Mooi in het midden van het optreden van Tourist LeMC gemikt zit “We Begrijpen Mekaar”, misschien wel het mooiste nummer dat de stadstroubadour al bij elkaar heeft gepend. Drie woorden, tweeduizend kelen die meezingen, kippenvel per strekkende meter en slechts één boodschap: verbinding. Tourist de bruggenbouwer brengt iedereen samen. ‘Ne zanger is een groep’, maar ook een publiek.
We krijgen een XL-versie van de theatertournee die hij het afgelopen jaar heeft ondernomen. Nu dragen theatertournees vaak een risico op een avondje Radio 1-waardig knikkebollen in zich, maar vanavond brengt de liveband goede versies van Tourists nummers (die ondertussen ook al de status van klassiekers hebben verworven): potig waar het kan, ingetogen waar het moet. De gaststemmen van Raymond, Meskerem Mees of Bert Ostyn worden door de band zelf opgevangen. Enkel Laura Tesoro kwam als gastzangeres het podium op. Met zo’n sterke begeleiding in de rug moet Tourist enkel behendig meesurfen op de liefde en het enthousiasme die vanuit de tribune op het podium afstralen. Je zou kunnen zeggen dat het dat publiek is dat vanavond dit optreden tot een beleving gemaakt heeft, maar den Tourist heeft die mensen toch maar mooi bij elkaar gekregen.
Iederéén houdt nu eenmaal van Johannes Faes. Akkoord, door deelnames aan allerhande familievriendelijke tv-programma’s zijn de kantjes er erg afgevijld in de loop der jaren en je kan dat jammer vinden – maar dat is dan úw probleem. Faes is niet veranderd, alleen de perceptie. Vanavond zegeviert die charmante hiphopper van ’t Stad (die al lang het label hiphop overstegen is) met het hart op de juiste plaats en met de ogen open voor kleine universele waarheden De beschrijvingen in “Tramontane” zullen tot in de eeuwigheid werkelijk iederééns jeugdvakantie weergeven.
Vol bravoure – borstkas naar voren, armen vaak breed – declameert hij zijn kwetsbare teksten, zoals in de spoken word-intro of het laatste bisnummer “De Ander Zijn Wij”. En wanneer het geheel neigt naar godsdienstleraarvibes, zal hij altijd wel de sfeer breken met een zelfrelativerende kwinkslag – ‘Want dees is mijn lievelingslied, en ik zen mijn favoriete artiest, ’t zal wel zijn’. Dat is de sterkte van Tourist: nooit preken, wel met een glimlach doen nadenken.
En doen zingen.
“We Begrijpen Mekaar” is immers niet het enige moment dat artiest en publiek in elkaar opgaan. Oudje “Mijn Stad” zwelt aan tot een anthem (uiteraard is dit makkelijk scoren hier, maar ze zijn in Antwerpen al snel blij als er iemand scoort), tijdens “Deze Nacht” vullen niet alleen de stemmen, maar ook de gsm-lichtjes het OLT. Cheesy? Misschien, maar dan had je erbij moeten zijn. In “Koning Liefde” krijgt hij liefdevol ‘paljas!’ naar het hoofd geslingerd en in “Bilan” krijgen de mensen wat hen toekomt wanneer hij een rondje door het publiek maakt. Het is allemaal een opmaat voor “Horizon” waarin Wally zijn solomoment krijgt en het OLT ontploft: een meezingmoment van Oasis-proporties en de gehoorschade nemen we er graag bij.
Vanavond speelt Tourist een thuismatch, ook al woont hij tegenwoordig niet meer in ’t stad. ‘Sommigen zeggen dat ik te veel liekes schrijf over Antwerpen. Ik hou van Antwerpen maar ik kom overal graag … Behalve in Gent’. De schalkse glimlach verraadt dat de randjes er blijkbaar toch nog niet helemaal afgevijld zijn. “Antwarpe” van de Strangers is de enige logische keuze als afscheidsmuziek voor dit fijne chauvinistische feestje.
