De beste avond op de Lokerse Feesten is steevast die waarop programmator Peter Daeninck zijn liefde voor all things British mag binnensmokkelen. Dit jaar lukte dat maar half – slechts één Englishman geboekt, mijnheer – maar die combinatie met een Belgische trots, oude Amerikanen en wat vinnige Ieren werkte wonderwel.
Dat de Engelse zomer op zijn stem is geslagen, laat Richard Ashcroft weten. En dat hij bijna had willen afzeggen, maar niet dus, want het is zijn eerste show sinds lang in het buitenland. “Ik had dat certificaat immers niet. Omdat ik dat certificaat niet wilde, know what I’m saying?” Yup, nog altijd even Mad King Richard als ooit, maar verder heeft hij er geen probleem mee dat hij al lang een nostalgie-act is geworden. Meer nog: hij omarmt zijn status als voormalige frontman van The Verve, en daar worden zowel hij als wij beter van.
“We have existence, man, that’s all we share”, zingt de antivaxer, en ondanks dat standpunt is opener “Space And Time” al meteen een van de hoogtepunten. Er is iets aan ’s mans songs dat onveranderlijk warm en knus aanvoelt; helend. Wanneer “Sonnet” volgt, met dat “there’s love if you want it”, voelt het zoals de wekelijkse misviering had moeten voelen, in plaats van als een verplichting.
Ach, we krijgen wat we wilden. Bij een episch “Weeping Willow” bedenk je dat je dit ook een rechtmatig terugclaimen van die Verve-erfenis kunt noemen. Ashcroft heeft die nummers geschreven, het is maar terecht ook dat hij nog eens laat horen wat voor machtige catalogus hij kan voorleggen. En het is niet alsof zijn solowerk zo veel slechter is. “Song For Lovers” blijft opzwepende Britpop, “Music Is Power” een hymne als geen ander.
Mooi ook hoe Ashcroft en bassist Damon Minchella op een kluitje gaan spelen bij drummer Steve Sidelnyk tijdens de solo’s van Steve Wyreman, maar gaandeweg gaan diens patserige truken irriteren. “Pak zijn wah-wah-pedaal af”, noteren we tijdens “Break The Night With Colour”, wanneer de gitarist iets te hard wil epateren. Zelfs Ashcroft steekt er een sigaretje bij op. “Organische tabak”, wijst hij. “Als je keel wat rauw is, is dat het antwoord volgens mijn dokter.” En hij grijnst: “don’t quote me on that.” Waarna hij met een “let’s see if those drugs work” solo “The Drugs Don’t Work” inzet. Het klinkt wat rafelig, alsof het lang genoeg heeft geduurd. Met een kort overleg zie je de band beslissen de set korter dan gepland te houden. Geen “C’mon People (We’re Making It Now)”, dus, enkel nog het onvermijdelijke, niet te negeren “Bitter Sweet Symphony”. Terwijl we ons naar achter haasten om tijdig bij het vervolg te zijn, zien we hoe oud én jong meezingt. Absoluut meer dan nostalgie dus.
Twee jaar geleden triomfeerde ILA in de jongerenbunker van de Lokerse Feesten met nauwelijks twee singles op zak. Kan ze daar vandaag over, nu debuutplaat Ayna al even uit is? Opener “Glory” zegt meteen “ja”, en rukt ongedurig aan de ketting. Als een slang besluipt de genaamde Ilayda Cicek je, om zachtjes haar omhelzing strakker te trekken. Met “In Vain” perst ze je het laatste beetje lucht uit de longen; alleen overgave is mogelijk.
En dat is nog maar het begin. Eerste versnelling. In “Sun” schakelt de tot viertal uitgebreide band een vijftal tandjes bij, en scheurt ILA pas echt de bochten in. Tussen spiegels die dat ‘Ayna’ – spiegel in haar moedertaal Turks – reflecteren, donker uitgelicht in rood en blauw, sluipt ze door “Eternity”, dat ze tot een krachtig slotakkoord brengt met de gitaar heersend omhoog. Waarna ze “Love me!!!” brult in een brutaal “Live To Love”. Kort en bruut volgt “Kill My Mind”, een oorvijg van een song, en een albumtrack.
De ‘hits’ moeten nog komen. Te weten: een zinderend “Do It All Again”, een “Ben Anlamam” waarmee de frontvrouw eer brengt aan de slachtoffers van Turkijes laatste aardbeving die de geboortestad van haar vader trof. We zitten dan al lang in zevende versnelling, nu wordt geen gas meer teruggenomen. Onstuitbaar gaat de band tekeer, verwoestend is het dwangmatige pleidooi van “Home”, maar het is vanzelfsprekend dat onweerstaanbare riffje van “Leave Me Dry” dat de boel binnenkopt. Als dit opnieuw een triomf was, dan een van de verschroeide aarde. Meer bleef niet achter na deze indrukwekkende passage.
“Shout out naar Pixies. Er is na hen zoveel muziek gemaakt, enkel maar door hen!” Richard Ashcroft, drie kwartier eerder. En kijk eens aan: Frank Black en kompanen schieten na enkele lauwere passages in ons land eindelijk nog eens energiek uit de startblokken. Het begint met “Gouge Away”, “Wave Of Mutilation” volgt. En zo gaat dat drie kwartier door. De Jesus & Mary Chaincover “Head On” jakkert lekker. “Isla de Encanta”? Ambiance! Bij “Planet Of Sound” noteren we “Die bas! Die uithalen!” Op het podium staan vier zoutpilaren weinig boeiend te wezen en dat is oké: de muziek spreekt. Pixies zijn dan toch nog eens overrompelend.
Of toch voor één helft. Er komt een nieuwe plaat aan, en van dat The Night The Zombies Came hebben we dan al één voorsmaakje gehad, met “Chicken” kakt dit optreden finaal in. Het al even kakelverse “The Vegas Song” haalt nog meer het tempo uit de set, de David Lynchcover “In Heaven”, gezongen door ondertussen niet meer zo nieuwe bassiste Emma Richardson, redt de meubelen niet. Het duurt tot “Debaser”, dat de eindspurt inluidt, voor we opnieuw vertrokken zijn. Om opnieuw aan te komen. Nog een keer “Wave Of Mutilation”, deze keer de “UK Surf”-versie, en een euforisch “Where Is My Mind?” dat de Grote Kaai aan het zingen krijgt, en dat is het. Geen bissen, wel een drievoudige buiging.
Met hun lamlendige passage op Cactus Festival – en naar verluidt AFF – lijkt het optreden van The Murder Capital bijna een nagedachte, maar dat is buiten de waard gerekend. Blijkbaar lezen deze Ieren recensies, of voelden ze zelf dat er werk aan de winkel was. Er is in elk geval gesleuteld aan de set, én aan de motivatie.
Je voelt het al aan opener “The Stars Will Leave Their Stage”, een nummer dat pas werkt als de groep de juiste spanning weet op te wekken. Vandaag is zo’n dag. Bassist Gabriel Paschal Blake stelt zich patserig aan, frontman James McGovern wandelt het donkere podium op met een stoere zonnebril; pose is alles. En zo energiek en vinnig knalt ook het nieuwe “Can’t Pretend To Know”.
Het is een openingsschot dat kan tellen, maar het is ook nog niets. Het dubbelspan gitaren dat “More Is Less” aanjaagt doet ons “BOEM!” noteren. De intro van “For Everything” doet de fundamenten van deze bunker daveren, en je vraagt je onwillekeurig af of het gewoon dat is wat The Murder Capital nodig heeft om te renderen: een donker betonnen hol.
Er is meer aan de hand, merk je in een grondig verbouwd “Gigi’s Recovery”. Deze band heeft gemerkt dat het materiaal van zijn gelijknamige tweede plaat live dood valt, en dus duikt in deze titelsong een vinnige 4/4-beat op die voor energie zorgt. Blake, hij weer, steekt er meteen ook een prettig basmomentje in. Ook de recente tussendoorsingle “Heart In The Hole” wordt potiger neergezet dan op plaat – hoezo schreven wij hier ooit over een Smash Mouthritme? Een flardje “Linger” luidt het ook al nieuwe “Words Lost Meaning” in, en dat lijkt een rare poging tot anthem, of zo doet het meezingbaar refrein toch vermoeden.
De finale is om in te kaderen. “As the feeling fades away”, brult McGovern de microfoon in, en zijn bandleden vallen naadloos in voor een potig potje postpunken. Smaakt dat naar meer? Godverdomme ja: “Don’t Cling To Life” is de enerverende call to arms dat dit optreden nodig had om tot een hoogtepunt te komen.
Vergeet dat van die Britten, Peter. Volgend jaar: méér Ieren!
