Derde plaat voor Greg Gonzalez, en ook deze keer krijgt hij ons week in de knieën. De hattrick is binnen.
Ik heb de vraag gesteld aan veel artiesten, nooit een helder antwoord gekregen. Vier keer sprak ik met Phosphorescent, drie keer daarvan had ie net een nieuwe break-up te verwerken. J. Bernardt: twee platen, twee keer over een amoureus einde. Ik vroeg het zelfs ooit Jelle Cleymans: zoekt een artiest het op, die ellende, om het dan in songs te kunnen verwerken? En nu is er Greg Gonzalez, de man die wachtte om zijn vorig album op te nemen tot hij opnieuw verliefd was; kwestie van de juiste mood te pakken te hebben. Spoiler: vier jaar later is hij ze kwijtgeraakt, en besloot hij om die heartbreak nu metéén op band te knallen. Iets met citroenen en limonade, ijzer dat heet gesmeed wordt. Of een kwestie van vooral niet moeten nadenken – dat ook. En dus voelt X’s als een sessie weemoedig, pijnlijk bladeren door een fotoalbum dat je liever nooit opnieuw had opengeklapt: Toen Ging Het Nog Goed.
Over de titeltrack rept de perstekst iets van “die eindeloze dagen tussen de lakens”, en dat is Te Veel Informatie. Gonzalez verbindt het gevoel met de iconische fotoshoot van Marilyn Monroe in bed, en hoe ze met grote X’en – daar heeft u de titel al voor één helft verklaard – de beelden verknalde die ze verwierp. En er is meer seks in dat begin. “We wanted to fuck with real love / Wanted it sweet, so pure and warm / Never only sleeping over” steekt “Tejano Blue” van wal, waarna de blik kwansuis ook nog eens afdwaalt naar een meisje met het Kortste Jeansshortje Ooit.
Het verhaal zit hem opnieuw in dat soort details. Het polkadot-topje hier, hoe het zonlicht viel daar. Het klinkt zoals u dat verwacht: als een romantische droom die zich in een waas van opwolkende gitaren afspeelt. Verdorie toch,wat een mooie melodie heeft dat “Silver Sable”! In de perstekst wordt gewag gemaakt van Sade’s “By Your Side”, maar met gladde eighties-souldisco heeft dit niets te maken. Dit is nog altijd post-rock voor mensen die post-rock te heftig vinden, die hun shoegaze graag zonder al te veel geweld hebben, maar wel tegen een zin kunnen als “Whispering the words ‘vanilla cream pie’ to see the look on my face”.
Hoe harder Gonzalez grijpt om Haar bij zich te houden, hoe meer ze hem ontsnapt. “Stay with me now, I don’t want to feel lonely, know how you feel by the way that you hold me”, pleit hij in “Silver Sable”, in “Hideaway” en “Dreams From Bunker Hill” houdt hij zich vast aan de strohalmen van een herinnering. Maar het komt niet meer goed, zo weten we al uit “Dark Vacay”, waarin de wanhoop wordt aangedikt: “I listen to the last message that you left / Then the voice from the suicide hotline”.
Het kan dat u Cigarettes After Sex te melig voor woorden vindt. Dat is het namelijk ook. Dit is een wereld, en de enige vraag is of je in die wereld wil zijn. Wie voelt, voélt, en dat kun je niet uitleggen. Dit is een band die een song op zijn debuut schaamteloos “Sunsetz” noemde, en ook zo liet klinken. Vandaag is er “Holding Me, Holding You”, en wordt er nog even hard gezwijmeld. Maar verdomme, wat klinkt het overrompelend. Het tempo ligt zelfs wat hoger dan het sjokkende dat Gonzalez doorgaans aanhoudt, er wordt wat meer aangezweld.
Ja, dus het is al drie keer hetzelfde, maar het is toch ook anders. Gonzalez schuifelt per millimeter vooruit, maar hij evolueert wel degelijk. Straks mag hij zo een vol Vorst entertainen. Benieuwd hoe dat zal werken.
Dat vol Vorst, dat staat er op 29 oktober, en als u daarbij wil zijn zet u zich best op de wachtlijst, want het concert is dus uitverkocht.