Dit najaar viert Toutpartout zijn dertigste verjaardag. In het Rivierenhof nam het boekingskantoor alvast een klein voorschot met een dubbeloptreden van een tweespan sterkhouders. Phosphorescent en Mdou Moctar mochten hun tenen dan elk in een andere hoek van de roots hebben geplant, wat ze deelden was: spelplezier en generositeit.
Het aperitief is lokaal. Sam de Nef, bekend van zichzelf en het al te snel heen gegane garagebandje Danny Blue & The Old Socks, heeft al even de handen in elkaar geslagen met Camille Camille, en zorgt zo voor een aangenaam begin. “We hebben maar een half uur, dus we gaan niet veel praten”, is alvast een bindtekst te veel als je dan toch wil schrappen. Maar verder geen klachten over de mooie folk van het duo – aangevuld met de heerlijk woelige drummer Denis De Meester en de immerlijk, eeuh, meesterlijke cellist Frederik Daelemans (Meskerem Mees, Tamino). De zang van Camille doet bij momenten denken aan Karen Dalton, soms waaiert ze etherisch uit. Zijn croon is dan weer warm en diep. Nu nog songs die écht aan de ribben blijven kleven – er staat een nieuwe EP op stapel – en we geloven dat in dit kameraadschap meer zit.
Een uurtje Phosphorescent, dat wil zeggen dat Matthew Houck ons dat akoestisch begin moet ontzeggen, maar ook dat hij moet focussen. Het is onze winst – wat was ‘ie goed, zeg – maar ook ons verlies: deze mooie set had langer mogen duren dan dat uurtje dat hem was toebedeeld. Van bij opener “C’est la vie” ademen de muzikanten de gemoedelijkheid van een bar band uit; ze komen hier gewoon even spelen, en gelet op de gegroefde Nashvillekoppen die toetsen en pedal steel bemannen – Die stetson! Dat stoïcijns roken! –is dat precies wat ze al jaren gewoon zijn.
Het is ook gewoon ontroerend hoe Houck nu al twee platen lang van huiselijk geluk prachtmuziek weet te maken. Was die opener al berustend, dan zucht hij in het bloedmooie – u had ons kippenvel moeten zien – “Revelator” ” I got tired of sadness / I got tired of all the madness / I got tired of being a badass all the time”, en een warm dekentje vleit zich over het OLT. Het is augustus, het koelt al wat sneller af nu het duister vroeger valt, maar op het podium gloeit het ene kampvuurnummer na het andere op.
“Impossible House”: half opgetrokken uit weemoedige pedal steel, half uit melancholische snik. “There From Here”? Een pracht van een liefdesverklaring, een omarmen van hoe het leven soms het leven kan zijn. En dan is er nog het bijna jolige “New Birth In New England”, dat vandaag meer en vrolijker swingt dan ooit. Het is jammer dat we na zo’n begin een versnelling lager moeten, want Phosphorescent eert zijn countryroots altijd iets meer dan nodig. Met een cover van “Blue Eyes Crying In The Rain” van Elton Britt and The Skytoppers bijvoorbeeld, dat Houck toch vooral leende van held Willy Nelson, of een weids en dromerig “Wide As Heaven”.
Vanzelfsprekend is “Song For Zula” het culminatiepunt. De onwezenlijke coole Ricky Ray Jackson vangt die afwezige strijkerssample op met zijn pedal steel, drummer Christopher Marine zet die basloop op. “They say love is a burning thing”, zingt Houck, en dat is meer dan onze knieën écht aankunnen; we houden ons recht op karakter. De band verdwijnt zes minuten te vroeg; de oudste truc in het boekje om een bisnummer te krijgen. Het is er eentje om duimen en vingers van af te likken. “Tell Me Baby (Have You Had Enough)” is het soort countrydekentje waar het heerlijk in wikkelen is, tot de band het een pittig slot geeft. Want we gaan hier nog niet in slaap vallen.
Het zit Mdou Moctar niettemin niet mee nadien. Terwijl de silhouetten van de band in het duister plaatsnemen, spelt een donkere stem onheil, maar wanneer de muziek losbarst merk je hoe de geluidsmix rammelt. En ook Mahamadou Souleymane zit niet echt goed in zijn vel. Zagen we hem hier enkele jaren terug Het Bos afbreken met vinnig gitaarspel, dan hapert dit begin. Waar de gitaren horen te loeien, waait nu de woestijnwind door kieren en spleten.
Dit is een dieselkwestie; het duurt tot flink in de set voor we vertrokken zijn en deze Jimi Hendrix van de Sahel zijn heerlijk gitaarhelderige zelve wordt. Friemelend op zijn snaren, shreddend, gaat hij tekeer. We horen in zijn solo’s hoe de platen van Jeff Beck een ereplaats in zijn huisschrijn moeten hebben. En dan is er dat laatste halfuur, waarin de band van de ketting mag. Tomeloos gaan ze tekeer, met gitaarspel dat trekt en stuwt, een ritmesectie die bijt als een nijdige bulldog. Slotnummer “Tarhatazed” is uiteindelijk zelfs verschroeiend, wat we van bij het begin hadden verwacht. Het is ondertussen pikdonker, de klok van twaalf nadert: spokenuur. Maar met een uitdrijvingssessie als die van Mdou Moctar zijn alle geesten verdreven: we zijn veilig.
