Een best of, dat is iets voor oude mensen. Voor artiesten die al jaren ter plaatse trappelen. Jarenlang hield Joost Zweegers het idee van een compilatie dus tegen, maar nu vond hij een omwegje. Op The Best Is Yet To Come, een titel die alles zegt, presenteert hij nieuwe versies van tien Novastarklassiekers en één nieuw nummer. ‘Want het mooiste komt nu. Nu gaan we spelen.’
enola: Een gewone best of was niet goed genoeg, Joost?
Joost Zweegers: “Nee. Dat heeft nochtans al vaak op tafel gelegen, maar ik ben iemand die liever vooruit kijkt. Vervolgens werd het idee geopperd om dan maar een best of te maken met akoestische soloversies, en daaruit is toen dit concept ontsproten. Ik dacht: als ik het dan toch doe, laat ik dan met de Britse vrienden met wie ik al tien jaar opneem nieuwe versies van mijn beste nummers maken.”
“Het zijn immers topspelers, waaronder Skin Tyson, een gitarist die ook met Robert Plant speelt, en met hen zijn we een test gaan doen in de Daft-studio’s in de Ardennen. Dat viel verbazingwekkend goed uit, de synergie van die band klopte. En dus hebben we het plan concreet gemaakt, en toen kregen we ook nog de kans om in Abbey Road op te nemen; een jeugddroom die uitkwam, de kers op de taart.”
enola: Je neemt al tien jaar nieuwe nummers op met die band. Hadden zij een boeiende kijk op de oude songs?
Zweegers: “Met Mikey (Rowe, red.), die toetsen speelt bij Noel Gallagher, heb ik tijdens de tweede COVID-zomer duoshows gedaan. Hij kende die songs dus al, maar tegelijk staat hij, en ook de rest, helemaal los van wat die hier betekenen. Dat maakte het ook interessant. Zij bekeken deze songs alsof het nieuwe nummers waren, en ze konden met frisse blik de mogelijkheden overzien. Zo ben ik ook over de streep getrokken, daar in Daft: door een versie van “Mars Needs Woman” die helemaal nieuw voelde.”
“Het voelde als een avontuur; fris. Ik had net nog opnames gemaakt in Brighton, een single die ik in mijn kelder had geschreven, en zo belandde er ook een nieuw nummer op de plaat: “Look At You Now”. En het was met de energie van die sessie dat we aan dit idee begonnen; alsof het een verse plaat vol nieuwe nummers was. En aangezien ik een live-speler ben, nodigden we daar ook volk bij uit. Elke avond mochten twintig fans het proces komen volgen. Dat was ook om de onzekerheid weg te duwen: zo kon ik immers zien hoe zij op die nieuwe versies reageerden. Dat viel goed mee, het was heel erg Joost Live, een leuke ervaring. Toen wisten we dat we moesten doorzetten.”
enola: Wat voor album moest het worden? Eén met de hits, een carrièreoverzicht, of toch gewoon je favorieten?
Zweegers: “De bedoeling was alle songs te nemen die al lang meegaan, en waarvan ik op de radio of bij concerten voel dat ze nog fris blijven. Die zouden we dan samen tot een nieuwe versie proberen te vormen, en als het niet werkte, dan was dat maar zo. Dat is het coole met die Britten: ze proberen echt wel twee uur, maar als het niet lukt, zijn ze ook heel resoluut. En dat is goed, want anders was ik nu waarschijnlijk nog aan het testen.”
“Ik vond ook dat er van elke plaat wel iets moest meegenomen worden. Al vond ik “Velvet Blue Sky”, dat het erg goed heeft gedaan, toch nog te jong om te hernemen. En daarnaast moesten we natuurlijk niet onnozel doen: mensen haken nog altijd in door songs uit het verleden, dus die mochten niet ontbreken.”
enola: Waren er ook nummers die geen nieuwe versie verdroegen?
Zweegers: “Ja. Soms werkte het niet, maar ook dat vond ik fascinerend. “Lost And Blown Away”, “Caramia”, … die marcheerden totaal niet. Die waren al zo goed opgenomen, zo simpel; dat kreeg je gewoon niet beter. En ik heb ook nog even geprobeerd met “Ten-Eleven”, maar ook dat was hopeloos. Er is één opname van dat liedje, toen ik het speelde net nadat ik tot winnaar van de Rock Rally 1996 was uitgeroepen. Het was nét na middernacht, ik was jarig, ik had gewonnen: die versie was euforisch en wild. Als je dat nu opnieuw doet, gaat dat nooit meer zo glanzen.”
enola: Heb je door terug te keren naar die oude nummers nieuwe inzichten gekregen over je eigen werk?
Zweegers: “Toen ik “Because” opnieuw vastnam, merkte ik wel dat ik dat geschreven heb in een fase van mijn carrière waarin ik veel op grote festivals stond. Het is nog altijd een goed nummer, maar een beetje over the top. Dat hebben we toch wat kleiner gemaakt, een iets ander jasje gegeven. Dat soort inzichten vond ik wel interessant, en die kreeg ik ook wel door die Britten, die gewoon naar de tune kijken, en dat opblazen dan wel wat temperen. Een ander voorbeeld: een lange tijd had ik een tic om halve maten in mijn muziek te steken. Dat hebben we allemaal rechtgetrokken, en zo is het rustiger.”
Een bruine, zachte kleur
enola: Na de Ardennen trok je naar Abbey Road. Hoe raakt een kleine Nederbelg daar binnen?
Zweegers: “Dankzij Mickey, die al langer vond dat ik dat verdiende. ‘Ik ga dat voor je regelen’, beloofde hij me. Hij producet vaker bandjes, kent de studio, en zo heeft hij dat mogelijk gemaakt. Dat was niet evident, want die studio is erg duur, maar toen het idee er was, heb ik het niet meer losgelaten. Het heeft wat voeten in de aarde gehad. Eerst was ze overvol geboekt, maar uiteindelijk is het toch gelukt.”
enola: Even nuchter: wat heeft Abbey Road, los van zijn naam en erfgoedwaarde, te bieden aan een muzikant? Waarom moest je daar zijn?
Zweegers: “Je moét er niet zijn. Je moet er geweest zijn als je net als ik een Beatlesfan bent. En dat kun je ook door een ticket voor een rondleiding te kopen, maar dat is niet wat ik wilde, want het gaat over de muziek, en de muziek op die plek, meer bepaald Studio 2. Die zit onder de grond, in een oude hoge kelder. John Leckie (legendarische Britse producer, red.), met wie ik ooit werkte en die echt uit dat erfgoed komt, zegt me dat er iets aan de ruimte is. Hij was tape operator bij opnames van de Plastic Ono Band en zegt: ‘Er gebeurt daar altijd iets.’ En het klopt. Ik kan het niet uitleggen, maar als je er tegen de muur praat, dan klinkt het al zalig in de oren – heel bizar.”
“Er hangt daar een soort bruine, zachte kleur. Het is geen galm, maar iets dat die room definieert, en je er soms wat moet uithalen omdat het té Abbey Road wordt. Ze halen dat geluid uit hun originele dempende muren die nog uit de Tweede Wereldoorlog stammen; ze hangen aan grote stellages op wielen die je kunt verrollen om de ruimte groter of kleiner te maken. Wist je dat Churchill er ook zijn grote speeches opnam? Ik heb er twee dagen elke seconde lang elke vezel uit getrokken, puur voor mezelf. Het was mijn droom, met die band heel dienend. Dat is het coole aan Britse muzikanten: het zijn geen zeikerds, die spelen voor jou. Op het einde van de tweede opnamedag was er nog tijd over, en heb ik in die grote zaal voor zo’n Beatlesmicrofoon nog een paar songs solo opgenomen. In het donker, terwijl iedereen in de mixing booth zat toe te kijken. Het was ongelofelijk. Het is verslavend, weet je, om met die Britse band live op te nemen. Beter wordt het niet. Natuurlijk wil ik dat gevoel terug, dus ik heb al gezegd dat ik de volgende weer in Abbey Road wil opnemen. Want waar zou ik anders nog willen gaan?”
enola: Je werkt ondertussen twaalf jaar met Mikey.
Zweegers: “En dat blijft waarschijnlijk nog wel even zo. We hebben wel al eens naar elkaar gekeken en gedacht dat we misschien nog eens een ander pad moeten kiezen, maar dat komt er niet van. We hebben echt een enorm diepe vriendschap. De manier waarop we elkaar zo snel aanvullen zonder woorden, dat is pure muzikale verliefdheid. Het is wat ik altijd heb gewild. We lijken ook heel erg op elkaar: hij is autodidact, ik ook, allebei de jongste van drie broers. En ook onze gevoeligheid is heel erg gelijkaardig. Als je dan intiem samenwerkt, kan het wel eens pittig worden. In stressmomenten komt je ware aard immers boven, daar moet je mee om kunnen – en dat kunnen we. Ik ben nu in mijn hoofd naar een nieuw album aan het toe werken, en dat zal ik waarschijnlijk wel weer met hem opnemen. Misschien wordt het een soloplaat, zonder band, maar ik beloof nog niets.”
enola: Want “the best is yet to come”, nog altijd?
Zweegers: “Absoluut. Ik heb deze plaat ook bewust die titel gegeven, al was het maar om dat best of-idee te counteren. Het mooiste komt nu, nu we gaan spelen. Deze zomer een paar shows, en dan het komende jaar in, met een solotour. En dan ergens een nieuwe langspeler, maar wanneer dat weet ik nog niet. Ik heb ook een gezin en een vrouw, voor wie ik nu even thuis moet zijn nadat ik lang ben weggeweest voor die opnames. Maar natuurlijk moet het beste nog komen. Ik maak voortdurend muziek, en het voelt alsof ik nu een nieuwe fase inga. Misschien zal dat ook als een bevrijding voelen, alsof ik een vorige periode achter me laat. Dit album opnemen voelde in elk geval als een soort mijlpaal. Het was niet wat ik wilde, of verwachtte, maar ik denk dat het dat is geworden.”
enola: Er is iets gemarkeerd, een voorbijgaan van tijd, een oeuvre aan nummers.
Zweegers: “Dat in elk geval. En de ervaring van de opnames wil ik meenemen naar de toekomst. Ik wilde nooit een best of, maar deze draaide op een bepaalde manier heel mooi uit. Wie mij niet kent, kan deze horen als een totaal nieuwe plaat: alles is heel coherent aan kleur, het is een geheel.”
enola: Is het een visitekaartje voor het buitenland?
Zweegers: “Niet echt, maar ik voel wel dat men in Nederland bijvoorbeeld heel enthousiast is, en dat is altijd belangrijk voor me geweest. Maar verder? Ik mag dan veel in Engeland zitten, daar is men zo protectionistisch dat het zelfs voor Britten al moeilijk is om er van de grond te komen. Ik denk dan eerder aan Italië; het zou leuk zijn om daar nog eens iets te hebben zoals ik dat vroeger al gehad heb. Maar verder is het goed hoe het hier en in Nederland opnieuw vertrekt. Ik heb dit jaar Carré uitverkocht, zonder enige promo. Daar ben ik heel trots op, bijna net zo trots als op de plaat. Voor een Belgische artiest is dat niet niets.”
Novastar staat op 2 augustus op Dranouter Festival, 3 augustus op M-Idzomer, 4 augustus op Down By The Sea en 7 oktober op de Lokerse Feesten.
