Alien: Romulus

‘Toen ik voor het eerst de Necronomicon, het boek van de Zwitserse artiest H.R. Giger, doorbladerde, wist ik meteen dat het creatuur dat op een van deze bladzijden voorkwam mijn Alien zou worden’. Op de première van Alien: Romulus vertelt Ridley Scott nog altijd met veel smaak hoe hij met een van zijn beslissingen het gezicht van het sciencefictiongenre definitief heeft veranderd. We kunnen de man moeilijk ongelijk geven. Alien gaf ons in 1979 immers de eerste, moderne heldin die min of meer de Bechdel test doorstaat. Bovendien ruimden de gladgeschoren en cerebrale astronauten uit de vorige sciencefictionmijlpaal 2001: A Space Odyssey baan voor een ‘working class’ spacecrew. Tenslotte roept het algemene design van de rolprent, gaande van het Alien-ontwerp van Giger tot de Nostromo ruimtepakken van het Franse stripgenie Moebius, nog altijd bewondering op.

Met Fede Alvarez heeft Scott voor het eerst in lange tijd een talentvolle opvolger gevonden die de populaire franchise een verfrissende toets kan geven zonder dat hijzelf in de schaduw wordt gesteld. Hoe hard fanboy Alvarez zich ook amuseert in deze Alien: Romulus, het is ook vrij snel duidelijk dat hij de parameters moet respecteren die Scott voor hem heeft uitgezet. Alien: Romulus is immers een zogenoemde interquel. De gebeurtenissen spelen zich af tussen Alien en Aliens. Hiermee verzekert executive producer Ridley Scott zich ervan dat de typische stijlelementen, waar de fans op kicken, zullen aanwezig zijn. Cailee Spaeny neemt het stokje over van Sigourney Weaver en speelt de rol van Rain Carradine, een arbeidster die zwoegt en ploetert onder het juk van het mijnbouwbedrijf Weyland Yutani. Als ze te horen krijgt dat de doelstellingen van datzelfde bedrijf veranderd zijn en dat ze daardoor nog een decennium zal moeten werken, zint ze op wraak. Samen met haar vrienden besluit ze een aftands ruimtestation te plunderen. Uiteraard komen ze daar de gevreesde Xenomorph  tegen. Hoewel Spaeny haar streng trekt, is ze jammer genoeg geen Sigourney Weaver. Bovendien wordt ze bijna van het scherm gespeeld door collega David Jonsson. Zijn Andy, de androïde ‘broer’ van Rain, blinkt uit door zijn uitgekiende mix van complete onschuld en stille dreiging.

Regisseur Fede Alvarez beklemtoonde in de media dat hij praktische effecten prefereert boven CGI. In Alien: Romulus houdt hij woord en roept hierdoor dezelfde soort onwezenlijke terreur op die de eerste drie afleveringen van de franchise kenmerkten: van de beklemming van een ruimtecapsule in Alien, over het industriële niemandsland in Aliens, tot de razendsnelle tracking shots in Alien 3. Tegelijk vernieuwt hij ook met breedbeeldcomposities van een planeet met ijsringen die kunnen wedijveren met die van Dune. Als kers op de taart trakteert de cineast ons tenslotte op een huiveringwekkende actiesequentie waarin de zwaartekracht en het gebrek eraan, centraal staat. Een mooi voorbeeld van de complexer wordende visuele maturiteit van de regisseur van Evil Dead  en Don’t Breathe.

Alien: Romulus  is een liefdesbrief van een fanboy aan zijn meest geliefde franchise. Ondanks de voornoemde parameters injecteert Fede Alvarez terug broodnodige nagelbijtende spanning  in de Alien franchise. Samen met de wederopstanding van de Predator in Prey, kunnen we alleen maar concluderen dat de toekomst er rooskleurig uitziet voor twee van cinema’s meest geliefde monsters.