Un Amor, een adaptatie van de gelijknamige roman van Sara Mesa uit 2020, is een ruwe verkenning van een van de meest fundamentele vragen in het menselijk bestaan: wat is liefde? Op zoek naar een trager leven weg van de stad, botst de protagoniste tegen de onverschilligheid van een landelijk dorp dat de zachtheid verloor. In haar regie weerlegt Isabel Coixet de dromerige allure van het rustige platteland, waar het feit dat iedereen elkaar kent vaker een nadeel dan een voordeel blijkt, wat de dreigende sfeer van de film alleen maar versterkt.
Natalia, een freelance vertaler, verhuist naar het Spaanse dorpje La Escapa om te ontsnappen aan haar leven in de stad. Ze werkte als tolk voor vluchtelingenhulp, maar bezweek onder het gewicht van de verhalen die ze dagelijks te horen kreeg. Zonder veel meer over haar verleden te onthullen, toont de film hoe ze verstrikt raakt in een net van seksistische micro-agressies, hongerige mannen en sluwe buurvrouwen. Actrice Laia Costa zet haar personage neer als een ‘people pleasende’ vrouw, waarbij elke traan, kapotte kraan of lek in het dak van haar krakkemikkige huurhuisje de laatste druppel dreigt te zijn.
Een ontmoeting met Andreas, die door de andere dorpelingen vrij vertaald de ‘Duitser’ wordt genoemd, ontspoort al snel in een voor haar hartstochtelijke passie. Hopeloos zoekend naar zachtheid stuit ze op de grenzen van zijn affectie en eindigt ze steeds weer alleen. De complexe genderverhoudingen in Un Amor maken het geen film voor het grote publiek en de mannelijke personages zijn vaak verschrikkelijk om aan te zien. Andreas’ harde, transactionele visie op seks reduceert Natalia’s verlangen tot een betekenisloze fysieke handeling, zoals de demente vrouw in het dorp het verwoordt: “Zij geeft fruit, hij legt stenen.” Natalia’s seksistische huisbaas dringt haar huis ongewild binnen, weigert het te onderhouden en overschrijdt haar grenzen om haar steeds kleiner te doen voelen. Un Amor benadrukt dat er nog steeds mannen rondlopen die ver buiten de moderne gendernormen leven. Natalia’s hermafrodiete hond, ook al is hij schuw en getekend door trauma, lijkt haar als enige comfort te bieden, maar zelfs hij wordt agressief wanneer hij zich bedreigd voelt. 
Coixet gebruikt de representatie van extreme relaties om fundamentele menselijke verlangens bloot te leggen. In Un Amor gaat dat even goed over het zoeken naar een sprankeltje liefde in een koud dorp als over het stellen van eigen grenzen die door niemand anders bewaakt zullen worden dan door het hoofdpersonage zelf. Zelfs in de relatie met de ‘Duitser’ waarin twee outsiders elkaars toevlucht worden, onthullen zich twee uitersten. Zonder een teveel aan woorden wordt Natalia op gevaarlijk emotioneel terrein geduwd.
Isabel Coixet doorliep een grillig traject als regisseur in de hedendaagse Spaanse cinema. Un Amor is haar twaalfde langspeelfilm, waarin ze duidelijk terugkeert naar een focus op vorm die haar film naar een hoger niveau tilt. De beeldverhouding zorgt ervoor dat haar personages dicht op elkaar zitten en dat het uitgestrekte landschap eerder benauwd aanvoelt. Haar beeldcomposities zijn niet alleen doordacht, maar ook ritmisch aan elkaar gemonteerd. Ze creëert een eigen symbolische wereld, omringd door de adembenemende Spaanse landschappen waarin het verhaal zich ontplooit.
Un Amor wordt gedragen door de acteerprestatie van Laia Costa die – vooral in de fenomenale slotscène – Natalia’s personage laat ontplooien in haar verstrengelde emotionaliteit. Gecombineerd met de innemende présence van Hovik Keuchkerian als Andreas, die als een berg zijn plaats in haar leven inneemt, zorgt dit voor een explosieve connectie tussen de twee personages. De intensiteit van de donkere, in close-up gefilmde scènes tussen de twee maken van Un Amor geen zoveelste thriller over de verborgen gevaren van een leven op het platteland, maar een gewaagde verkenning van wat liefde kan betekenen voor een fragiele ziel.
