Dat tweede seizoen. Wat een uppercut! Het voorbeeld van hoe je een straf eerste seizoen tegen alle verwachtingen in nog kan overtreffen. Het is bijna onverbiddellijke logica dat een derde seizoen dat nooit kan evenaren. Geen enkele aanpak werkt dan nog. Verander het genre à la Star Wars, voeg karakters toe à la Indiana Jones, maak er een coda van à la The Godfather. Niets heeft ooit gewerkt. Wat soms een beetje kan helpen, is er je tijd voor nemen. En dat is net wat showrunner Christopher Storer niet heeft gedaan. Hij heeft alle afleveringen voor seizoen 3 en 4 in een rush geschreven en ingeblikt. Hierdoor voelt dit seizoen op alle vlakken aan als slechts een half seizoen. Geen enkele plotlijn krijgt een resolutie – en er zijn er al niet veel. Een overdaad aan opvulling, dat wel. Van de tien afleveringen bevatten er vier nog de sprankel van de eerste twee seizoenen. Een tweetal zijn gewoon goed, de andere vier ben je vergeten nog voor de eindgeneriek voorbij is.
De goede zaken eerst dan maar. Wat een cast. Eerst en vooral de hoofdrolspelers, die stuk voor stuk sterk uit de hoek komen. De gezichten die terugkeren en die je onmiddellijk een grotere rol toewenst, blijven indrukwekkend (Jamie Lee Curtis, maar geef Oliver Platt alsjeblieft ineens ook een standbeeld). De nieuwe gezichten, eigenlijk een verdere uitbreiding van de Fakfamilie, met als hoogtepunt John Cena die andermaal zijn komische talent mag tonen als oudere bullybroer. Voor de kijkers die hem niet zo goed kennen: bekijk zeker Trainwreck of Peacemaker. In de laatste aflevering krijgen we dan weer een paar minuten meer Olivia Colman dan in Forks uit het tweede seizoen en elke seconde is weer smullen.
De iets mindere punten dan. The Bear is al sinds het begin een half zorgenkind. Het volgt het format van een sitcom en de geplogenheden van een workplace comedy (denk The Office, Taxi, Cheers, Scrubs of The IT Crowd). Maar eigenlijk is dit meer een keihard drama met soms een scheutje humor. Het tweede seizoen brak al buiten de werkplek om het door covid gekwetste Chicago te eren. Dit derde seizoen lijkt bij momenten meer op een uithangbord voor de toeristische dienst van de Windy City. Op zich niet noodzakelijk een probleem, want het is een beetje kenmerkend voor het genre, maar hier voelt het als een ingrediënt te veel.
Een ander probleem is de balans in het aanprijzen van de heroïek van de ‘average Joe’. Dat is een dans op het scherp van de snee. Het helpt om te vertellen hoe we allemaal gewone mensen zijn die willen werken en willen meedraaien, maar uitgespuwd worden door de meritocratie die enkel de geprivilegieerden beloont. Maar even makkelijk kan dat vervallen in die vreselijke trend van anti-establishment en anti-intellectualisme. Dat laatste lijkt me niet de intentie – dit is immers geen cynische serie – maar het creëert soms wel een wrange bijsmaak. Natuurlijk is ook dat allemaal eigen aan de klassieke sitcom (zie hoe in Friends iedereen reageert op het PhD van Ross of in How I Met Your Mother op de professor Ted), maar vele series van vroeger voelen net hierdoor zo verouderd. Je zou dan toch verwachten dat de makers dit anno 2024 zouden loslaten, want hun evenwichtsoefening is niet altijd even succesvol.
En dat brengt ons meteen bij de echte pijnpunten van dit derde seizoen. Eerst de meest opvallende. De dialogen. De woordkeuzes en syntaxis van Richie ontmaskeren Storer als een kind van de jaren negentig. Richie klinkt – zeker door de gejaagdheid waarmee dit en het volgende seizoen gemaakt zijn – als een bastaardtelg van Jason Lee in Kevin Smithfilms en Seth Rogen in Judd Apatowjoints. De broers Fak gedragen zich als Jay and Not-So-Silent Bob. En ja, dat is overdaad. Waar de scenaristen die hij bewondert ten minste nog het oeuvre van hun leermeesters binnenstebuiten kenden, lijkt het alsof Storer enkel vertrouwd is met de epigonen. Er zijn nog enkele mooie momenten waarin de personages echt praten, zoals bijvoorbeeld de prachtige moeder-dochterrelatie in de aflevering Ice Chips. Maar voor de rest beperkt het zich tot een metaforische anekdote die diepte aan het personage wil geven. Meestal is het tenenkrullend (Bear en Claire), zelden echt inspirerend (Richie met z’n dochter). Erger nog zijn de gesprekken tussen Richie en Carmie – eerder ruzies dan gesprekken. Ze leven heel het seizoen in onmin, een element waar dan verder niets mee wordt aangevangen.
Om af te sluiten dan toch nog een paar positieve noten. De aflevering Napkins is voortreffelijk in beeld gebracht door Ayo Edebiri, die ook Chef Sidney speelt. The Bear zet dus de mooie traditie voort van Amerikaanse televisiereeksen waarin een van de sterren geregeld de kans krijgt ook te regisseren. Hopelijk toont Edebiri in volgende seizoenen op deze manier nog meer van haar kunnen, want de schrijvers waren duidelijk af en toe haar personage vergeten. Dat is jammer, want haar groei in het tweede seizoen tegen de achtergrond van de couveuse van Carmens verslaving (wat perfectionisme effectief is) was een van de elementen waardoor dat seizoen haast perfecte tv werd.
Een volwaardig oordeel over dit seizoen kan pas volgend jaar gemaakt worden, als het tweede luik ervan wordt uitgezonden. Hopelijk bevat dat minder opvulling, want het is extra pijnlijk dat een serie over eten en koken nog amper tijd doorbrengt in de keuken. Daarvoor kijk je trouwens beter naar Boiling Point op BBC. Dit derde seizoen van The Bear bevat te veel lucht en te weinig echt ‘moreish’ drama en focust soms te veel op Instagramfoto’s van voeding en keuvelende chefs. Volgend jaar hopelijk opnieuw meer “corner”, “behind”, “hands” en “Yes Chef”.
Het derde seizoen van The Bear is te bekijken via Disney+.
