Geographies of Solitude toont hoe een schijnbaar verlaten eiland dat bekend staat om de vele schipbreuken en kuddes wilde paarden, een verborgen reflectie is van onze afdruk op de natuur. Op Sable Island, een zwaardvormig Canadees eiland van 40 kilometer lang en gemiddeld anderhalve kilometer breed, onderzoekt een bijzondere vrouw de natuur. Volledig afgezonderd van de rest van de samenleving meet ze de gevolgen van onze achteloze menselijkheid. Jacquelyn Mills houdt met haar immersieve en sensorische documentaire de aandacht van het grote publiek helaas maar nauwelijks vast, misschien wel kenmerkend voor de globale klimaatverandering op zich.
De opmerkelijke vrouw die centraal staat in de film is Zoe Lucas. Ze woont al zo’n veertig jaar op het eiland voor de kust van Nova Scotia en geeft zich volledig over aan het bestuderen van de wilde natuur en het ecosysteem van de plek waarop ze als twintiger verliefd werd. De camera van Jacquelyn Mills volgt haar terwijl ze haar dagelijkse route over de zandstranden, duinen en grasvlaktes en langs de schaarse zoetwatermeertjes aflegt. Onbewust koos ze voor een leven in afzondering. De liefde voor haar werk beïnvloedde bijna vanzelfsprekend haar keuzes totdat ze niet meer terug leek te kunnen naar een alledaags bestaan op het platteland. Steeds geraakte ze dieper en dieper verweven in haar eenzaamheid, met het geruis van de wind door de hoge duingrassen als enige gezelschap.
Via het leven van Zoe Lucas schijnt de film een licht op de aanhoudende plasticvervuiling van onze oceanen. Wat Lucas alleen al jaarlijks verzamelt op de stranden van Sable Island is genoeg om een kleine winkel mee te vullen. Bijna compulsief pent ze al haar vondsten en observaties neer in een gigantische spreadsheet en brengt ze niet alleen de dieren en planten van het eiland in kaart, maar ook al het plastic dat er aanspoelt. Door te antwoorden op briefjes die per heliumballon bij haar terechtkomen en door lezingen te geven op het platteland hoopt ze mensen te sensibiliseren. Begrijpelijk worden doorheen de film het hoofpersonage, maar ook de vrouw achter de camera, alsmaar neerslachtiger bij elk nieuw stuk krullend plastic dat ze oprapen.
Geographies of Solitude geeft een stem aan Sable Island en het unieke ecosysteem is een belangrijk personage in de film. Het draagt ook letterlijk bij aan de beelden en geluiden die de prent opmerkelijk maken. Jacquelyn Mills lardeert haar film met experimentele shots, een bijna cliché gebruik van lichteffecten en superimpositie, maar gelukkig ook met enkele verfrissende technieken. Zo ontwikkelde ze stukjes film in een oplossing van zeealgen en worden sommige microscopische shots van insecten en andere ongewervelde diertjes vergezeld door een soundtrack van hun geluiden opgenomen met ultrasone microfoons. Ze onthult de klanken van een slak die over de gladde oppervlakte van een paardenschedel glijdt, of van het geritsel van een duizendpoot die een minuscuul blaadje beklimt.
Deze trage documentaire biedt een blik op het leven van Zoe Lucas door de ogen van het eiland, maar ook niet meer dan dat. Tegen de tweede helft van de film valt de vertelling bij momenten in herhaling waardoor het al snel moeilijk wordt de aandacht erbij te houden. Bij een documentaire die steunt op een boeiend maar simpel verhaal, schuilt de kunst in het betoverend maken van elk individueel shot, iets waar Mills meestal wel, maar niet altijd in slaagt. De shots die aan het begin van de film nog magnetiserend werken, gaan tegen het einde vervelen, wat een beetje onvermijdelijk lijkt voor een film gedraaid op een eiland van nauwelijks veertig vierkante kilometer.
