u blij bent dat de heren Milo, Karel en Boaz terug zijn na een jaar van relatieve windstilte. Te midden van hun stormloop naar het grote succes raakten ze zichzelf haast kwijt, en er werd gas teruggenomen. Er kwam tijd vrij voor introspectie. En kunstenaars zullen altijd kunstenaars zijn, dus nu moeten die héél grote emoties en dito inzichten hen van het hart. Een nieuwe artistieke richting werd stoutmoedig ingeslagen: weg met de hapklare hitjes, hallo diepgang en gedurfde artistieke keuzes. Luister maar naar “Naakt op het plein”, waarop ze een klanktapijt uit de afdankertjesbak van Lionel Richie-achtige eightiesschmalz opwaarderen met een kwetsbare tekst die de keerzijde van de roem bezingt: “Ik ben niet alleen maar mooi / Ik ben niet alleen maar lelijk / Ik kan alleen maar eerlijk zijn” – de allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie.
Druk op 2 indien u het jammer vindt dat de prijs van de witte was waarschijnlijk weer was opgeslagen zodat er opnieuw geld moet verdiend worden. U kijkt vol weemoed terug op dat ene gelukzalige jaar.
-2-
Druk op 1 indien u vindt dat de heren van Goldband het hart werkelijk op de juiste plaats hebben en nu – wars van cynisch geldgewin als enige drijfveer – nét voor de festivals een tweede plaat uitbrengen, met daarop maar liefst zéventien nummers. Zomaar, omdat ze het zo goed met ons voorhebben en natuurlijk omdat ze weten dat veel nummers (of ze nu goed zijn of niet) tot veel streams leiden. Ze zullen de grote podia aangeboden krijgen zonder dat ze er, op basis van wat we horen, schijnbaar ook maar ene moer moeite voor hebben moeten doen. Een band die zijn eerste EP de titel Dun smeren geld verdienen meegaf, maakt daar ook geen geheim van.
Net zoals we de politici krijgen waarop we stemmen, krijgen we de headliners die we streamen. Druk op 2 indien u deze groep als een uitwas ziet van een systeem waarin muzikale integriteit aan de kant wordt geschoven ten voordele van een in mercantiele kringen hoog aangeschreven fake-it-till-you-make-it-mentaliteit. Dit lijkt op muziek, maar is het niet, net zoals bewerkt voedsel eigenlijk geen eten is. Het enige nut is dat het verkocht kan worden en in beide gevallen blijf je op het einde met maagzuur achter.
-2-
Druk op 1 indien u vindt dat Goldband op deze plaat echt wel volwassen is geworden. Zet het glas van “Voorgoed voorbij” aan je lippen en laat de verzen walsen om hun volledige smaakpalet te savoureren: “Ik voel later pas die pijn als ik jou al ben vergeten / Jij doet water bij de wijn maar pas als het glas halfleeg is / Ook al wordt het nu gelijmd / Het zal binnenkort weer breken / We zouden samen kunnen zijn / Maar dan in een ander leven.” Een lang citaat, we weten het, maar een sonnet van Shakespeare lees je ook niet maar voor de helft.
Druk op 2 indien u vindt dat die zachte toetsen van een ondefinieerbaar je-ne-sais-quoi dit soort teksten een compleet onbegrijpelijke en zinloze dronk meegeven, inclusief fikse kater achteraf.
-2-
Druk op 1 indien u de studio en het podium twee verschillende werelden vindt. Op het album zingen ze over serieuze zaken als broeder- en zelfliefde, smeden smartlappen voor elkaar, maar op het podium worden diepgaande teksten als “Alles staat in vuur en vlam / maar wij zijn er nog steeds” ondersteund door goedkope derderangsdrum’n’bass en kan er desgevallend zelfs coke worden gesnoven voor het oog van de camera. Koketteren met marginaliteit is dan ook vet cool natuurlijk.
Druk op 2 indien u een ander idee van ‘cool’ hebt. Nummers als “Sex” vindt u maar platte botsautoromantiek. Zelfs al is het tongue in cheek (het lijkt onwaarschijnlijk, maar we geven iedereen het voordeel van de twijfel), dan nog mogen ze van u vooral hun mond houden. Samen met het ronduit irritante “Hou het simpel” raken we hier de bodem van de ongein. Dit onding en bij uitbreiding het hele album geurt enkel en alleen naar goedkoop scoren. Zucht. U verwacht méér van uw ene onvervangbare leven en van de muziek die het mag kleuren.
-2-
“Druk op…”
-2-
-2-
-2 verdomme!-
Betaalbare romantiek uit 2021 had nog zijn verdiensten: het was een novelty en na de pandemie hadden we niet veel nodig om vrolijk te worden. Die plaat had een grappige en slimme titel en met “Dit is voor jou” stond er – welja, we zijn de kwaadsten niet – nog een goed nummer op de tracklist. Goldband zou het dus in theorie wel kunnen, maar 2024 is 2021 niet en het lachen is ons ondertussen vergaan. De wereld gaat naar de kloten en Samen tegen elkaar is op deze highway to hell een nitroboost in onze motor. Dit is een langspeler als ongedierte: het zal wel een bestaansreden hebben, maar wij zien ze niet en je wil het zéker niet in huis hebben. Om dit telefoongesprek af te ronden: haak gewoon in, of druk op hekje. Om dit album toch een tweede kans te geven en opnieuw te beluisteren, druk op …
-klik-
