Zoë Kravitz, dochter van muziekberoemdheid Lenny Kravitz, heeft er al een behoorlijke acteercarrière opzitten, met rollen in Mad Max: Fury Road, Big Little Lies en vooral The Batman als bekendste exploten. Met Blink Twice neemt ze voor het eerst plaats in de regiestoel (ze schreef ook zelf mee aan het script) en ze doet dat met een prent die zeker niet geheel ontdaan is van verdienste, maar die er ook nooit echt in slaagt om de gecreëerde vormelijke en thematische verwachtingen echt in te lossen.
Grootste troef van Blink Twice is zeker de wat eigenzinnige ritmiek die de film van bij de start tekent. Kravitz lijkt uit te zijn op het zoeken van een soort symbiose tussen film, de gefragmenteerde aard van nieuwe media en de roes van verdovende middelen, en slaagt er enigszins in om van dat idee meer te maken dan louter een holle frase: Blink Twice is bewust morsig, slordig gemonteerd en a-lineair, al blijft het ook allemaal wel bij proberen, eerder dan het concept doordenken.
De stijl past in ieder geval bij het verhaal over twee medewerksters van een cateringservice die na een dure receptie mee het vliegtuig opstappen met de entourage van tech-superster Slater King (we herkennen onder hen onder andere veteranen Christian Slater, Kyle MacLachlan en Geena Davis). King (Channing Tatum in een van zijn betere vertolkingen) is een steenrijke zakenman die zich na een niet nader genoemd geval van grensoverschrijdend gedrag terugtrok uit de schijnwerpers en op zijn privé-eiland zijn leven probeerde te beteren. Het is dat eiland – een oord gevuld met champagne, designerdrugs en duur feestgedruis – waarnaar de beide protagonisten mee op sleeptouw worden genomen samen met nog een handvol vrouwelijke partners van de aanwezigen.
Het spreekt voor zich dat er meer zit achter de plot dan enkel het feesten en het is daar dat het script zich een beetje begint te vergalopperen. Naarmate alles vordert, wordt dit een soort ‘light’ versie van Promising Young Woman, maar dan zonder de schitterende beeldtaal en de gelaagdheid van die titel. Dat levert een hybride kijkervaring op: enerzijds is de vormgeving net als de plot intrigerend genoeg om ons geboeid te houden, anderzijds laat elke nieuwe stap in de film ons ook meer op onze honger zitten en blijkt alles wat doorzichtig en makkelijk naarmate de finale nadert. Daarmee schrijft Blink Twice zich bij in een traditie van recente films zoals The Hunt en The Menu die allemaal opgebouwd zijn rond een politiek of maatschappelijk heet hangijzer en daar initieel een sterke
conceptuele benadering en dito visuele signatuur rond opzetten, om dan uiteindelijk een erg veelbelovende start niet te kunnen verzilveren en afmaken. Je moet het Blink Twice nageven dat de prent het lef heeft op zijn minst een beetje anders te willen zijn en voor meer gaat dan louter zomers vertier, maar uiteindelijk glijdt het ook allemaal heel snel af naar een uiterst conventioneel horrorspektakel dat echt niet genoeg om het lijf heeft om bij te blijven.