Van wegbereider van de ‘Greek Weird Wave’ met Dogtooth en Alps, groeide Yorgos Lanthimos uit tot internationaal festivallieveling met The Killing of a Sacred Deer en The Favourite, en sinds een paar maanden tot een regisseur die zijn naam voorgoed gevestigd heeft en naar wiens nieuwe werk na het universeel bejubelde Poor Things, wereldwijd wordt uitgekeken.
Emma Stone, Willem Dafoe en Margaret Qualley keren terug voor Kinds of Kindness, vergezeld van onder andere Jesse Plemons en Hong Chau (vooral bekend uit The Menu en The Whale). Die terugkerende groep vertolkers tekent echter wel voor een fundamenteel andere film dan Poor Things. Waar die bekroonde voorganger een speelse fantasie was met bespiegelende ondertonen, is dit een film die integendeel helemaal draait om één enkel centraal onderliggend concept en daar drie donkere observaties omheen bouwt. De drie verhalen waarin dezelfde acteurs telkens andere rollen invullen, lijken op het eerste gezicht sterk verschillend. In het eerste luik is Willem Dafoe een werkgever die het leven van zijn rechterhand (Plemons) tot in de kleinste details controleert. In het middendeel is Plemons een politieagent die ervan overtuigd raakt dat de vrouw (Stone) die na weken vermist te zijn gered werd na een foutgelopen expeditie, niet echt zijn vrouw is. Het sluitstuk voert opnieuw Plemons en Stone op als gezanten van een bizarre sekte op zoek naar een messias die de doden kan tot leven wekken.
Het idee dat al die verhalen verbindt, is het omgaan met verlies van een relatie en meer bepaald van een ander persoon. Niet letterlijk, wel in de manier waarop de uiteindelijk ‘onkenbare andere’ totaal onbereikbaar kan worden en hoe zelfs onze dichtste geliefden uiteindelijk onbereikbaar kunnen zijn. Daarnaast wordt ook gecontempleerd hoe relatiebreuken ons volledig kunnen veranderen en aanzetten tot ondenkbare zaken. Als dat heel erg zwaar op de hand klinkt, moet er wel meteen aan toegevoegd worden dat Lanthimos al die dingen verpakt in knappe allegorische vertellingen die ook ruimte laten voor donkere humor. Bovendien keert de regisseur – samen met zijn regelmatige cameraleider Robbie Ryan – hier terug naar de afstandelijke en koude stijl die van The Killing of a Sacred Deer zo’n intense kijkervaring maakte. Minder inzettend op het gebruik van zijn favoriete breedhoeklenzen (die bijvoorbeeld prominent The Favourite
tekenden) is Kinds of Kindness een prent die veelvuldig gebruikmaakt van long shots en de nadruk legt op compositie en decor, eerder dan op de emotionele betrokkenheid van bijvoorbeeld Poor Things. De film is exquis belicht en slaagt er mede door de vormgeving in een bijzonder sterk gevoel van onbehagen op te roepen. Ook de vaak wijzigende toon met bruuske momenten van ofwel horror, ofwel surreële terzijdes, draagt bij tot de perceptie van een geheel dat bewust onevenwichtig is, en de kijker in een toestand van ongemak wil brengen.
Het is sterk dat Lanthimos zo snel na zijn meest bewierookte productie erin slaagt om alweer zo stevig uit te pakken, en dan nog met een radicaal andere insteek.