Zaterdag 14 september :: Lieve metal
Dag twee, en het dorp is wakker. Was gisteren de aanloopdag, dan barst Leffingeleuren nu pas echt los. En avant, want een eclectische affiche wacht op ons.
Eindelijk doet de Busker Stage zijn naam eer aan, want Nicolas Anné heeft Saving Nico vandaag herleid tot een soloproject. Eenzaam staat hij daar in zijn bleekgeel kostuum, met zijn gitaar, en nog steeds denken we: “kan hij goed, dat zingen op een manier die aan Leonard Cohen en Nick Cave doet denken.” Klinkt het soms allemaal wat te onpersoonlijk, of te dertien-in-een-dozijn? Dat ook, maar een belofte horen we, net als een handvol aardige melodieën. Maar dat een iets vlottere artiestennaam misschien van doen is, dat ook.
Waarna we maar beter wakker worden, want Ronker gaat het hier niet alleen doen. “We kunnen maar zo hard gaan als jullie hard gaan”, moedigt Jasper De Petter ons aan. Het is nog vroeg, maar of we toch alsjeblief ons beste beentje kunnen voorzetten. Het vraagt nauwelijks meer dan drie nummers, waaronder het nijdige “Slow Murder”, vooraleer we complimenten krijgen. “Jullie zijn goed bezig en het is nog geen drie uur”: motivational speaker Jasper, voor al uw bedrijfsretraites te boeken.
Duplo metal? Dit is Lieve Metal, dat zie je aan het kusje dat de frontman een bevriende fotograaf in de gauwte geeft, maar ook in de gevoeligheid. “Old Reliable” wordt uit livepensioen gehaald, omdat het afgelopen week Suicide Prevention Day was. “Praat met elkaar, jongens”, werpt hij nog bezorgd op vooraleer hij het nummer naar een emotionele climax voert waarin drummer Matteo Beyney zich nog maar eens toont als geheim wapen.
Al even zeldzaam op het podium gespot: “Denderslijk”, naar de zompige grond waaruit dit viertal is getrokken. “Want mijn moeder komt vandaag pas voor de tweede keer kijken”. En dan besef je dat de echte knallers nog moeten komen. Met nog tien minuten op de klok kan het niet anders dan dat er snelheidsboetes van komen, en yup: de laatste rechte lijn wordt met “HIIT”, “Goliath” en de pummelpunk van “FEAR : )” één van totale waanzin en destructie. “Jullie waren heel gezellig”, looft De Petter. Zeggen wij ook altijd als de gasten de living compleet vernield achterlaten. Geweldig optreden alweer.
Beige Banquet
heeft het daarna even moeilijk om in deze schaal zijn draai te vinden. De al bij al beperkte omvang van deze grote zaal zit het vijftal wat ongemakkelijk, je ziet hoe het voor afstand zorgt. Dat sommige nieuwe nummers je niet meteen bij je nekvel grijpen, helpt niet. Zelfs al lijkt het aanvankelijk nog interessant hoe die spoken word-intro voor een spanning zorgt waaruit opener “Substance (Sustenance)” met kortaangebonden erupties komt gemarcheerd, je wil die boze kop van Tom Brierley van dichtbij vuur zien spuwen.
En dat komt. Na een kwartier slaat met “Collapse/Crisis” de vlam in de pan, en terwijl percussionist Blake Carlson-Joshua onverstoorbaar zijn koebel-ofoon aantikt, raast de rest met het mes tussen de tanden. “Wired/Weird” toont zich nog maar eens als de postpunkparel die het is, de band doet je alle hoeken van de dansvloer zien tot het je duizelt. Dit is een onhoudbaar doordenderende pletwals die pas na “Awake”, een half uur verder, tot stilstand komt. Tijd voor een wafel? Is de burgemeester van dit dorp misschien wat ultra-liberaal, de Paus katholiek?
We kunnen ons vervolgens nog net binnenwurmen in het Zwerver Café, en de eerste vraag is: “nog eens Beige Banquet?” Neen, dat merk je aan de wankele zang hier, een hulpeloos ritmisch scanderen dat het New York van 1980 wil oproepen. Plexistad wil veel, maar kan niet. Daarvoor drijft de muziek te veel op een eeuwig doorjagende, simpele 4/4-beat. Wij sluipen buiten om nog even de wereld van Dijf Sanders te verkennen.
In de aanpalende grote zaal brengt de Gentenaar immers een stevige, ritmische set waarin hij veldwerk op escapades in Java, Nepal en Georgië versmelt met zijn eigen synthmelodieën, terwijl drummer Simon Segers voor een stomende backbeat zorgt. We horen veel exotisch stemmenwerk door zijn mangel gedraaid, maar net zo goed gaat hij instrumentaal te werk; het dansbare kantje is wat alles vandaag bindt. Wanneer het licht aangaat, kiezen wij als diner de al even exotisch klinkende West-Vlaamse specialiteit “tatjespap”. Omdat een mens aan het eind van zo’n festivalzomer zijn portie burgers en pizza’s wel heeft gehad, en aardappelpuree met botersaus, gepocheerd ei en verse garnalen een verdomd goed alternatief is.
Waarna we ons klaarmaken om ter kerke te gaan, want voor het vijfde jaar mogen de geen familienaam meer nodig hebbende Eppo & Ayco hun Duyster naar Leffingeleuren. In de ondertussen ontwijdde – scheelt een hoop gehannes met de plaatselijke pastoor, mijnheer – Onze-Lieve-Vrouwkerk ontvangt het duo een aantal favoriete artiesten voor een korte sessie. Wij sluiten aan voor de langere homilie van This Is The Kit en horen een band die zoals dat hoort rustig maar ongedurig is, ingetogen maar niet saai. Dat vaste bassiste Rozi Plain er vandaag niet bij kan zijn is jammer – uiteindelijk is het de interactie met haar die de songs van Kate Stables zo mooi maakt – maar ook niet onoverkomelijk. De groep zet een verrassend potig optreden neer dat zelden uitnodigt tot gewijde stilte. Zeggen wij: “amen!”
“Klaarblijk wordt een dik deel der dichters gedragen door zonnebrillen.” Met die verwarrende woorden van Nederlands punkdichter Ton Lebbink (hij zal het even later ook nog over “Nepal, Ja-pal” en “Nederland, Ja-derland” hebben) betreedt Dorpsstraat 3 het podium van de Apollo, en wie een beetje van taal houdt – hoi! – spitst alvast nieuwsgierig de oren. De vibe van deze Nederlanders is die van een Berlijns kraakpand ergens voor de val van de Muur, inclusief de beste nekmat van dit weekend, met teksten die een goedgebruikt bibliotheekabonnement doen vermoeden, vaagweg oosterse ondertonen en, euh, conga’s. Dat is véél in één keer, maar vanaf de unheimliche opener “Voor de laatste keer” klikken al die rare puzzelstukken wonderwel in elkaar.
“Een groot gevaar” verzoent new wave met Turkse psychedelica, terwijl frontman Merlijn Breedland de onheilspellende zinnen “Moeders houd uw kinderen vast / En grijp ze bij de arm” debiteert – het gevaar lijkt plots wel erg dichtbij. Meer griezelige ongein in het donker-dansbare “Dracula” (een cover van sixties Nederbietgroep ZZ & The Maskers) waarin knekelwijn gedronken wordt met een creepy synthje erbij, of het lugubere “De ballade uit de dodencel” – “Het moment waarop u allen heeft gewacht / De executie is vannacht”, gaat het heel sfeervol. Muzikaal overbrugt de band intussen haast onmogelijke spreidstanden: “Hier ver vandaan” klinkt als zwartzakken-Bazart voor pubers met een existentiële crisis, terwijl “Dans met ons” het soort zwalpend kroeglied is waarin De Kift zich gespecialiseerd heeft, en toch past het allemaal precies in het mysterieuze universum van Dorpsstraat 3. Fascinerend bandje.
“Welcome to this show, everybody! I missed you!” Timothey Showalter is zijn eeuwig dankbare, blije zelf, en zo genereus is ook deze set van Strand Of Oaks weer. Opener “Forever Chords” wordt meteen lang uitgesponnen op een manier die “Cortez The Killer” thuis uitnodigt, en je vraagt je af of Neil Young niet dringend tot ereburger van Leffinge dient uitgeroepen. Dat hij moeilijke maanden heeft gehad, vertelt de frontman, en dat hij niet goed weet of hij ons niet méér nodig heeft dan wij hem. Wij zeggen: allebei evenveel, laten we elkaar eens goed vasthouden, Tim.
Want hoe mooi was die melodie van “Sunbathers”! Hoe warm ronkte de americana van overal die “Galacticana” wil zijn! En zo blijft deze set een troostend bad voor een mens die dat nodig heeft. Wanneer Showalter in een eindeloos gerekt “Hurry” “this world is not meant for me” zingt, voel je zijn wanhoop net iets te hard. Misschien is het dus een beetje zorgwekkend hoe slotnummer “JM” – over zijn ook al heel fragiele en betreurde held Jason Molina – er helemaal komt inhakken. Hou je haaks, Tim; kop op.
