Scandinavische misdaadfilms en thrillers zijn de laatste decennia een soort genre op zich geworden. Er wordt geleend van Amerikaanse voorbeelden, maar het geheel wordt steevast geïnjecteerd met wat de conventies geworden zijn van de noordelijke cinema: stuurse en solitaire personages, een doemsfeertje en een vaal kleurenpalet. Die aanpak geldt zowel voor series als voor langspelers en het moet gezegd dat Birthday Girl tenminste op dat vlak een klein beetje een uitzondering probeert te vormen: geen loden hemel en woeste natuur die op het gemoed van de protagonisten weegt, wel een lichtere toon en zonovergoten, felle kleuren. Het probleem is dat dat alternatief helaas geen haar beter is: de fotografie is lelijk en uitzonderlijk hard digitaal, en baadt bovendien in een irritant soort rozige glans (om nog maar te zwijgen over de gemakzuchtige snelle montagesprongen).
De zonnige omgeving is te danken aan de cruise die moeder Nanna boekte voor de achttiende verjaardag van haar dochter Cille, die ook haar beste vriendin meebracht. Er hangen behoorlijk wat spanningen in de lucht en die leiden ertoe dat het drietal gescheiden raakt tijdens het feesten, met als gevolg een nacht die helaas helemaal anders afloopt dan verwacht. Het script transformeert vervolgens in een onderzoek waar de moeder niet al te goed uitkomt – iets wat de kijker eigenlijk al heel snel doorhad, maar de film slaagt er wel in een waas van geheimzinnigheid over alles te leggen die toch ietwat intrigerend werkt. Ook visueel kiest regisseur Michael Noer nu voor een meer bedaarde en contemplatieve aanpak die erin slaagt om aan de luxueuze omgeving een dreigend aura te schenken – herhaalde shots van lange rijen cabines en reddingsboten krijgen iets akeligs.
Even lijkt het erop dat Birthday Girl echt ergens heen gaat, maar dan wordt er besloten dat de kern blijkbaar niet sterk genoeg is en wordt het detective spelen door de moeder niet alleen nodeloos lang uitgesponnen tot op het onnozele af, er wordt ook nog een ridicuul en totaal overbodig element bij gesleurd dat voor wat extra spektakel moet zorgen, maar dat eigenlijk gewoon aanvoelt alsof de makers geen beetje vertrouwen hadden in eigen kunnen en in het verhaal dat ze aan het opbouwen waren.
Daarmee is Birthday Girl uiteindelijk een half goed idee voor misschien een tiende van een goede film. Ergens zit er een betere versie verborgen die opgebouwd is rond het kwartier waarin een geslaagd concept vertaald wordt in een sterke visuele partituur. Wat voorafgaat is het bekijken nauwelijks waard, wat erop volgt heeft het lef niet door te gaan op het eerdere elan.
