Wie al eens afrees naar de Verenigde Staten weet dat de toegangscontroles daar bittere ernst zijn. Regisseurs Alejandro Rojas en Juan Sebastián Vásquez bouwen hun debuutfilm volledig op rond dat gevoel van niet meteen welkom te zijn en de stress die dat teweeg brengt, deels gestoeld op hun eigen ervaringen.
Stel je maar eens voor, je hangt het grootste deel van de dag in de benauwde positie van een vliegtuigzetel, de vermoeidheid eist haar tol en wanneer je veilig landt en denkt dat je avontuur eindelijk kan beginnen, moet het zwaarste stuk nog komen. Programma’s als Border Security op National Geographic geven met hun focus op drugssmokkel slechts een glimp, maar in de realiteit lijkt US Customs er alles aan te doen om het ‘persona non grata’-gevoel bij elke uitgeputte reiziger te willen versterken met venijnige trucjes. Het begint al, zo ook in de film, met agenten die herhaaldelijk dingen roepen als “Please be quiet!”, “Stay in line!” of “Keep your passports ready!” Niets mis mee, zou je denken, maar veelal wordt het op een dergelijk intimiderende toon uitgeroepen dat het de wachtende massa lijkt te herleiden tot een kudde beesten.
Diego (Alberto Ammann) en Elena (Bruna Cusí), een jong koppel dat van Barcelona naar Miami wil verhuizen, maken een tussenlanding in New York. Nog voor het hun beurt is om door de paspoortcontrole te gaan, lijken de twee niet echt op hun gemak. Zij won via een soort loterij een verblijfsvergunning, hij is echter nog van niets zeker en beseft pas in de wachtrij dat ze ook nog een noodzakelijk formulier moeten invullen om het land binnen te mogen. Diego scant ook één voor één de verschillende douanebeambten en kiest er alvast het loket uit dat hem het meest vriendelijk lijkt. Dat krijgen ze dan ook, maar het maakt uiteindelijk bitter weinig uit. Na de verplichte afname van vingerafdrukken (enkel de duim volstaat al lang niet meer in de States) worden hun paspoorten in een plastic zak verzegeld en wordt hen door de agent in kwestie verzocht mee te gaan naar één van de vele achterkamers voor verdere ondervraging. Wat volgt is een extreem, onaangenaam kruisverhoor dat terecht de vraag doet reizen of de immigratie-agenten een machtsspelletje spelen, louter hun job doen of dat er toch iets niet in de haak is bij Diego en Elenas’ identiteit of hun motivatie om te verhuizen.
De kracht van Rojas en Vasquez’ film is de keuze om alles, met uitzondering van een tweetal noodzakelijke tijdssprongetjes, in real-time te draaien. Dat versterkt niet enkel het gevoel van “Goh, nu duurt het toch echt wel lang allemaal” (het koppel dreigt door het spervuur aan vragen hun aansluitingsvlucht naar Miami te missen) maar ook het beklemmende gevoel van die raamloze vertrekken die legio zijn in een luchthaven. De bijna complete afwezigheid van een soundtrack wordt, naarmate de gesprekken steeds dreigender worden, vervangen door het enerverende achtergrondgeluid van boormachines en hamergeklop die voortkomen uit nabije verbouwingswerken en de nervositeit nog wat aandikken. Het korte maar krachtige Upon Entry blinkt uit door dat soort kleine maar slimme, vormelijke ingrepen, die je bijna zou missen maar die verdorie goed werken. Ook de beperkte cast levert prima werk, waarbij vooral Laura Gómez (bekend van Orange Is the New Black) schittert als de taaie agent Vásquez. Wanneer deze laatste even de verhoorkamer verlaat en Diego beslist om iets te enthousiast door haar papieren te bladeren, is een geniaal opgezet stukje suspense. De grootste verdienste van de prent is dan ook dat we, ondanks de minimalistische aanpak, moeiteloos zevenenzeventig minuten lang op het puntje van onze stoel gehouden worden.