De wereld zou een betere plek zijn zonder de maand september: nooit meer terug naar school, nooit meer terug naar kantoor, en nooit meer het besef dat de eerste festivals pas over tien maanden opnieuw aan de horizon verschijnen. Tot het echt weer zover is, kunnen we dat kwalijke gevoel enkel bestrijden met nostalgie. Nog één keertje: de beste festivalmomenten van 2024.
Best Kept Secret: The Haunted Youth :: “Into You”
Natuurlijk was het échte moment na afloop van de set, toen het publiek dol van de euforie massaal “België” van Het Goede Doel begon mee te brullen. Maar laten we toch maar eentje van de band zelf kiezen. We waren geen twee nummers ver in de set, of The Haunted Youth begon immers nieuwe nummers in het rond te strooien alsof dat niets was. En daarbij bleek jongste single “Into You” het grootste prijsbeest. Nu al voelde die doldraaiende synthriedel als een klassiekertje, liep iedereen een stuk verliefder – desnoods op het leven – de tent uit. Dit was internationale klasse. (mvs)
Live /s Live: Smashing Pumpkins :: “Disarm”
Dat het regende. Met tuiten. Full-time Pumpkinsgitarist en part-time sadist James Iha liet het niet na op te merken. We voelden het zelf wel, James. Het vroeg dus meer dan een béétje doorbijten daar in Antwerpen toen Billy Corgan ons nog maar eens een pompeus opus over operazingende aliens – of zoiets – voorschotelde. Tot dat Momentje met hoofdletter dus. “”Disarm” + regen = magie” rekenden we u voor in ons verslag, en daar staan we ook vandaag nog achter. Kijk maar. (mvs)
Rock Werchter: Dua Lipa :: “Training Season”
De schrik zat er goed in bij Herman Schueremans. Sinds de hoon die hem in 2011 ten beurt viel – hij liet toen The Black Eyed Peas zijn festival afsluiten – mijdt hij popartiesten als de pest. Toch koos hij dit jaar resoluut voor een trendy zangeres als headliner. Het voelde eerst wat onwennig, zo tussen de Eurosong-eendagsvliegen en de rockbands op pensioenleeftijd, maar uiteindelijk torende Dua Lipa met kop en ontblote schouders boven de rest uit. De popprinses knalde haar set op gang met het uiterst dansbare “Training Season”, en meer was er niet nodig om zelfs de grootste criticus de mond te snoeren. En het bleek nog maar de opwarming: in de negentig minuten die volgden, schoot Dua Lipa geen enkele keer mis. Wie aan het eind nog rechtstond, zag dat het goed was. (jvs)
Gent Jazz : Andre 3000 :: “90 Minutes of Ambient Flute Improvisation”
We mogen gerust spreken van Een Momentje, daar in de Bijloke op Gent Jazz, toen André 3000 onzin begon uit te kramen en ons een lesje leerde over muziekkritiek. Volgens hem kan en mag alles, zolang je er maar je hart en ziel in legt. Of blaast. Want tachtig minuten lang blies André ons de oren van de kop met zijn hele arsenaal aan meegebrachte blaasinstrumenten. Stilte in het publiek, storm in het hoofd. Een toevallige ontmoeting bij de kruidenier van André met de califormische duizendpoot-percussionist Carlos Niño mondde uit in een nieuwe richting en creatieve piek voor de (ex-)rapper. ‘In-spiratie’ betekent niets meer of minder dan ‘in-blazen’. Dit was geen avond vol snelheid of swag, dit was vertragen tot op een punt waarbij de tijd mocht wegsmelten. Het hoge wattefack-gehalte van deze seance stuurde ons verward terug naar huis en onze dagelijkse beslommeringen op kantoor. Je weet pas achteraf dat je iets speciaals hebt mogen meemaken wanneer je gedachten twee maanden nog steeds afdwalen naar die ene avond, toen we niet de maan, maar een nieuwe blauwe zon mochten indrinken. (jdr)
Cactusfestival : Cat Power :: “Mr. Tambourine Man”
Cactusfestival, dat is doorgaans één lange toog. Alsof Bruggelingen een jaar lang niet met elkaar praten, om dat op die drie dagen in het Minnewaterpark even in te halen. Maar Cat Power? Die kreeg al die taterende bekken plots wél stil. Met nauwelijks wat begeleiding stapte ze het podium op, om vier nummers lang het akoestische deel van Bob Dylans “Goes electric”-optreden te brengen. Je kon een speld horen vallen, het kippenvel rond je voelen.
Rock Herk: Raketkanon :: “Judith”
Raketkanon-zanger Pieter Paul Devos in een paraboolbaan in enkele seconden van het podiumhout naar de publiekshanden: dit tijdelijke stellaire object balde samen waar Rock Herk intussen al veertig jaar staat. De gezelligheid van een scoutsfuif, de balorigheid van een jeugdhuis-rock rally, het onvoorwaardelijk hondsdolle publiek dat jaar na jaar blijft terugkomen, en ga zo maar door.
Niet enkel het publiek snoept, ook de artiesten laten deze verborgen parel tussen de fruitbomen niet liggen; het hier stevig van jet gevende Raketkanon was namelijk al een tijdje gesplit maar wou nog een keer alles geven voor hun geliefde Herkse publiek. En net als bij het overgrote deel van de andere bands op de affiche, hoorde daar dus ook het nodige kunst- en vliegwerk bij. Al van bij het tweede nummer het publiek in, om kronkelend en spartelend het refrein van “Judith” uit te stoten. En zo vloeien podium en publiek samen tot een verschrikkelijk amorf wezen. (hdv)
Lokerse Feesten: Chris Isaak :: Somebody’s Crying
Dat het leven niet ophoudt op je 65ste, toonde Chris Isaak nog maar eens aan op de Lokerse Feesten. Samen met zijn vaste begeleidingsband Silvertone (ook bijna allemaal krasse zestigers) hield hij die brave Belgen bij de les: rock’n roll met een vleugje country van de bovenste plank.
Na 40 jaar hoef je aan Isaak niet uit te leggen hoe hij een goede show in elkaar moet steken, maar toch, al na een nummer het publiek induiken, het was redelijk ongezien. Ook gitarist Hershel Yatovitz en bassist Roly Salley liepen zich gedurende anderhalf uur de benen vanonder het lijf en stonden hun baas met raad en daad (en semiprofessionele danspasjes) bij. Hoog entertainmentgehalte op zijn Amerikaans, maar net niet te gladjes voor de Europese concertganger. (kvp)
Pukkelpop: STAKE :: “The Sea Is Dying”
Nog maar eens ja. Omdat het de laatste keer was met Cis ‘De Fucking Man’ De Man. Omdat die cowboy-outfit de naar Amerika verhuizende gitarist beeldig stond. Maar vooral: omdat “The Sea Is Dying” ook na al die jaren nog steeds een onverwoestbare kopstoot is. Eentje die slechts het begin was, trouwens. Niet alleen van de indrukwekkende carrière van dit viertal, maar ook van deze machtige set vol toeters, bellen en vuurwerk. “Voila, opgedroogd”, sprak Brent Vanneste – welja – droog na de eerste vlammen. “Flink opgewarmd” had ook gepast. (mvs)
Openlucht Theater Rivierenhof: Phosphorescent :: “Revelator”
Ja, ook onze vrienden van OLT Rivierenhof mogen meedoen aan onze festivalzomer, en dan was het toch deze waar we de mooiste herinneringen aan hebben. Matthew Houck was nog maar net begonnen of hij sloot een machtige openingspunch af met dit titelnummer van zijn laatste plaat. “I got tired of sadness / I got tired of all the madness / I got tired of being a badass all the time”, zong hij, en meteen warmde de al killig wordende augustusavond een stuk op. (mvs)