Het rammelt lekker, het swingt als een tiet: Two Flies In One Clap, heet dat in slecht Engels. Het debuut van het Kempische Itches brengt psychedelische punk van het zuiverste water. “Dit is het enige wat ik met mijn leven wil doen”, vertelt frontman Philippe Peeters.
enola: Hoe is het begonnen? Omdat we toch maar binnen zaten met die pandemie?
Philippe Peeters: “Neen hoor. Arno, onze drummer, en ik, zijn er al vooraf aan begonnen. We hadden elkaar gevonden via een annonce op de website van Humo, en begonnen te jammen. Ik weet nog dat ik die eerste keer bij hem thuis aankwam, met een fles whisky om het ijs te breken. Daar was hij nogal van gediend.” (lacht)
“Het klikte, maar daarom wisten we nog niet wat we precies wilden spelen. Dat was een vrijheid die goed was voor ons: we speelden waar we zin in hadden, zonder beperkingen of grenzen. Zo werd het een ontdekkingstocht, die pas gaandeweg tot iets met een vaste vorm leidde. Het was oefenen om te groeien, want we hadden zo goed als geen ervaring. En net toen we met Jonas een nieuwe bassist vonden, sloeg COVID toe, en ging alles op slot.”
enola: Je begon dan maar zelf op te nemen, in het tuinhuis van je ouders waar je woonde.
Peeters: “Ik maakte demo’s: blauwdrukken voor de bandleden die ik hun over het internet stuurde. Dat was heel rudimentair, met een Tascam-veldrecorder. Ik had zelfs geen drumstel; dat deed ik na met een doos en een schroevendraaier, en potten en pannen dienden als cymbalen. Pas maanden diep in de lockdown kreeg ik van een vriend een elektrisch drumstel te leen, en kon ik iets ernstiger gaan schrijven.”
“Het waren de eerste songs die ik zelf schreef, waarbij ik begon aan te voelen hoe ik melodieën structuur moest geven zoals mijn voorbeelden. Ty Segall, Osees, The Gories, Thee Headcoats, … dat zijn nog altijd heel belangrijke invloeden voor me. En verder denk ik dat die COVID-periode me als kunstenaar wel deugd deed. Me opsluiten, de kalmte van een systeem dat plat lag, zorgde ervoor dat ik in een creatieve bubbel zat. Een beetje zoals Heath Ledger zich volgens de legende ook op zijn rol als The Joker heeft voorbereid door zich terug te trekken op zijn hotelkamer.”
enola: Wanneer werd het dan een echte bandplaat?
Peeters: “Na een optreden in café Giraf in Gent heeft Jasper Suys van Jerry Lada en Tuff Guac ons aangeboden om met ons op te nemen. We hebben het jeugdhuis van de Chiro van Emblem, waar we vaak repeteerden, toen met beschimmelde matrassen en tapijten omgebouwd tot een geïmproviseerde studio. Een weekendje opnemen later hadden we onze EP Kingdom Upstairs.”
“Die klonk wel goed, niet te gepolijst, maar met de ruwheid die we wilden. Toch was het anders dan hoe wij het hadden gedaan op de demo’s. Eigenlijk mocht het van ons nog primitiever. Voor deze plaat, ons echte debuut, zijn we naar de toen nog niet afgewerkte studio van Rafael Valles Hilario in Antwerpen getrokken.”
enola: Even tussendoor: wat doe jij naast de muziek?
Peeters: “Ik werk op dit moment in een supermarkt. Ik ben wat tussen de plooien gevallen in mijn schooltijd, en ben nooit afgestudeerd. Ik heb altijd in fabrieken en supermarkten gewerkt, jobs die me nooit echt lagen, maar gewoon dienen om de huur te kunnen betalen. Eigenlijk is muziek al tijden het enige wat ik echt wil doen.”
enola: Vanwaar de titel Two Flies in One Clap? Ik kan me vergissen, maar ik denk niet dat dat echt de Engelse vertaling is.
Peeters: (grijnst) “Neen. En dat was ook de bedoeling. Ik hou van English with hair on, ik vind dat komisch. Het is een leuke uitspraak, en ze dekt wel de lading van wat we doen: weinig middelen om leuke muziek te maken.”
enola: Ondanks die fles whisky aan het begin, plakken jullie er wel het genre ‘Carapunk’ op.
Peeters: “Carapils is dan ook iconisch; iedereen lust het, het is goedkoop, en toegankelijk. En zo is het ook met onze muziek: rammelig, niet te moeilijk doen. Carapils hoort daarbij, en bij de Belgische festivalsfeer. Het moet niet veel kosten, maar het moet plezant blijven. En goedkoop bier is altijd plezant.”
Eerlijk zijn, en er iets leuks van maken
enola: Waarmee we bij die onverbrekelijke band zijn beland tussen de Kempen en punk. Wat is dat nu eigenlijk in jullie grondwater dat rammelende gitaren het er zo goed doen?
Peeters: “Het landelijke karakter, denk ik. De Kempen hebben iets godverlatens; een kerktoren met een paar weides naast. Wat kun je dan doen als er niets te beleven is? Je gaat bij de Chiro, je gaat al eens zwemmen in de visvijver waar dat eigenlijk verboden is, je rookt sigaretten achter de school. En daarna maak je punkmuziek in een schots en scheef hok. Dat is het leven zoals wij het kennen.”
“Er is ook een hele levendige jeugdhuiscultuur, die zorgt dat er speelplekken zijn. Al onze vrienden zitten in zulke organisaties, zowel in ons eigen dorp, als in omliggende dorpen. We vonden daar altijd een warm welkom, we mochten er onszelf zijn. En precies dat is de bedoeling van punk: eerlijk zijn, en er iets leuks van maken. We hebben niets dan plezier gekend in die jeugdhuizen.”
enola: Ik vat het even samen: als je uit een klein gat komt, word je geen Radiohead?
Peeters: “Klopt. Je probeert net om de lokale verveling om te zetten in iets boeiends, je wil het beweeglijker maken; de grond doen rammelen zodat er niet enkel aardappelen omhoog schieten.”
enola: Toch grossieren jullie niet in het soort doorsnee Kempenpunk waarvan The Priceduifkes de voortrekkers zijn, en Equal Idiots en Crackups de vaandeldragers.
Peeters: “Ik ben dan ook later naar punk beginnen luisteren dan punkers van dat kaliber. Ik luisterde toen ik opgroeide vooral naar reggae en dub, en ook bluesmuziek vond ik geweldig. Pas nadien ben ik in het konijnengat van de garagerock gevallen. En dan bedoel ik zowel de hele oude, uit de sixties, als de navolgers nu. Zo heb ik toen héél véél Osees geluisterd. Die keren ook altijd terug naar de bluesmuziek, net als Wild Billy Childish van Thee Headcoats. Hij is heel erg trouw aan de blues, soul, R&B. Dat zijn allemaal invloeden die voor mij ook eigenlijk heel belangrijk zijn.”
enola: Maar je wilde dus nooit niets anders dan muziek maken?
Peeters: “Dat is de schuld van Gorillaz. Toen ik vijf was, kreeg ik de keuze tussen een Nintendo of hun eerste cd. Het werd mijn allereerste cd’tje, en ik heb dat zo kapot gespeeld, dat mijn vader toen het nog nét beluisterbaar was een kopie heeft gemaakt. En dat zijn we blijven doen. Ik heb nog altijd het cd-doosje, maar het schijfje erin is aan zijn zoveelste versie toe.”
“Ik vond dat gespeel met samples, delay, vreemde invloeden, geweldig. Er stond rap op, maar ook punk, en dan ging het weer richting reggae… Zo kwam ik in aanraking met al die genres, die ik vervolgens ook ben gaan verkennen. En daarbij kwam reggae het eerst, aangezien ik toen nogal veel cannabis rookte. De muziek kwam met de levensstijl, zeg maar, en de vrijheid die ik op de dub-reggaefeestjes ervaarde, vond ik ook heerlijk intens. Daar ontstond dat verlangen om iets met muziek te doen. Ik zag hoe mensen zich volledig konden verliezen in die ritmes, en besliste: dat wil ik ook kunnen. Ik wilde net als de luidspreker zijn, en geven. Echt een gitaar vastpakken heb ik pas op mijn negentiende gedaan, maar toen was het wel spelen-spelen-spelen; heel monomaan. Ik was van school gegaan, had geen werk, ik had niets anders.”
enola: Wanneer sprong de heilige vonk van de punk over?
Peeters: “Toen ik een liveopname van Jimi Hendrix zag. Ik weet wel dat hij geen punk speelde, maar zijn mentaliteit was dat wel. Hoe hij zijn gitaar in de fik stak vond ik heel interessant, en dat noisy deel van zijn act, het spelen met distortion zoals dat toen nog niet werd gedaan; geweldig! Ik wilde meteen Jimi Hendrix zijn, compleet met fluwelen kledij, die juwelen, en zeker die flair.”
“Daarna kwam dan Osees, die het hele besef dat ik nooit Hendrix zou worden temperden. Wat zij maakten was toegankelijker, en op een bepaalde manier moderner, minder gebonden aan de jaren zestig en de flower power. En toch deelde het die psychedelische kant, die ik heel belangrijk vind.”
The sky is the limit
enola: In “Master Of Time” vind ik je tekst best poëtisch, zeker voor garagepunk.
Peeters: “Dat is belangrijk. Ik wil literair kundig zijn. Zoals Charles Bukowski zei: ‘elke alinea moet een sappige vrucht zijn, de aandacht trekken’. Er mag, neen moet met woorden gespeeld worden, of met betekenissen. En zeker “Master Of Time” moest een verhaaltje zijn, net als “Kingdom Upstairs”. Maar het mag ook anders zijn, met korte zinnetjes die vlot op de tong liggen en makkelijk rijmen. Dat vind ik ook plezant.”
enola: Ik moet meteen aan “Driver’s Licence” denken, waarin je je frustratie over het gebrek aan rijbewijs op overtuigende wijze uit.
Peeters: (lacht) “Ja! Ik ben echt rotgefrustreerd dat ik dat nog steeds niet heb gehaald, en altijd op anderen moet rekenen. Gelukkig vinden ze dat nog niet erg, maar toch. En natuurlijk hangt die frustratie ook samen met het feit dat ik ook andere ambities nog niet verwezenlijkt heb. Tja, je kunt je ergernissen beter omzetten in iets positiefs; een liedje, bijvoorbeeld. En verder moet ik toegeven dat het gebruik van bepaalde genotsmiddelen “Driver’s Licence” misschien wel zijn kracht heeft gegeven. Ik zat toen in wat hogere sferen.”
enola: Tot slot: waar durf je van te dromen? Zit er een grens op hoe groot Itches kan worden?
Peeters: “Dat is voor mij een vraagteken. Wat mij betreft is the sky the limit: laat maar komen. Ik heb niets anders dan dit, man. Ik heb niet gestudeerd, ik heb een shit job, muziek is het enige waarin ik mezelf volledig kwijt kan, dat me plezier geeft. Hoe ver ik daar mee wil schieten? Eindeloos ver. Ik wil dit gewoon blijven doen, en het overal ter wereld kunnen doen. En ik zal je meteen nog een nieuwtje geven: eind dit jaar, begin volgend jaar komt er al een tweede plaat uit, die we Tascamgewijs volledig zelf hebben opgenomen.”
enola: Want het moet vooruit gaan?
Peeters: “Zeker en vast.”
