Na de triomftochten in de Roma en op Pukkelpop speelde NAFT deze vrijdag ten dans in het Openluchttheater van het Rivierenhof. De verwachtingen waren dus niet min, maar ze bliezen zelfs de occasionele plensbuien probleemloos uit de lucht.
Elke vrijdag organiseert het district Deurne in Antwerpen gratis optredens in de feeërieke setting van het Rivierenhof. Dat levert steeds een gevarieerd programma in verschillende genres op. De bijhorende opkomst en kwaliteit kunnen soms erg variëren, maar het moet gezegd: dit jaar werd er enorm sterk geprogrammeerd. Zo kregen we al op één avond Aili, Asa Moto én Lefto voor de kiezen, een andere keer Sukilove en Bert Dockx Band, of een coverband van het repertoire van de jonge Nick Cave.
Het principe van vol is vol wordt gehanteerd, dus soms is het gokken hoe vroeg je het best afzakt naar het OLT. Soms sta je er dan alleen, maar gezien de explosie die NAFT meemaakte, nemen wij geen risico om voor een gesloten poort te staan – wij kijken wel uit. Hun concert dat voorzien was in de foyer van de Roma moest opgeschaald worden naar de grote zaal en ook die zaal verkochten ze in geen tijd uit. Op Pukkelpop volgde vorige week nog maar eens de bevestiging. Dus togen we ruimschoots op tijd naar de venue om ons aan te sluiten bij de reeds gezellige drukte.
Die grote massa kwam ook het voorprogramma Pachyman ten goede. Deze goedlachse multi-instrumentalist uit Puerto Rico mag gerust your favorite one-man-reggae-band worden. Voor ons staat slechts één man op het podium, vrolijk vibend achter een zelfgebouwde meng/mixpaneel-opstelling en hij stelt ons zijn band voor door om de beurten alle schuiven van zijn mengpaneel open te gooien. Schuif één: on drums: Pachyman! Schuif twee: on bass: Pachyman! Maar het geluid dat deze ene kleine gestalte voortbrengt, is aangename en vooral heel vol klinkende rootsreggae van het zuiverste pompwater.
Ook een goede vondst is dat zijn instrumentarium ondersteboven hangend naar het publiek is gericht, waardoor we dus zelf kunnen zien hoe hij zijn nummers opbouwt door schuiven open en dicht te zetten, en aan allerlei knoppen te draaien. Niets in de zakken, niets in de mouwen. Als een gekke wetenschapper danst hij achter zijn opstelling, zijn handen dartelen over de toetsen en rekken drumtics in de echokamer. Af en toe speelt hij extra noten op de synths of haalt hij zijn melodica boven (een instrument dat – samen met de koebel misschien – werkelijk nooit iets mis kan doen), en schuiven we richting de sound van Augustus Pablo nadat we ook al eerder mochten discoskanken. Mocht dat woord nog niet bestaan, we hebben het toch maar mooi gedaan. Een prima set en dito opwarmer.
De shows in de Roma en op Pukkelpop hadden we gemist, dus het is met gezonde nieuwsgierigheid dat we klaar staan voor een van de buzzbands van het moment. Normaal zou u ons eerder betrappen op een licht blasé en achterdochtige houding van don’t believe the hype, maar dat is niet geloofwaardig vol te houden wanneer je de kracht van NAFT aan den lijve hebt ondervonden.
Met vier blazers, twee drummers en een batterij aan elektronische effecten maakt deze band live techno die Genghis Khan-gewijs verschroeiend komt aandonderen en waartegen verzet geen lievemoederen helpt. NAFT, dat is een heel optreden lang blazen en pompen tot de tank vol zit en ze de hens er moeiteloos in steken. De trompet van frontman Robbe
Latré loeit sirenegewijs, het hoofd van drummer Dimitri Defossé knikt onophoudelijk op en neer als een oliepomper in de woestijn. Het is volle petrol vooruit in een stroom van nineties-ravebeats op het tempo van de indrukwekkende ademteugen van Floris de Smet op de bassaxofoon – Remco Evenepoel laat alvast weten jaloers te zijn op zo’n longinhoud.
De groep is volledig in het zwart gekleed en het podium oogt industrieel, maar het geluid is veel warmer, waarbij ook minder bekende nummers makkelijk stand houden naast covers van klassiekers als “Strobot” of “Push” in de bissen. Wij zijn nooit in de Zillion geweest, maar de adrenaline die daar naar verluidt rondgierde, is ook bij NAFT niet van de lucht. De regen viel misschien bij momenten neer, de handen gingen onverminderd de lucht in. Niemand die er ook maar een greintje aandacht aan schonk.
NAFT heeft momenteel de juiste golf te pakken en surft er vrolijk op mee. Ze hebben hun bandnaam zelfs niet nodig: ze hebben de wind volop in de zeilen, klaar om de wereld rond te reizen.
