Na het persoonlijke drieluik Groepstherapie gaat Manu Larcenet met De weg opnieuw voor een donkere en behoorlijk geniale bewerking van een bekende roman. Dit keer mocht het werk van Cormac McCarthy als bron fungeren en dan weten de liefhebbers dat de duisternis nooit ver weg is.
Een nieuwe strip van Manu Larcenet is uitgegroeid tot een van de grootste ‘events’ in de stripwereld. Larcenet is ondertussen een ervaren rot in het vak en bracht al talloze albums uit. Hij heeft zich een dusdanige status verworven dat nieuw werk van zijn hand iets is waar zowat alle lezers naar uitkijken. Dat Larcenet de roman The Road van Cormac McCarthy uit 2006 zou bewerken, was al langer geweten. Enkele maanden geleden werd ook een coverbeeld gedeeld en wanneer de strip in maart in het Frans verscheen, was de reactie van pers en publiek overweldigend. Het boek haalde moeiteloos de kaap van 100.000 gedrukte exemplaren en nagenoeg elk persmedium sprak in lyrische bewoordingen over Larcenets bewerking.
Sinds Larcenet al Het verslag van Brodeck van Philippe Claudel omvormde tot een strip, weten we dat een bewerking van zijn hand geen slaafs navolgen van het voorbeeld is. De roman wordt respectvol als bronmateriaal gebruikt, waarmee het genie dan aan de slag gaat. In De weg is het resultaat van de bewerking nog indrukwekkender door de gebalde karakter van het boek en wellicht ook door het superieure niveau van de roman van McCarthy. Dat die nooit een woord te veel schreef en stiltes toeliet in zijn romans sluit mooi aan bij Larcenet die ook de duisternis niet schuwt en daarbij zo veel meer zegt dan wat er getoond en geschreven wordt.
Een vader en een zoon zijn op weg door een desolaat landschap. Hun wereld is kapot, stukgeslagen, en de mensheid is versplinterd tot wat restanten die elk voor zich in leven proberen te blijven. Restanten van de wereld van vroeger dienen louter als decor, de beschaving is weggevaagd en het enige doel is overleven. Met een winkelkarretje, gevuld met hun laatste bezittingen, zijn ze op weg naar de zee. Veel meer had McCarthy niet nodig voor een meeslepende roman en ook Larcenet houdt het bij dit eenvoudige gegeven.
Wat we eerder in Blast en Het verslag van Brodeck al van Larcenet zagen, trekt hij in De weg nog eens naar een hoger niveau. Grafisch is elke prent een op zich staand kunstwerk. Larcenet gebruikt alle elementen van het stripverhaal om zijn verhaal zo overtuigend en meeslepend mogelijk te maken. Duisternis is alom en de hoop op een beter leven lijkt elke mens vanmorgen bij het wakker worden achtergelaten te hebben. Ondanks die afwezigheid van hoop op beterschap bleven wij doorlezen. Sterker nog, we konden gewoonweg niet stoppen met lezen tot alle 156 pagina’s achter de rug waren en we opnieuw adem konden halen.
De weg is dan ook zonder meer een adembenemende strip die zich nu al resoluut bovenaan de rangschikking van menig jaaroverzicht nestelt. Ook in het oeuvre van Manu Larcenet is De weg nog maar eens een nieuw kroonjuweel. Het spreekt voor Larcenet dat hij na zoveel strips nog steeds elk nieuw project aanvat alsof het zijn eerste is en hij met dat nieuwe boek nieuwe wegen in kan slaan. Larcenet rust nooit op zijn lauweren, en wij zijn hem daar als lezer bijzonder dankbaar voor. Wie een strip (of in dit geval ook wel graphic novel) zoekt die alle superlatieven recht aandoet: de zoektocht is met De weg ten einde. Manu Larcenet stond al bij de top van het Europese stripverhaal, maar met De weg heeft hij die top eigenhandig nog wat hoger gelegd.