Voor wie het niet mocht weten, Borderlands is een videospel dat in 2009 gelanceerd werd en nu dus een verfilming krijgt. Verfilmingen van games hebben geen al te beste reputatie, daar het vaak uiterst moeilijk balanceren is tussen geven wat de fans van het spel willen en toch een min of meer bekijkbare film afleveren, een werkstuk dat nu eenmaal zich situeert in een ander medium en dus andere eisen stelt. Voorbeelden van mislukkingen zijn legio: van de Resident Evil films tot Super Mario Bros., Doom, verschillende versies van Mortal Kombat en – al wat langer geleden – Tomb Raider. Sommige van die films wisten wel te scoren aan de kassa, maar kwalitatief was het meestal huilen met de pet op en doorgaans wordt niemand nog laaiend enthousiast van alweer een nieuwe poging om een spel naar het witte doek te vertalen.
Dat is evenwel precies waar Eli Roth zich aan waagt met Borderlands dat de personages en de wereld van het spel neemt (een mix van retro-futurisme, Mad Max en Firefly) en daar een verhaal over de intergalactische zoektocht naar een kluis aan koppelt, dat eveneens rechtstreeks gelicht is uit de plotlijn van de gameplay. Roth is iemand die in zijn beste momenten (Hostel, The Green Inferno) wel weg weet met dit soort pulp en dus konden we misschien hopen op een film die erin zou slagen om de esthetiek van het videospel te rijmen met die van cinema en daar een eigen creatie uit te brouwen. Die hoop lijkt ijdel bij de opening die een pak expositie op de kijker loslaat, iets wat de film helaas regelmatig blijft doen. Blijkbaar moet ons netjes alles uitgelegd worden in plaats van getoond en is dit meer game dan cinema.
Daar komt bij dat wat wel getoond wordt, niet veel voorstelt: de production design bestaat vooral uit afleggertjes uit andere en betere films. Ook de actie – nooit Roths sterkste kant – is niet meteen memorabel gebracht. De nagel aan de doodskist van de film is evenwel dat een pak bekende namen – Cate Blanchett, Kevin Hart, Jamie Lee Curtis, Ariana Greenblatt, Gina Gershon en de stem van Jack Black – de flauwe plezante uithangt en humor van de aller slechtste soort debiteert.
Net echter wanneer we denken dat Borderlands gaat uitdraaien op een complete ramp, schudt Roth dan toch plots een paar momenten uit zijn mouw die er best mogen zijn. Er zijn een aantal vechtpartijen en achtervolgingen in een oude mijn die eindelijk wat leven in de brouwerij brengen na een uur, en ook de finale is ondanks de bombast eigenlijk wel genietbaar. Plots lijkt Roth zich uit te leven in de wereld die hij geschapen heeft en laat hij alle relativerende humor achterwege om de kijker dan toch een potje visueel spektakel te bieden.
