Het was zondagavond een slechte dag voor de barbeheerder van het Openluchttheater Rivierenhof. Werkelijk niemand vond het nodig om tijdens het optreden van Kae Tempest even te gaan bijtanken. Daarvoor hield de dichter hun publiek te veel aan de lippen gekluisterd.
“Jaren geleden, toen ik nog The Book Of Traps And Lessons aan het opnemen was, slikte ik paddenstoelen”, vertelt Kae Tempest wanneer die opkomt. Het applaus is altijd te groot om er meteen in te vliegen als de Britse artiest opkomt, en er moet vooraf sowieso iets uitgelegd: “Ik zal straks beginnen, en dan ga ik door tot het gaatje. Tussendoor wil ik niets zeggen.” Maar dat van die mushrooms dus: “Ik lag in een vijvertje te dobberen, en hoorde een stem die zei: het is gedaan met afzien, de tijd van dienstbaarheid begint.” En Tempest begreep het niet, want de tour rond die plaat zou een persoonlijk dieptepunt worden.
Vandaag, volop in transitie – je hoort het aan de veranderde stem – staat hier een gelukkiger persoon. “Nu begrijp ik wat ik toen hoorde”, zegt hen vol dankbaarheid over dat “the time of serving has come”. En dat hen zo blij is om de vreugde van muziek te mogen delen. Dat is meteen duidelijk wanneer toetsenist Clare Uchima “Priority Boredom” in gang zet; het klinkt swingender en melodieuzer dan het nauwelijks twee jaar oude origineel.
Als één ding dit optreden kleurt, dan wel dat Tempest een nieuwe levensfase is ingegaan. Geen wonder dus dat dat “I used to make plans, now I make decesions” van “No Prizes” helderder dan ooit naar voor komt. In “Salt Coast” gaat het van “Keep growing / And it will get better”. En wat ook al even terug is: het ratelend rappen. Het spervuur aan woorden van “Thinking Clearly” legt opnieuw de brug naar hun hiphoproots, “More Pressure” wordt eveneens aan hoge snelheid afgerateld. Net zo goed laat Tempest in de tweede helft de muziek spreken. Je ziet hen genieten van de break, vervolgens rustpunt “Grace” pakken. “Let me be love”, pleit Tempest, en alle begeleiding mag wegvallen; dit kan hen solo.
Waren vorige passages van Tempest in dit land telkens handig opgehangen aan de plaat van het moment, dan mist dit optreden een overkoepelende lijn. Midden in de set wordt oud werk van debuut Everybody Down en Let Them Eat Chaos in een bijna-medley samengevat. “Europe Is Lost” en “Marshall Law” worden verkort in elkaar gedraaid, “We Die” volgt naadloos met die onuitwisbare les: “The point of life is live, love if you can, and pass it on.” “Ketamine For Breakfast” zet hen alweer zonder begeleiding in. Pas halverwege mag die muziek weer invallen, waarna je in “Circles” noteert hoe hen minder scherp dan vroeger klinkt; ronder.
“I wanted obsession, adrenaline, mess”, gaat het in het op jazzy ondertonen drijvende “These Are The Days”, en het voelt bijna als de getuigenis van een herboren iemand. Dat soort religieuze overwegingen past wel bij een avond waar de devotie niet van de lucht is. Tempest is al langer een goeroe voor een bepaald soort publiek, en dat merk je vanavond niet alleen aan de drukte.
Met “Holy Elixir” zijn we langzamerhand rond, en dus herneemt Tempest in dat nummer flarden van al wat vooraf kwam. Waarna hen achter Uchima gaat staan, en de muziek minutenlang het hoge woord mag voeren. Pas wanneer er echt geen noot meer ongespeeld is, komt de Brit opnieuw naar voor. Een niet uitgebracht nummer krijgt deze tour zijn vuurdoop, want een nieuwe plaat komt “vroeg volgend jaar” uit. Het klinkt virulent, onweerstaanbaar trots in zijn queerness. “Ze zullen nog standbeelden voor ons oprichten”, gaat het, en “you don’t need permission to shine”. Het spelt nog maar eens uit dat Kae Tempest zich niet langer verontschuldigt voor wie die is.
Natuurlijk volgt “People’s Faces”, een hymne die sinds zijn release in 2019 breed is omarmd. “My sanity’s saved, ‘cause I can see your faces” gaat het, en zo eindig het ook. “Ik heb jullie gevoeld. Bedankt!”, klinkt het na afloop, en Tempest geeft toe dat die dat niet altijd voelt bij “I love people’s faces”. Maar vanavond wel. Solo brengt hen nog “Hold Your Own”. Vandaag wordt het voor de gelegenheid beschouwd als gedicht, we hebben het doorheen de jaren veel vormen weten aannemen. Het is dan ook de quintessentiële Tempest. “Taste the salt of friendship / Notice the movement of a stranger / Hold your own / And let it be / Catching”, pleit hen voor een vorm van menselijkheid, van solidariteit; het soort herinnering dat altijd even welkom is. We horen niemand protesteren.
Misschien was dit dus gewoon de misviering in de kerk van Kae Tempest – het was uiteindelijk zondag. Het punt was: zelfs de meest sceptische mens was ook vandaag weer overstag gegaan.
