Zaterdag 6 juli :: Too Long, Didn’t Pee
Ooit was het devies op Werchter ‘zaterdag = rockdag’. Dat mag vanaf dit jaar op de schop. Zaterdag 6 juli 2024 bracht vrouwen aan de macht, mikte op de dansbenen, maar viel finaal toch vooral licht uit.
En toch. Er mogen vandaag best wat vrouwelijke artiesten en frontvrouwen op het programma staan, het is ironisch genoeg een boyband die in The Barn de werkzaamheden opent. Zijn hun instrumenten gisteren gestolen, dat het podium bij No Guidnce (geen schrijffout) zo leeg is? Nee hoor, dit is het soort nineties jongensgroepje waarvan je je afvraagt of ze al die tijd ingevroren zaten te wachten of dat dit nog echt bestaat. En dus heeft dit trio een groot podium, maar weinig verwachtingen te vullen. Afgaand op hun T-shirts zijn de voorbeelden Nirvana en The Rolling Stones, maar niets daarvan: dit is suikerzoete r&b pop waarbij het “Let me lick you up and down” van toen vervangen is door nog stroperige teksten als “I’ll bring you flowers in the pouring rain”. Een licht ontbijt om de dag te starten.
Waarna de eerste vrouwen zich als five-pack aandienen. “TLDP” spellen twee banieren op het podium: ‘Too Long, Didn’t Pee’ – precies wat we al eens denken bij het aanschouwen van de lange wachtrijen voor de toiletten. Maar u weet natuurlijk dat u hier staat voor The Last Dinner Party, dat met de hype nog flink aan zijn gat, opkomt met de meest pompeuze intro sinds Smashing Pumpkins vorige week. Wat doe je anders als je grossiert in gezwollen barokpop die niet vies is van een dramatische wending meer of minder?
De weinig overtuigende radiohits, de opgeblazen hysterie rond de band; ze zorgen voor lage verwachtingen, maar die veegt het gezelschap meteen van tafel. Hier staan muzikanten goed te spelen, maar vooral: wat een frontvrouw is Abigail Morris. Van bij de eerste noten pakt ze haar rol, geeft ze zich honderd procent. In de erg naar Queen neigende single “Caesar On A TV Screen” gaat ze rug aan rug staan met gitariste Emily Roberts; Freddy en Brian, maar dan met minder poedelkapsels. Het nog niet opgenomen “Second Best” gaat al helemaal voor het grote gebaar.
Toch vallen de nummers effectief wat licht uit. Hoe hard de groep overtuigt op présence, “Portrait Of A Wicked Girl” of “The Femine Urge” doen dat minder. Het platgecoverde “Wicked Game” is al helemaal een onnodige toevoeging om de speeltijd toch maar vol te krijgen. Daar zit een werkpunt voor een tweede album, maar The Last Dinner Party is zonder meer voorbestemd voor groter. Volgend jaar staat de groep hier ongetwijfeld weer, en dan zal het op de Main Stage zijn.
Acht keer stond Deadletter vorig jaar in ons land, en het publiek dat in die acht zalen stond, past tegelijk op het veld voor de veel grotere Slope. En het lijkt alsof de Britten dat gek genoeg zelf ook voelen. Voor het eerst zie je hoe de gewoonlijke pletwals van de groep stokt en hapert. Zelfs al begint een openend “Credit To Treason” nog vrij strak, dat nieuwe single “Relieved” pas na een korte stilte begint, is een teken aan de wand. Voor het eerst horen we ook hoevéél Talking Heads deze band tot zich heeft genomen, u hoort ons daar niet over klagen.
Over dat stop-start-spelletje dan weer wel. Het blijft sukkelen tot “Fit For Work” halverwege dan toch de fik in het oud hout voor het podium krijgt, zelfs al blijft dit naar Deadletternormen de kleinste pit ooit. Bezorgd zie je frontman Zac Lawrence het publiek in blikken: ‘wat is dit nou weer?’. Zelf is hij echter ook niet zijn energieke zelf; we zagen hem al woester tekeergaan, vlotter de massa induiken dan vandaag. Het zal uiteindelijk de machtige slot-punch van “Binge”, “If Flies” en “Zeitgeist” vragen voor we dan toch iets voelen: de hevige rockwinden waarvoor werd gewaarschuwd. Dit was misschien wel het meest fletse Deadletter dat we ooit aan het werk zagen, toch hoorden we rond ons best wel wat publiek onder de indruk. Overtuigen op een slechte dag; faut le faire.
‘The Pearl’ is de discoclub waar Jessie Ware tegenwoordig graag thuiskomt. Verwacht dus geen “Wildest Moments” vandaag en ook geen volle Barn. Dat laatste is ‘helaas!’ en ‘onterecht!’ nog aan toe, want alles vanaf opener “That! Feels Good!” is één langgerekt disco extravaganza met zwierige show, gigantische spiegelbol, stukgedanste hakken, een publieksdansje tijdens “Lift You Up” en een slangenmicro bij “What’s Your Pleasure”. Als een soort rode inktvlek vloeit Jessie Ware over het podium tussen haar twee backings en twee krolse dansers, die zo weggelopen lijken uit een Jean Paul Gauthier reclame. Aanvankelijk is het nog de vraag of ze die blazers wel live bespelen, een vraagstuk dat zichzelf oplost wanneer ze aan dat koper beginnen te likken. Voor we het goed en wel beseffen, zitten we al aan het eind met de groovetrein “Free Yourself” en net daarvoor “Believe” van Cher. Wie is Cher? Met Jessie krijgen we pas Ware voor ons geld!
“Joy is a birth right, do you agree?” Vraagt Monáe tijdens het zomerse en door zwoele blazers gedragen “Lipstick Lover”. Entertainment is de wortel, want dat werkt nu eenmaal beter dan de stok. En dus mag voor “Pynk” de vaginabroek — én het hoedje — nog eens uit de kast, of tijdens “Yoga” een borst geflasht; expliciet, maar nooit gratuit. Een bisronde is de gepaste afsluiter van deze set en daarin zet Janelle tijdens “Make Me Feel” een geweldige mash-up neer: je ziet Michael Jackson, maar hoort Prince. The Age of Pleasure staat niet in de geschiedenisboeken, maar hier zijn vandaag zieltjes gewonnen. “Tightrope” is de kers op de taart. Allemaal naar de bakker zondagochtend!
“Bob Vylan is killing punk rock”, spelt het spandoek op het podium, en dat statement wordt door een heer van stand naast ons brommend beaamd: “Als je dit soort muziek brengt, neem dan een band mee”. Frontman Bob Vylan en drummer Bobbie Vylan hebben lak aan zulke meningen, en doen precies waar ze goesting in hebben: een mix van punk, topzware digital hardcorebeats en boze raps brengen. En natuurlijk begint dat opnieuw met “Guided Meditation And Light Stretching”.
Het is een schijnbeweging. Van bij een virulent “The Delicate Nature” bestormt Bob Vylan dit publiek als een versterkte vesting. En passant windt hij zich op over racisme (“We Live Here”), nog eens racisme (“Pretty Songs”) en natuurlijk de Brexit (“I Heard You Want Your Country Back”). Wanneer hij zich bij slotsong “Wicked & Bad” van de tribunes in het publiek gooit, is de verovering compleet; de ophaalbrug is neer, het volk laat zich gewillig onderwerpen.
Hoe groot het contrast met de gezapigheid op de grote wei aan de overkant! Voor het eerst in haar vijfentwintigjarige carrière mag Avril Lavigne een Werchterpodium op, en geheel in character moet haar reactie iets geweest zijn als ‘yeah, like, whatever’. Of dat is toch de attitude waarmee dit concert wordt afgehaspeld: ze had er net zo goed niet kunnen zijn. Of in Luxemburg staan. Zelfs “Complicated”, belachelijk vroeg in de set, klinkt zo belabberd als wij ons morgenvroeg – eventueel! – zullen voelen.
Het zal uiteindelijk “I’m With You” zijn dat nog het meest rimpelingen over de ruggen stuurt. Zestigers, vijftigers, dertigers; allemaal zijn we plots weer vijftien, en voélen we weer hoe intens we toen konden voelen. Zelfs al klinkt dat nummer als drie Aerosmith-powerballads in elkaar gedraaid, het doet tenminste iets, en misschien lijkt zelfs Lavigne bij zichzelf ergens een herinnering aan een emotie, ooit, op te merken. En dus slikken we de afsluitende rotversie van “Sk8er Boi”, met het gevaar ook wat van die rode confetti mee te krijgen.
Kijk, het kan écht wel zijn dat Scott Beekhuizen best poëtische teksten schrijft. Misschien is hij de beste Dichter des Nachtslevens sinds Jules Deelder. Maar hier, op Werchter, is dat zeker niet. Klinkt het immers nog twee minuten als Faithless met een harde g, dan brengt Prins S. en De Geit op de Slope vervolgens goedkope, platte gabberbeats, happy hardcore, en andere onzin, en we vragen ons onverhoopt af wat er in Godsnaam mis is met onze Noorderburen.
Want ja, daar zitten boeiende stemmen aan het woord. Froukje, Merol, zélfs Joost, … ze hebben iets te vertellen, schrijven niet zomaar iets. Maar Jezus, waarom moet dat muzikaal zo’n – sorry, jullie woorden, vrienden – platte kutzooi zijn? Doé er iets aan, alsjeblief. Op dit moment voelt het alsof Nederland de lat op de grond heeft gelegd, met Goldband als doodgravers om hem nog een meter dieper te steken.
Lieve Oranje-vrienden: kan je niet maken.
Waarna we even moeten overschakelen naar (mvs), correspondent Grote Wei en Popkid (© Pet Shop Boys). Maar neen, ook hij kan niet steekhoudend verklaren wat Dua Lipa daar op het podium staat te doen. Want, hoe goed die show misschien is, hier, op deze vlakte, werkt ze niet. Dat het gros van de choreografieën wordt uitgevoerd op de catwalk vooraan zorgt ervoor dat je eigenlijk naar een televisie-optreden kijkt; de enige manier om er iets van te volgen. En ook als de troep dansers en de zangeres zich op de stellages links op het podium bevinden, is het zoeken waar de actie zich afspeelt.
Zo wordt het al snel afstandelijk, en voor een show die op de dansbenen mikt, is dat dodelijk. Misschien werkt het voor wie in de eerste vakken staat, maar het gros van de tienduizenden die hier zijn, doen dat niet. Hoeveel hits de Albanees-Britse ook afvuurt – en ze zingt goed – het is pas bij de echte bangers dat het ook iets teweegbrengt. Dat is gelukkig al meteen even het geval bij het marcherende “Training Season” aan het begin, of “These Walls”, waarin we altijd een vleugje ABBA zullen horen.
Een uitbundig “Be The One” heeft bijna iets moois, maar “Love Again”, met zijn White Town-sample, is het hoogtepunt. Daarna is het vet van de soep. Iemand die naar MNM luistert, verzucht naast ons dat ze nu pas hoort hoe alles op elkaar lijkt – hààr woorden. De Elton John-cover “Cold Heart” – “Rocket Man”, maar dan zoals de man het met Lipa bracht – haalt alle kracht uit het origineel. In de bisronde zijn er echter de knallers “Physical” en “Houdini”, en vuurwerk, en iedereen is blij. In het naar buiten gaan wordt Whitney Houstons “I Wanna Dance With Somebody” door elke Gen Z-er luidkeels meegebruld – damn you, TikTok.
En toch voelt het alsof er geen reden was dat Dua Lipa hier stond, behalve dat ze hard werkt, en dit hard heeft gewild, en Glastonbury heeft beslist dat het oké was. Het is haar gegund, maar wel maar voor één keer. Volgend jaar viert Rock Werchter zijn vijftigste verjaardag. De kans is groot dat dat gebeurt door nog eens hetzelfde blik headliners open te trekken als altijd. We huiveren voor de elvendertigste keer Red Hot Chilli Peppers, maar dat nog altijd liever dan nog eens deze steriele popshow zonder ziel.
