Wat doet een rasmuzikant die zich op een dood spoor bevindt? Hij keert terug naar oude beproefde recepten. Althans, dat is hoe Hugh Coltman het aanpakt op Good Grief.
Zijn zesde soloalbum is het al, sinds Coltman de Engelse blues-sensatie The Hoax eind vorige eeuw gedag zei en naar Frankrijk verhuisde. Ah, l’amour, you know.
Na enkele soloalbums maakt Coltman de voorbije jaren vooral in Frankrijk het mooie weer met goedgekozen jazzstandaards, maar op Night Trippin’ uit 2022, vol eigenzinnige covers uit het gigantische oeuvre van Dr John, liet hij al horen dat hij uit de dwangbuis van de platenfirma wou breken. Geholpen door een aankomende midlifecrisis en de Covid-pandemie, zonderde Coltman zich af om te doen wat hij het best kan: goede teksten met een boodschap neerpennen, vergezeld van bluesy akkoorden.
In Coltmans manier van zingen zit al een hoge graad van melancholie vervat, getuige de tegeldansende opener “Take Away” en “Man Up”, een jazzy aanklacht tegen de Britse stiff upper lip. Die jazzperiode zindert ook nog na in “Mountain” (“I’m a fugitive of grief”).
“Keyboard Warriors” klinkt lieflijk, maar schijn bedriegt, wie zich in de tekst verdiept, ontdekt een striemende aanklacht tegen diegenen die zich graag achter hun keyboard verschuilen en hun gal spuien, en ondertussen denken dat ze de wereld van de ondergang gered hebben (“Keyboard Warrior you don’t see the damage that you made or the broken glass or bones left in your wake” en “Your tea is cold and murky but your view is lasertrue”, of nog “You’re the one to get things done, you’re the keyboard warrior”).
Maar waar het om draait op Good Grief, is die sluimerende midlifecrisis. En wat is een betere manier om die te bezweren dan de snijdende gitaar van compagnon de route Matthis Pascaud en die stomende rhythm & blues uit zijn Hoax-periode? Niks dus, “Mid Life Crisis” is zonder twijfel een van de hoogtepunten van dit album: “Well my dad he was a loner I guess I am one too / But I try to smile at strangers / That’s not what you’re supposed to do / When I’m blue I smile at you much to the same effect / This is my Mid Life Crisis and I’m socially inept”.
Vader Coltman krijgt nog een extra vermelding in “Jumper”, een melodieus en gevoelig nummer met swingende contrabas, zo’n ode wil iedere vader wel. En heel soms zegt een titel al genoeg, zoals “Maybe I’m Afraid”. Zijn we niet allemaal een beetje bang van wat de toekomst gaat brengen, of van hoe we het verleden hebben aangepakt (“Maybe I’m just afraid, Nothing to do with you, Maybe I’m just afraid, All these shadows in my closet, And what they’ll make me do, All these shadows in my closet and what they’ ll do to you”)?
Iedere muzikant zou zijn midlifecrisis van zich moeten afschrijven zoals Hugh Coltman op Good Grief. Dit album is niet alleen een goede woordspeling, maar een voorbeeld van hoe je je verdriet en smart kan ombuigen tot iets moois en blijvends.
