Terry McDonough is een regisseur wiens hele achtergrond te vinden is in de wereld van diverse series. Daar zitten afleveringen tussen van bekende titels – onder andere een handvol episodes voor The Expanse, Suits en Breaking Bad – maar de volledige loopbaan van de man is echt wel gericht op producties voor het kleine scherm. Hij maakt nu met Damaged voor het eerst de overstap naar een langspeler, en het hoeft niemand te verbazen dat zijn achtergrond in series hem daarbij danig parten speelt, ook al omdat de fotografieleider Matthias Pötsch uit dezelfde rangen komt en alles er helaas uitziet alsof het gedraaid werd voor een goedkope streamer.
Damaged biedt absoluut niks meer dan film gereduceerd tot de meest generische incarnatie. Van bij de eerste scène die zich afspeelt in het nachtelijke Edinburgh, is de lelijke digitale en uiterst harde beeldvoering niet om aan te zien. Hoe vreselijk esthetisch afstotelijk kan je beelden eigenlijk maken, is de vraag, maar ook de rest van de filmische bouwstenen zijn banaliteit troef. De plot over een seriemoordenaar die opgespoord wordt door twee detectives – een Amerikaan en een lokale speurder, dit is een Brits-Amerikaanse co-productie, weet u wel – is een verzameling clichés waar werkelijk niks wordt mee aangevangen. Je moet al van goeden huize zijn om nog echt boeiende dingen te doen met het genre – inzake verhaal, structuur, beeldtaal of personages – maar het is overduidelijk dat niemand hier zelfs maar de moeite gedaan heeft om na te denken over een eigen invalshoek. Een rechercheur met traumatisch verleden en een drankprobleem, een tweede met relatieperikelen en een overlijden te verwerken, een wat stroeve internationale samenwerking, een dader verbonden met satanische rituelen die tips achterlaat voor de politie, u kan het lijstje zelf wellicht ook wel aanvullen zonder ook maar een minuut van Damaged gezien te hebben. De dialogen zijn dermate slecht dat ze klinken alsof ze gewoon lukraak weggenomen zijn uit tientallen gelijkaardige films en series: “This pain will eat away at you until you won’t recognize yourself anymore” of “Tonight we mourn, tomorrow we hunt.” Je moet het als acteur maar door je strot krijgen.
En ja, er loopt nochtans een grote naam rond in dit alles, Samuel L. Jackson, wiens carrière echt betere momenten gekend heeft. Jackson lijkt te slaapwandelen doorheen de film en stelt daarmee meteen een goed voorbeeld voor de kijker. Dat alles ook nog eens op ontzettend langdradige wijze wordt afgehandeld, met het obligate streepje sentiment op tijd en stond, zorgt er bovendien voor dat er ook geen beetje spanning te rapen valt.
De enige vraag die je bekruipt bij het bekijken van Damaged, is wie in godsnaam ooit dacht dat deze productie een goed idee was, om welke reden dan ook. Je kan film maken als expressievorm, om een verhaal op nieuwe manieren te visualiseren of te vertellen, om te spelen met conventies, uit commerciële overwegingen of om spektakel te bieden. Maar Damaged heeft artistiek niks te betekenen en commercieel evenmin, aangezien de enige toekomst van de film, na een superkorte passage in de zalen, zal zijn om ergens op een of ander streamingkanaal ongevraagd op te duiken in de lijst van uw door het algoritme gegenereerde ‘suggesties.’ “U vond Seven, Zodiac en The Silence of the Lambs goed? Dan moet u Damaged ook zeker bekijken.”
Niet dus.
