“I opened up my closet, and a skeleton came out”: de nieuwe Hamish Hawk zet de gewoonlijke woordspelingen en lyrische spelletjes in voor een erg persoonlijk album.
Twee platen had Hamish Hawk nodig om een onzeker begin als singer-songwriter om te gooien tot iets anders. Op Heavy Elevator (2021) en opvolger Angel Numbers (2023) ontpopte de Schot zich tot een interessantere showman; een zanger die het drama van Morrissey paarde aan de muzikale fijnzinnigheid van Neil Hannon (Divine Comedy), en van beiden de literaire scherpte leende. Alleen al voor de bon mots (“how can you get off / When you never got on?”) waren beide albums een plezier om horen.
“Ik heb de teksten deze keer minder vergezocht gemaakt”, meldt Hawk niettemin in de perstekst bij A Firmer Hand. Ha, bloody, ha: wie zijn plaat begint met “He said, ‘Death-wise, I wanna be cremated’ / I said, ‘That sounds like something the Ramones —’, and then I hesitated” heeft juist niets afgeleerd. Dit is nog altijd slimmigheid op slimmigheid gestapeld, coupletten die tot hun juiste ‘hèhè’-gehalte zijn fijngeslepen. Luister naar “Men Like Wire” waarin Hawk croont “He did an uncanny Franky Valli”. Hoezo, niet vergezocht, hoezo minder kunstmatig? A Firmer Hand is meer winkwink nudge nudge dan de hele Monty Pythoncarrière in zijn geheel. Say no more!
En toch is er iets veranderd. Met het zelfvertrouwen uit de goeie ontvangst van Heavy Elevator en Angel Numbers op zak, durft Hawke eindelijk persoonlijk te worden. “Dit is de eerste plaat waar mijn ouders misschien niet van zullen genieten”, geeft hij toe. En dat kan kloppen. Dit is een onbeschaamd homoseksueel album, waarop gay rijmt met vrolijk, maar net zo goed met schaamte, schuldgevoel en heel veel ongemak. Het dreigende “Machiavelli’s Room” begint nog veelbelovend – “I feared I was close to love / I felt him fit me like a glove, no kiddin” – maar eindigt ergens in “four storeys of fresh hell”.
“I watched my body soften in front of men built like wire”, raast Hawk beleefd in de zinderende rocksong “Men Like Wire”, en je hoort dat hij en zijn band de afgelopen jaren véél gespeeld hebben. Onder de auspiciën van vaste producer Rod Jones (Idlewild) werd gestreefd naar een livegeluid. Je hoort hoe strak en los tegelijk de band kan spelen in de aanstekelijke funk van “Big Cat Tattoo”, waarin Hawk afrekent met een onuitstaanbare patser “with all the modesty of big tech in boom”. “And yet, and yet, and yet…”; aantrekkingskracht beweegt in een universum apart.
“Disingenuous” klinkt dan weer als een uitdaging: “natúúrlijk kan ik Morrissey in zijn rockabillyperiode neerzetten.” Kan hij, maar de voormalige Smithsfrontman was eerst, dus: no need. Beter is het stemmig ronkende “Nancy Dearest”, of het uitbundige “You Can Film Me”, waarin Hawke voluit zijn eigen, unieke zelf kan zijn.
Zo eindigt het ook. Eerst met de slechte woordspeling “Milk An Ending”, dan met het nog slechtere “The Hard Won” – yup. Het is twee keer Hawk in introspectieve modus, en die staat hem. Het voelt alsof hij ondanks die vier platen in de rugzak nog altijd maar aan het begin staat, en alles mogelijk is. Schrik niet als de volgende plaat weer eens helemaal anders klinkt.
Al steken we onze hand er voor in het vuur dat de teksten nog altijd zo hard hun best zullen doen dat het vermoeiend is. En maar goed ook.
